Speak.

Jamie.
Ik zit op een bankje, vele mensen kijken naar me. Eigenlijk kent iedereen elkaar al een beetje in het dorp. Iedereen kent mij van naam. Jamie, ook wel de jongen die nooit praat, maar alles met ze prachtige handschrift op een papiertje schrijft. Ik heb altijd een kladblok in me hand. Het is een kladblok van de maand Oktober, bijna klaar is hij. Hij heeft nog vijftig bladzijdes. Ik koop altijd het zelfde merk kladblok, het is een A4 kladblok. Op me blad staat helemaal uitgeschreven. ''16-Okt-11 / 19:45 / Chella'' Er staat de datum op, de tijd en met wie ik heb.. gecommuniceerd. Niemand mag ooit mijn kladblok vasthouden. Het gesprek ging als volgt. Ik schrijf altijd op wat ze aan me vraagt, of wat ze tegen me zegt, en vervolgens schrijf ik op wat ik als antwoord neerzet. Ik heb nog nooit in me leven gepraat, nog nooit. Sinds ik baby was praatte ik niet, ik heb nog nooit een woord uitgesproken in de zeventien jaar dat ik leef. Het enigste geluid wat ik heb gemaakt is ''Ssssss..'' En wanneer ik dat deed.. Is een lang raar verhaal. Sinds me achtste gebruik ik meisjes voor alles. Alles, van me te voeren tot me te laten slapen. Ik gebruik ze voor de raarste dingen. Uiteraard ook voor seks. En elke keer als ik ze toestemming geef om te gaan is het enigste geluid wat ik naar ze maak ''Ssssss..'' Geen een van de tachtig meiden die in dit dorp lopen heeft ooit iets verder verteld. Sommige zijn bang, en sommige helemaal niet. Die komen zelfs met plezier. Ik haal die meiden vaker bij me. Ik heb een nieuw project en dat is Chella. Ik heb bijna al twee weken lang contact met haar, via sms of gewoon kladderen. Er is geen mens geweest die aan mij vroeg. ''Waarom praat je niet ?'' Ik heb altijd al geschreven dat ik dat niet kan. Ik kán wel praten, maar eigenlijk sinds me zesde kon ik het. Ik wist dat ik het kon. Maar eigenlijk heb ik een stoornis opgebouwd dat ik het niet meer durf. Ik ben echt doodsbang voor iets wat ik nog nooit heb gehoord. Ik laat me ogen op het papier vallen.
''16-Okt-11 / 19:45 / Chella''
Vind je me leuk ?
Ja.
Echt ?
Ja.. Jij mij ook ?
Ja, naja, eigenlijk wel.. Maar..
Wat ?
Het voelt nogal raar, anders dat ik eerder heb gevoeld bij jongens.
Oh ?
Sorry, ik moet gaan. Doeg.
Doeg.
Het lijkt nogal ene droog gesprek, maar ik weet precies hoe het is gegaan. Ze bloosde toen ze het vroeg, toen ze toegaf dat ze me leuk vond. En in een, in een moest ze gaan ? Terwijl ze via sms zei dat ze me dat ze de hele middag niks te doen had dus het wel kon. Elke keer als ik een meisje wil inpakken gaan ze in eens weg, ze beginnen zich ongemakkelijk te voelen. Er zijn zó veel meiden in dit dorp waar het me bij is mislukt. Maar degene waar het me bij gelukt is, is het op een rare manier gelukt. Ik weet dat ik mensen afstoot. Door hoe ik naar ze kijk of dat ik al niet wil praten. Ik kijk naar de mensen die nog op straat lopen, niemand kijkt naar me. De jongere meiden kijken alleen naar me omdat ze me knap vinden. Tot dat ze er achter komen dat ik niet wil praten, en .. Ik snap niet eens waarom ik ze afstoot. Ik schrijf helemaal geen rare dingen op. Ik heb niet eens het idee dat ik raar naar ze kijk. Ik denk dat het iets is van de natuur. Dat ik niet vertrouwd ben. Ik blader naar de laatste bladzijde van me kladblok. Dat karton stuk. Er staat een namen lijst van meiden met hun 06 nummers erbij.

Ariana.
Ik loop net van een feest terug richting huis. Vanavond weer geen leuke jongen gescoord, zoals altijd. Er is iets mis met me, maar ik weet niet wat. Jongens zeggen dat ze me bloedmooi vinden, gaan als ze willen met me naar bed, maar zodra ik klaar ben voor een serieuze relatie houdt het op. Ik weet niet hoe ik me erbij moet gedragen, het is alsof ze weten wat ik vroeger misdaan heb. Ze zeggen nooit wat er mis is aan me, nóóit. Ze zeggen altijd "je bent een hele leuke meid en ik wil ook heel graag wat met je, maar...ik kan het gewoon niet". En verder dan dat komen ze dan ook niet, want ze kunnen geen redenen noemen waarom ze het dan niet kunnen. Aan vriendinnen kan ik ook niet vragen wat jongens nou erg aan me vinden, want...die heb ik niet. Simpelweg omdat niemand me benaderd en ik benader bijna nooit mensen. Daarom maken mijn ouders zich ook zorgen om me. Ik kom nooit thuis met vrienden, wat mijn broer genoeg doet. Ze denken dat ik contactgestoord ben. Dat mogen ze van mij denken. Ik kom nooit te laat thuis, ik heb nooit een vreemde naast me in mijn bed liggen, ik haal goeie cijfers... En juist dat vinden mijn ouders er zo eng aan. Normale tieners gaan altijd tegen hun ouders in, ik nooit. En zo streng zijn ze niet dat ik bang van ze ben. Ze proberen erachter te komen wat er met me is, maar het lukt ze niet. Niemand lukt dat.
Mijn stijle rode haar wappert naar achteren als de wind in mijn gezicht drukt, alsof het wil zeggen dat ik niet naar huis moet lopen maar terug moet gaan om de eerste de beste persoon dat op mijn pad komt aan te spreken. Maar ik durf het niet. Ik durf mensen nooit te benaderen uit eigen wil. Hooguit om ze de weg te vragen. Maar niet om een "band" mee op te bouwen. Ik stop mijn handen in de jaszakken van mijn trenchcoat en loop op mijn hoge pumps over de betegelde straat. Het begint zachtjes te regenen en ik let totaal niet op waar ik loop. En dan ineens raak ik uit evenwicht als ik verkeerd stap en met m'n voet half over de stoeprand loop. Ik glijd uit en val zo op de grond. Geschrokken kijk ik om me heen om te zien of iemand het gezien heeft. Ik wil vlug opstaan, maar dan merk ik aan mezelf dat ik eigenlijk helemaal geen zin heb om op te staan. Ik zit hier wel prima zo. Mijn ouders mogen hun ouderlijke rol vanavond wel eens spelen als ze dat zo graag willen. Ze willen bezorgt om me zijn dat ik niet thuis kom vanavond? Ze kunnen het krijgen ook.

Jamie.
Ik ga met me vinger langs de meiden namen. Richelle, Lisa, Nandi, Cleo, Angela, Juna, Stefania.. Ik pak me mobiel en typ het nummer van Stefania in. Stefania is een super arrogante bitch. Maar als ze met mij is, dan is ze super lief. Ze vraagt voordat ze iets doet. Ze is al .. Mmh, tien maanden van mij. Ik beschouw meiden die graag bij mij komen als ''van mij''. Ik laat me ogen over de foto van Stefania gaan. Ze is ook echt veel te knap. Ik begin haar dan te sms'en. Stef, ik heb je vet lang al niet meer gezien.. Kom je anders vanaaf ? Xxx Ik stuur het sms'je en kijk opzij als ik iemand hoor vallen. Het is pittig donker en ik zie geen hand voor ogen. Maar als ik goed kijk, schijnt het licht van de lantaren op iets.. Een mens, wat ligt. Ik kan wel duidelijk zien dat diegene rood haar heeft. Ik sta langzaam op en loop er naar toe. Ik kijk naar het meisje wat ligt en zich niet beweegt, waarom blijft ze liggen ? Ik buk voorover en schud zacht met me hand bij der schouder. Ik pak zonder nog iets te doen der op en kijk der recht aan. Het enigste wat ik doe is glimlachen. Ik laat der los als ik der overeind heb gelopen en loop rustig naar het bankje toe. Ik pak me kladblok en schrijf op.
''16-Okt-11 / 22:45 / Onbekend''
Gaat alles goed ? Hoe heet je ?
Dat is wat ik der laat zien als ik naar der toe loop. Ik glimlach nogmaals, ik kan het meisje slecht zien. Ik pak me mobiel erbij als ik zie dat ik een sms'je heb van Stefania. Hee schat, ehh.. Ja is goed, hoe laat ? Want het is al best laat. Beter niet anders morgen ? Xxxx Ik kijk naar het meisje en stuur dan naar Stefania. Laat maar, ja morgen is goed. Xxx Ik stop me mobiel weg en glimlach wat onzeker naar het meisje als ik zie dat ze best knap is.

Ariana.
De avondschemering laat me nogal wazig zien. Ik ben van mezelf ook nachtblind, daar is niet erg veel tegen te doen. Dan kan ik maar heel weinig zien in het pikkedonker. Ik kijk wat geschrokken opzij als ik iets op mijn schouder voel. Ik vernauw mijn ogen tot spleetjes, ik vertrouw het niet helemaal. Maar dan als ik beter kijk zie ik een jongen en hij helpt me overeind. Als ik weer recht overeind sta en in zijn ogen kijk, zie ik dat hij weer wegloopt zonder nog wat te zeggen. 'Hé, wacht even!' Ik loop - of eerder wankel door m'n pumps, de weg is heel glad - achter hem aan en zie dat hij dan weer terugkomt, ditmaal met een kladblok in zijn handen. 'Eh...ja, het gaat prima, ik flikkerde alleen op de grond door die stomme hakken waar ik niet eens op kan lopen,' geef ik met een flauwe grijns toe. Ik ben niet iemand wie uiterst haar best gaat doen om het helemaal perfect te doen. Ik ben ook echt het meisje waarover gezegd word dat ik echt niet op hakken kan lopen, jammer dan. 'Ik heet Ariana. En jij?' Ik vind het nogal merkwaardig dat hij die vragen stelde via papier, dus ik probeer het blok voorzichtig uit zijn handen te trekken. 'Wat dacht je van gewoon het uit te spreken, dat gaat een stuk makkelijker,' probeer ik zo lief mogelijk over te brengen. Ik heb door dat hij het blok niet uit zijn handen wil laten gaan, dus ik geef het maar op. 'Sorry, het was ook niet zo netjes om iets uit een vreemde z'n handen te trekken.' Ik houd mijn handen maar meteen weer achter mijn rug en glimlach lief. De jongen is wel heel knap voor wat ik van hem zie nu zo in het donker. 'Zullen we anders even naar een plek gaan waar het wat lichter is?' Ik sla mijn ogen neer naar het licht van zijn mobiel en kijk weer naar hem op. Nu kan ik zijn gezicht wel beter zien en zie ik dat ik gelijk had; hij is inderdaad heel erg knap.

Jamie.
Ik kijk naar het meisje die naar me toe komt gelopen. Ik glimlach om wat ze zegt over haar hakken en ik sch®ijf op. #ze zijn wel erg mooi hoor.# ik laàt het weer aan haar zien en glimlach nog eens. Ik laat me blik over het knappe meisje gaan. Ze kan misschien wel me volgende plan worden als Chella niet lukt ? Ik kijk nog eens naar der kleding en der hakken. #wat doe je vanavond ?# vraag ik dan. Echt zo'n vraag die tegenwoordige elke jongen vraagt als ze met iemand naar bed willen. Ik kijk naar der handen en dan gaan me ogen weer recht in ðie van haar. Ik schrijf dan op het papier. #Jamie.# ik glimlach weer met me tanden bloot als ze begint over dat praten makkelijker is. #Ik denk dat praten ook makkelijker is, maar ik kan dat niet, sorry..# ik knik instemmend als ze dat dat voorsteld. Ik buk dan in eens voor der neer en maak der hakjes los van der voeten. Ik leg even me kladblok op de grond en schrijf dan. #is wat makkelijker denk ik.# ik kijk naar der blote voeten en twijfel dan, ze kan natuurlijk ook gewoon ziek worden. #moet ik je optillen ?#

Ariana.
Het is wel een jongen die complimentjes geeft. Dat komt mooi uit, want ik houd van complimentjes ontvangen. Maar ik ga er niet teveel van verwachten, want meestal lopen de jongens toch weg. Ik krijg een beetje kleur op mijn wangem, gelukkig dat hij dat door het donker miet kan zien. Ik lees met moeite wat er op het papier staat en kijk dan hem aan. 'Is...dat een hint?' Vraag ik een beetje moeilijk. Het zou beschamend voor me zijn als hij dat helemal niet vroeg omdat hij gewoon met me wil neuken. Maar ik ga ervanuit dat hij dat wel bedoelt. 'Ik...ben niet echt iets van plan nee. Ik kom net terug van het plan dat ik had voor vanavond en...het was niet echt een succes.' De reden waarom ik naar dat feestje ging was om tenminste 1 nieuwe vriend of vriendin te maken, meer niet. Maar dat was al teveel gevraagd. Niemand wie naar me toe kwam voor een praatje. Er was wel 1 meisje, nogal een lelijk meisje, en die vroeg of ik de stripper was wie ingehuurd was voor het feest. Nou, toen was mijn humeur wel behoorlijk verpest. -.- 'Oh, dat is...wel echt vreselijk kut. Of vind je het wel prima, zo zonder stem het leven doorgaan?' Meestal heeft het een reden waarom iemand niet meer praat, meestal door een traumatische gebeurtenis ofzo. Dat is voor mij al een reden er juist niet naar te vragen. Ik kijk eerst wat vragend als hij ineens bukt, maar dan glimlach ik. Hij is wel echt heel aardig voor me. En als hij dat dan ook nog voorstelt.... 'Jij bent wel echt een gentleman zeg. Ik...kan best zelf lopen, maar...als je wilt, wil je me dan dragen?,' Ik kan het gewoon niet laten, hij is te lief.

Jamie.
Ik laat me ogen over der lichaam heen gaan. Wat verlegen knik ik van ja. En schrijf het ook op, met een smiley er bij. #Ja ;$.# Ik schrijf dan meteen op. #Hoezo was het geen succes ?# Hoe vaak kwam ik van een feest en was het geen succes ? Ongeveer alle keren want : Ik was niet welkom op een feest, als ik aan de deur stond werd ik al weg gejaagd. Dat is best gênant. Er stond op de posters vaak als iemand zestien werd. ''Iedereen is uitgenodigd!'' Toen ik wat jonger was, zelfs op klasse feesten was het met moeite. Ik stond de hele avond ook maar alleen. Heel soms kwam een leraar met me praten. Er was één leraar die graag met me wou praten, omdat die er ook achter wou komen waarom ik geen vriendjes en vriendinnetjes had. Maar dat duurde niet lang of de leraar keek me nooit meer aan. Ik heb sinds me vijftiende geen pogingen meer genomen om op feesten te komen. De vriendinnen die ik nu allemaal heb zijn eigenlijk gewoon stuk voor stuk bang voor me. Vrij logisch. Maar meestal doen ze gewoon alsof ze helemaal niet bang zijn. En dat lukt ze. Het nut ervan weet ik ook niet. Ik kijk der aan als ze dat zegt en haal me schouders op. Ik pak me pen weer vast en schrijf dan op. #Valt wel mee, ik heb het niet echt nodig. Praten.# Nee, vooral neit als niemand toch tegen je wil praten. Wel als je ze dwingt. Dus de meiden. #Ik heb wel een stem hoor. Ik heb ze alleen nog nooit uitgeprobeerd (;.# Ik glimlach lief naar der en schrijf meteen dan op. #Reden is onbelangrijk.# Dat is meer een waarschuwing van ''vraag er niet naar'' Ik grijns breed als ze dat over me zegt. Ik heb der hakken vast in me ene hand en knik als ze dat laatste vraagt/zegt. Ik ben hierin totaal niet verlegen want ik loop meteen op der af en til der zo op. In me armen. Me ene arm is bij der knieholtes en de ander op der onderrug. Ik glimlach speels naar der terwijl ik loop. Ik kijk even rond en loop eigenlijk richting me huis. Ik heb namelijk bij me huis, er voor, een terrasje. Met een lamp die ik wel aan kan schakelen. Als ik der ben zet ik der voorzichtig neer op een van de stoelen. Ik leg me kladblok op de tafel neer en schrijf op. #Even kussens pakken en licht aan doen.. Hoe ben je eigenlijk in karakter ?# Ik laat eerst me kladblok liggen en kijk er even naar. Nee, ze pakt hem heus wel af of bladert er even in. Ik pak hem weer en loop snel naar binnen toe via de huis sleutel. Ik loop naar binnen toe en pak twee kussens en schakel het licht aan. Dan loop ik weer naar buiten toe. Het is wel een gezellig lichtje. Ik loop op der af met de kussen en leg me handen zo op der middel, ik trek der zo overeind en schuif snel het kussen onder der en glimlach dan weer lief. Ik ga naast der zitten en leg daar ook een kussen. Ik pak me kladblok en leg die op me benen zodat ik wel goed kan schrijven. Ik kijk der dan even weer recht aan en schrijf op. #Je bent een heel mooi meisje.# Slijmbal. Maar eigenlijk zeg ik altijd zulke dingen als ik het ook echt vind. Ik laat het aan der lezen en glimlach dan weer war zwak.

Jamie
Ik glimlach licht en knik langzaam, meer dan vrienden. Ik heb dat gevoel ook nooit serieus genomen. Als ik een meisje leuk vond dat ging ik er voor zorgen dat ze wat vaker bij me kwam, maar al die meisjes zijn zo stom. Dus vaak verliefd was ik niet, en als ik het was.. Dan was het niet echt heel erg of zo. Ik schrijf dan op. Vrienden komen en gaan, maar ik denk dat liefde langer blijft.. ''bestaan'' nee oke, ik ga niet rijmen. Ik glimlach even licht en schrijf dan maar op. Ik snap wat je bedoelt, maar je moet je neerleggen bij het gevoel dat je nooit vrienden of vriendinnen zult hebben. Dat heb ik al een tijd geleden gedaan. Ik merk dat ze nogal achteruit wilt gaan wat me een naar gevoel krijgt, ze vertrouwd me niet. Eigenlijk vertrouwen de meeste meisjes mij wel, ik ben ook niet echt niet te vertrouwen, alleen uit eindelijk gebruik ik ze zonder dat ze het erg vinden, alleen een beetje eng. Als ze dat vraagt knik ik en schrijf maar op. Vertrouw je me niet ? Je kent me helemaal niet of zo, maar .. ja. Dat ze dan meteen achteruit gaat vind ik dan weer apart. nieuwsgierig ? Nee, ik denk wel dat ik een hoog stemmetje heb omdat ik nooit heb gepraat, dus baard in de keel zit er volgens mij niet in. Ik grinnik weer een zonder geluid dus je ziet me een beetje op en neer gaan en grijnzend. Die er weer af gaat als ze zo reageert. oh. Ze zei eerst dat het one night stand vaak is en nu weer niet.. Naja, geen zin hebben kan ook. Jammer ;( Ik kijk er ook nog eens zielig bij, rot jong dat ik ben XD. Wauw, slechte mensen kennis. Ik grijns er bij, ze vind mij de normaalste, maar oke. Moet zij weten, komt ze wel later achter dat dus niet zo is. Durf/vertrouw je me/ wil je mee naar binnen dan ? Ik verkracht niet '';p'' (expres ff die smiley XDDD)

Ariana.
Ik lees naar wat hij heeft opgeschreven en kijk dan weer in zijn ogen. 'Ik ga niet opgeven. Ook al heb ik dan misschien geen vrienden, ik zal er altijd voor blijven zorgen dat ik ze wel krijg. Ik bedoel, dat probeert iedereen toch wel?' Ik glimlach lichtjes naar hem. 'We hebben nog alle tijd om vrienden te maken. Desnoods...worden wij vrienden?' Dat laatste vraag ik nogal onzeker, omdat ik dit nog nooit eerder heb gevraagd. Het is ook geen vraag die normale mensen stellen. Want je wordt het gewoon, of je wordt het niet. Je gaat het niet aan iemand vragen: zullen we vrienden worden? Maar ik zit nogal in een rare situatie dat ik nooit eerder een vriend of vriendin heb gehad en dat zou ik nu wel eens willen. En dit is toch wel mijn kans, al heeft hij wel iets wat uitstraalt dat hij niet te vertrouwen is. Nou ja, ik kom er wel achter. 'Nou ja, het is niet dat ik je niet vertrouw of zo hoor, maar...ja, nou, ik ken je gewoon nog niet zo goed. En ik wil deze keer een keer geen one night stand doen. Gewoon voor deze ene keer wil ik het anders laten aflopen.' Maar als hij dan zo droog reageert en...ook best teleurgesteld doet én dan ook nog eens zo kijkt... 'Nou ja, we kunnen het heus wel doen en zo hoor, als je heel graag wilt.' Ik ben ook zo snel over te halen. -.- 'Maar dan wil ik wel dat je me beloofd dat we...vrienden worden. Of...iets in die richting.' Beetje vreemd, eerst met iemand neuken en dan vrienden worden. Nou ja, boeiend. 'Ja, dat durf ik wel aan hoor,' zeg ik speels en grinnik zachtjes.

Ariana.
'Omdat ik het beter wel kan proberen en er toch een kans is dat ik ze krijg, dan dat ik wacht tot er ooit eens iemand op mijn pad komt lopen wie dan ook nog eens precies bij mij past als vriend of vriendin.' Ik glimlach weer licht. 'Ik vind het gewoon belangrijk, denk ik. Ik voel me eenzaam zo zonder iemand wie om me geeft.' En bij mijn ouders hoef ik ook niet aan te kloppen. Ik peil goed zijn reactie als ik dat voorstel, over vrienden worden. Ik snap het wel als hij het maar raar vindt, al hoop ik wel dat hij gewoon er ja op zegt. 'Nou, gewoon... Dat je er voor elkaar bent wanneer je diegene nodig hebt. Lol ermee maken. Ruzie mee maken desnoods.' Ik grinnik bij dat laatste, zelfs dát zou ik leuk vinden. Om dan te kunnen zeggen "ik voel me kut omdat ik ruzie heb met mijn beste vriend/vriendin".

kak hij is nog niet af, ik moet gaan...
ik bewaar 'm op deze manier/