Hij stond voor zijn zwarte Jeep voor de basisschool te wachten. Hij had een zonnebril op en zijn lippen waren hard op elkaar geperst. Je kon zijn gezicht niet lezen door zijn grote zonnebril. Hij had het heus wel door. Zoals altijd keken alle ouders naar hem, afkeurend. Hij zuchtte opgelucht toen de schoolbel ging. Hij bukte op zijn knieën toen zijn dochtertje er uit kwam rennen. Ze rende recht op hem af en sloeg haar armen stevig om haar vader heen. "Pappie, ben je weer verdrietig? Je hebt dan altijd een zonnebril op!" Finn haalde voorzichtig zijn zonnebril van zijn neus af en maakte hem vast aan zijn t-shirt. Zijn ogen waren knalrood. "Is mammie nog steeds niet thuis?" Finn snikte even en schudde zijn hoofd van nee. 'Nee prinses, mamma is op reis.' Zoals elke dag na school vroeg Aubrey dit. "Waarom komt ze terug van haar reis?" Nooit. 'Dat weet ik niet.' Hij tilde haar op en draaide zich om. Hij deed de portier open en zetten Aubrey achterin. Er werd voorzichtig op zijn schouder getikt. "Ehm, u kind liet haar sjaal vallen." Finn draaide zich om. Er stond een meisje van ongeveer zijn leeftijd. Ze had de hand vast van een jongetje uit Aubrey's klas. 'Zeg maar je, dankjewel.' Zei hij zacht en nam de sjaal aan. Hij gaf hem aan Aubrey en keek het meisje nog een keer aan. Ze had een ontzettende lieve glimlach en grote bruine ogen die perfect kleurde bij haar ogen. Ze keek hem bezorgd aan toen ze zijn rode ogen zag. "G..gaat het?" Finn knikte snel en zei direct: 'Tot ziens.' Hij draaide zich om en deed zijn zonnebril weer op. Hij stapte in de auto en zag het meisje weg lopen. Ze draaide zich nog een keer om en keek naar hem. 'Wie is dat kindje die bij die vrouw loopt Aubrey?' Aubrey leunde naar voren toe. "Dat is Stevie, we schommelen altijd samen." Finn draaide zich om en tuitte zijn lippen. Aubrey kwam naar voren en gaf Finn een schattig kusje. 'Doe je je gordel om?' Aubrey knikte en deed hem direct vast. "Maar pappie, wanneer spreek ik mama? Kunnen we haar bellen?" Finn keek even in de achteruit spiegel en zuchtte diep. 'Nee Aubrey.' Zei Finn alleen zacht. "Was je verdrietig om mammie?" Finn knikte. "Ik mis haar ook pap." Finn hield zijn adem in en probeerde de brok in zijn keel weg te slikken. Hij startte de auto en reed richting huis. Er zat al vijf maanden een brok in zijn keel die niet weg te slikken viel. Aubrey's moeder, Katja, was al vijf maanden dood. Finn wist niet hoe hij het zijn dochter moest vertellen dus zei hij dat ze op reis was. Het was ook te moeilijk te begrijpen voor een kindje van vier. Hij zag in de verte het meisje lopen met Stevie. 'Waar woont Stevie?' Aubrey haalde haar schouders op. "Weet niet, ergens bij ons denk ik. We spelen in dezelfde speeltuin." Finn fronste. Hij begon naast haar te rijden en deed de raam open. 'Wil je een lift?' Het meisje keek op en glimlachte verbaasd.
Beth Cole.
'Oh, hé. Ja, graag. Weet je waar we wonen?' Hij glimlachte moeilijk naar mij en stopte de auto. "Nee, Aubrey zei ergens vlakbij ons, dat is de Walden Street?" Ik knikte snel. 'Ja, wij wonen op nummer 1144. Ik zie je auto bij nummer 1140 staan, klopt dat?' Hij knikte kort en glimlachte. "Nou, stap in." Ik tilde Stevie op en deed de portier open. Hij ging naast Aubrey zitten die ik even gedag zei. Ik deed zijn gordel om en sloot de portier. Ik ging naast hem voorin zitten en keek via mijn ooghoek naar hem. Zijn ogen waren nog steeds rood. Ik kon via de zijkant zijn oog zien. Wat zou er gebeurt zijn dat hij zo verdrietig was? 'Mijn naam is trouwens Beth, en die van jou?' Hij deed zijn zonnebril af en legde die neer. "Finn, aangenaam Beth. Is... Stevie je zoon?" Ik schudde snel mijn hoofd. 'Eh, nee. Ik ben zijn tante. Jij bent wel Aubrey's vader toch?' Hij was een jonge vader. Zou Aubrey's moeder er nog zijn? "Ja." Zei hij kort af en reed tot mijn huis. "Slaapt Stevie bij je?" Ik knikte kort. 'Ja, hij moet een tijdje bij mij logeren omdat het thuis niet zo goed gaat.' Zei ik zacht en glimlachte kort. 'Dankje voor de lift. Ga je mee Stevie?' Ik stapte uit en nam Stevie mee. Finn bleef nog steeds en riep toen ineens: "Je mag best morgenochtend weer mee rijden, het is best een pokken stuk lopen. Daarbij gaat het regenen." Ik keek hem verbaasd aan en glimlachte opnieuw. 'Natuurlijk, we zijn kwart over acht bij je, oké?' Finn glimlachte terug en knikte. En hij reed weg.
De volgende ochtend trok ik vlug Stevie's jas aan en pakte de paraplu. Ook al was het maar honderd meter verderop, ik wilde niet dat Stevie verkouden werd. Ik stak snel over en zag Finn net naar buiten lopen met Aubrey. Hij had haar opgetild in zijn armen en nam haar mee. Hij drukte kusjes op haar gezicht en liet haar lachen. Er verscheen een glimlach op mijn gezicht, hij was wel een lieve vader. Hij keek mijn kant op en glimlachte zwak naar mij. Wat was er toch met hem? Hij kwam zo verdrietig over. Ik liep snel door en liet Stevie de auto in gaan. Ik stapte vlug in. 'Goedemorgen Aubrey. Hé Finn.' Zei ik zacht en zag dat Aubrey nog een beetje slaperig was. Finn glimlachte naar mij. Hij zag er zo moe uit. 'Lekker geslapen?' Vroeg ik maar. Finn schudde zijn hoofd. "Nee, nachtmerrie. Maar goed, jij?" Ik keek hem nieuwsgierig aan. 'Goed.' Zei ik zacht. Hij was wel interessant. Er was iets met hem. Ik wilde het weten... "Pappie slaapt nooit goed." Zei Aubrey zacht. Ik keek kort achterom. Ik wilde er net wat van zeggen, maar Finn zei al: "Jawel hoor." Hij startte de auto en begon te rijden.
We waren net bij mijn huis aangekomen. We hadden de kinderen afgezet op school en Finn stopte voor mijn huis. 'Wil je wat drinken binnen?' Finn keek mij kort aan en dacht even na. "Nou... Ik.." Hij wilde niet. 'Kom gewoon. Ik heb koffie, thee, wat lekkers erbij.' Hij keek mij aan. Hij glimlachte dit keer anders dan normaal. Het was een echte lieve glimlach. "Oké, als je dat lekkers maar niet vergeet." Ik grinnikte zacht en stapte uit. Finn stapte ook uit en liep mij achterna naar binnen. Hij keek een beetje om zich heen. "Je houdt het netjes zie ik." Merkte hij op. Ik draaide me om en zei plagend: 'Jij niet dan?' Hij glimlachte opnieuw en haalde zijn schouders op. "Ik doe me best." Hij liep een beetje rond in mijn woonkamer. 'Wil je koffie of thee?' Finn draaide zich om en keek mij aan. "Thee, zonder suiker alsjeblieft." Ik knikte en zette thee. Finn nam plaats op de bank. Ik pakte uit de koelkast nog een half stuk taart en snee die in twee stukken. Ik bracht de stukken taart richting hem. "Om negen uur taart, heerlijk!" Zei hij zacht en grinnikte. Hij leek wel wat vrolijker. Ik gaf hem nog een vorkje en slagroom. 'Ja, ik had het nog van eergisteren. Dus hopelijk smaakt hij nog lekker.' "Heerlijk." Antwoorden Finn meteen en glimlachte. Ik moest weten wat er met hem aan de hand was. Ik moest dit slim en rustig aanpakken. Ik trok mijn jas uit en nam ook die van hem aan. Zo normaal mogelijk vroeg ik: 'Is Aubrey's moeder nog in beeld? Of.. ben je alleen?' Het klonk heel normaal. Maar Finn liet echt direct zijn vorkje vallen. Ik maakte serieus een schrik beweging omdat ik dacht dat hij boos werd. Hij pakte zijn vorkje snel op en keek heel moeilijk naar zijn bord. Hij slikte. Shit. Hij gaat huilen. Hij gaat huilen. Shit. Kut Beth, waarom... begin je ook. Dacht ik meteen. "Ze... eh.. ze.. is dood." Ik keek heel ongemakkelijk weg. De hele normale gezellige sfeer die er pas was, was al weer weg. 'Oh... Sorry, wat erg voor je. Vindt je het erg als... ik er naar vraag?' Finn schudde zijn hoofd kort. 'Aan een ziekte?' Hij schudde zijn hoofd. Hij had de vork in zijn hand, maar hij kreeg geen taart meer binnen. "Ze-" Zijn ogen werden gevuld met tranen. Shit. Ik liep snel naar hem toe en ging naast hem zitten. 'Sorry, sorry... Ik moet er ook niet over doorvragen. Sorry, het spijt me echt.' Ik legde voorzichtig mijn hand op zijn schouder. Hij staarde maar voor zich uit en gingen de tranen over zijn wangen heen. "Vermoord. Ze is vermoord." Zei hij heel zacht. Een rilling ging direct over mijn lichaam heen. "Maar ik praat er liever niet over. Aubrey weet van niets, dus... ik wil dat graag zo even houden. Ze begrijpt het niet. Ik heb het haar al proberen te vertellen, maar toen vroeg ze vervolgens vijf minuten later wanneer Katja weer thuis zou komen." Ik slikte even en keek hem aan. Hij nam weer een hapje van zijn taart. Ik stond rustig weer op om de thee te halen. 'Ik zal niets zeggen.' Zei ik zacht en schonk de thee in.
Oké, ik heb zoveel ideeën maar ze gaan steeds weg. Ik ga een aantal posts schrijven met Beth Cole dus, zij is zo gaaf (ook al is ze eigenlijk 27 jaar MAAR GOOOOOEDDD)
Onderwerp: Een Naam. 
za jun 15, 2013 7:09 am
