~ The Twins

S k y e .

O M M. ~ Waar is mijn "moeder" aan begonnen? Konden we niet gewoon in ons huis blijven, zonder man in huis? Alsof we nog niet genoeg ongeluk brengen samen, laat staan als we nu nog meer familieleden erbij krijgen. Dan zal ik alleen nog maar vaker betrapt worden. Dit gaat echt helemaal niets worden...

Skye zat in kleermakerszit in de badkamer, die niet lang meer haar badkamer zou zijn. Dit waren de laatste paar minuten in dit huis. Tegenover haar stond een brandende kaars, waar ze een lepel poeder boven hield. Even later smolt het zo totdat er geen poeder meer over was; het was vloeibaar spul geworden. Dat giette ze in de INJECTIENAALD. Ze spoot met een injectienaald het laatste beetje heroïne dat ze bezat in haar arm. Toen het vloeibare spul haar lichaam binnendrong, voelde ze zich al rustiger worden. Aan heroïne was Skye echt verslaafd. Ze kon niet zonder, dacht ze tenminste. Het werkte beter tegen de pijn dan welke pijnstiller dan ook. Het was zelfs een sterker middel dan morfine. Aangezien Skye de snelste manier wilde uitvoeren en ook het snelste haar pijn wilde laten verdwijnen, gebruikte ze de ouderwetse manier; door het gewoon in haar arm te spuiten. Er was een nieuwere manier, inhaleren. Maar Skye wist dat de werking dan slechter zou zijn. Waarom ze een pijnstiller nodig had, was duidelijk: ze werd altijd geslagen door haar moeder. Skye wist dat het haar echte moeder niet was. Maar haar moeder was al een lange tijd weg. Skye had altijd een goede band met haar vader gehad, totdat hij stierf. Haar moeder zat toen met haar opgescheept en uit pure frustratie mishandelde ze Skye. Dat deed ze nu nog. Het was niet iets wat voor Skye nieuw was, ze was er al een tijd aan gewend. Maar des te meer raakte Skye op het verkeerde pad. Niet alleen gebruikte ze drugs, maar ook steelde ze vaak dingen, ging ze naar verkeerde feesten waar het dan altijd uit de hand liep. Door de heroïne werd haar eetlust onderdrukt, dat betekende dus dat ze vaak geen honger meer had. Dus was ze ook best mager. Haar moeder kon het allemaal niet schelen. Ze zag het allemaal wel gebeuren en gaf Skye dan erge straf, maar veel hielp het niet. "Skye? Skye, waar ben je? Kom naar beneden, we gaan!" Skye voelde zich helemaal duf worden, wat logisch was. Het was een zwaarder middel dan morfine, om gewoon rustig gehouden te worden. Ze ging met haar rug tegen de muur zitten. 'Ja, ik kom zo,' mompelde ze ook net zo duf als dat ze zich gedroeg. Toen ze weer wat helderder werd, ruimde ze de spuit op in haar tas en blaasde de kaars uit, die ze vervolgens ook in haar tas stopte. Het zakje met poeder deed ze in haar broekzak. Even bleek haar blik gericht op de wond die over haar hele arm liep. Haar moeder had dat gisteren gedaan, toen Skye werd betrapt op het proberen weglopen. Ze wilde naar haar vriendin toe vluchten, maar net toen ze ook maar één stap het raam uit deed, kwam haar moeder haar kamer binnen. De pijn van die wond was niet te harden, maar nu ze haar heroïne weer had binnen gekregen van haar dealer RYDER, was het weer helemaal goed. Ze liep wankelend de trap af. "Zeg maar dag tegen dit huis, en hallo tegen je nieuwe familie." In hun auto reden ze richting het huis van haar nieuwe familie. Skye was niet van plan zich daar meer te gaan gedragen. Straf kreeg ze sowieso wel, dus dan maakt het haar niet uit of ze dat nu nog meer zou krijgen. Zolang ze maar haar heroïne had, want dan zou de pijn verdwijnen. En kon ze even gaan slapen. "Skye... Skye, wordt wakker!" Skye schrok wakker. Waar was ze? Ze zag dat ze nog in de auto zat, met haar gordel om. "Jezus, je liet me schrikken, trut," lachte haar moeder. "Ik dacht dat je niet meer wakker zou worden, je sliep echt diep! Maar we zijn er." Haar MOEDER stapte uit. Ze gaf heus wel om Skye. Maar dat liet ze niet altijd even goed merken. Skye sliep zo diep vanwege de heroïne. Met zware hoofdpijn stapte ze ook de auto uit. Een man kwam naar buiten waarvan Skye zeker wist dat het haar nieuwe vader zou worden. Skye zou hem maar eens binnenkort gaan uittesten om te zien hoe ver ze hem kon krijgen. Ze liep zonder zich voor te stellen naar binnen. "Dat uitpakken doen we dalijk wel!" riep de man. Ze gingen op de bank zitten. Skye luisterde totaal niet naar het gesprek dat ze met elkaar hadden, want ze was nog helemaal suf. Toen hoorde ze van boven gitaarspel en gezang. Het was een jongensstem, dus het moest wel haar nieuwe broer zijn. Het maakte haar niet uit wat voor een jongen hij was, ze zou hem niet als zijn broer gaan zien. Gewoon als helemaal niets. Ze zou doen alsof hij lucht was of zo. Ze wilde enigskind blijven, zoals ze gewoon altijd al geweest was. Nou ja, ze wist dat ze vroeger een tweelingbroer had. Maar dat kon ze zich niet herinneren, want dat was echt te lang geleden. 'Skye,' vertelde ze haar naam aan de man. Ze liepen naar de jongen zijn kamer. Zijn vader vertelde haar dat zijn zoon, Jamie, ook filmpjes op Youtube zette. Skye grinnikte. Uiteindelijk deed Jamie de deur open, maar haar ouders liepen weg. Ze zag er vandaag ZO uit. Expres hield ze haar zonnebil gewoon op, want zo kon hij haar ogen niet zien, maar zij de zijne wel. Ze glimlachte licht. 'Hoi.' Ze liep gewoon zijn kamer binnen zonder dat hij haar naar binnen vroeg. 'Aha. Daar. Op de grond.' Ze wist nog niet eens dat zij op zijn kamer moest slapen. 'Dus ik heb niet eens een eigen kamer? Lekker armoedig zijn jullie.' Ze plofte gewoon op zijn bed neer. 'Ik slaap hier,' zei ze met een SUPER brede grijns. XDDD Ze keek verbaasd toen hij gewoon zei dat ze uit zijn kamer moest oprotten. 'Nee,' stribbelde ze meteen tegen. 'Dit is ook mijn kamer.' Ze keek hem na toen hij de kamer uitliep. Hij was echt super knap. Ze bleef gewoon wachten tot hij terugkwam, ze was echt niet van plan om weg te gaan. Maar toen hoorde ze hem met een vriend van hem praten. Ze slikte toen hij zei dat ze toch nooit zijn familie zou worden. Dat deed toch wel een beetje pijn. Maar daar liet ze niks van merken toen ze binnen kwamen lopen. 'Hé, daar ben je alweer broertje,' zei ze opzettelijk, en om hem nog extra uit te dagen zei ze nog "broerTJE" ook. XDDDD Ze keek naar Tim. 'Skye,' stelde ze zichzelf voor. Ze wist dat ze Jamie zou gaan pesten en irriteren, maar wel pesten en irriteren met een glimlach. Dat altijd. 'Zeventien, over een maand achttien.' Ze hield haar hoofd een beetje schuin. 'En hoe oud zijn jullie?' Toen kwam Jamie's vader weer binnen en Skye schoot in een schattige lach omdat Tim helemaal tegen de muur werd gebeukt. XDDD 'Skye,' zei ze nogmaals. Ze stond toen op en pakte de tas weer op waar ze al haar spullen in had gestopt. 'Maareh, ik pleit 'm. M'n vrienden staan als het goed is...' Ze keek op haar iPhone en zag dat ze echt net een sms'je binnenkreeg van haar vrienden dat ze er waren. '...buiten. Adios!' Ze liep Jamie's kamer uit, langs de vader en ook langs haar moeder, maar haar moeder hield haar tegen. "Nee, je blijft vandaag bij Jamie, Skye. Je gaat hem leren kennen. Dit is je nieuwe familie nu." Skye keek arrogant, ze deed haar zonnebril nu pas af. 'Wat, dit? Alleen jij en meneer Bol.com hier zeggen dat dit onze nieuwe familie wordt. En luister... Dat gaat nooit gebeuren!' Skye wilde nu weglopen, maar haar moeder greep haar aardig strak beet. "BIED JE EXCUSES AAN!" riep ze kwaad. Skye keek naar de vader van Jamie, hij keek meteen of Skye gelijk had en hij op bol.com leek. "Ik ben helemaal niet dik," snauwde hij. XDDDD "DOE HET, ZEG DAT HET JE SPIJT!" Skye's hele luchtpijp werd dichtgedrukt, omdat haar moeder haar keel beet had. 'Oké, oké, het spijt me!' Haar moeder liet haar weer los. "Je blijft hier binnen bij Jamie. En of je het nou wilt of niet, je bent zijn zus." Ze liepen weer weg. 'Hoer,' zei Skye nog zachtjes in zichzelf, haar moeder liep expres heel erg met d'r reet heen en weer om Jamie's vader op te geilen. -.- Skye zuchtte en liep weer Jamie's kamer binnen. Ze ging weer zitten zijn bed alsof er niets gebeurd was. 'Als ik niet naar buiten mag, dan...breng ik mijn vrienden wel naar binnen.' Die zouden dan wel meteen Jamie's spullen kapot maken, want haar vrienden waren altijd onvoorzichtig. Dat was ook de voornaamste reden dat ze altijd buiten waren. XDDD Ze had nog niet zo'n zin om haar vrienden te halen, dus liet ze haar mobiel maar in haar tas. Ze keek de twee jongens aan.

S k y e .

O M M. ~ x

Zo'n jongen als Jamie beviel haar wel. Het was niet duidelijk of ze hem nou mocht of niet. Dat was namelijk net haar bedoeling. Ze vond het leuk dat hij zo tegen haar deed, maar dat kon ook komen omdat ze van problemen hield. Pas toen Skye zeker wist dat haar moeder en zijn vader helemaal beneden waren, sprak ze weer. Tim probeerde haar te troosten. Ze wilde hem van zich af duwen, maar Jamie deed het al voor haar. Skye werd nooit meer geknuffeld en omdat ze daar zo aan gewend was geraakt, kon ze er ook niet meer omgaan als iemand eens lief tegen haar wilde doen. Daar was ze gewoon allergisch voor geworden. 'Jamie, zoals m'n moeder net al zei... Of je het nou wilt of niet, we zijn familie nu. En je zult dingen met me moeten delen, dus ook mijn kamer. En als ik wil dat er vrienden in mijn kamer komen, dan komen ze ook.' Ze keek raar op toen hij gewoon haar zonnebril van haar hoofd haalde en uit het raam gooide. 'M'n RayBan!' riep ze. Ze duwde Jamie, maar niet te hard. 'Kutjong.' Hij zei tegen zijn vriend dat hij weg moest gaan en deed dat ook zonder twijfeling. Skye zei Tim nog best met een lieve stem gedag en keek toen terug naar Jamie. 'Dat was niet erg aardig, hoe je tegen hem deed.' Zij zou nooit "rot op" zeggen tegen haar vrienden, al was dat vaak wel nodig. Toch deed ze het nooit. 'Hou er rekening mee, vanavond neem ik vrienden mee naar binnen. En maak je geen zorgen, ook meisjes, dus als je zin hebt mag je ook gewoon erbij komen zitten.' Het maakte haar niet uit wat hij ervan vond, ze vond het alleen maar leuk als hij zou zeggen dat hij ze niet in zijn kamer wilde. 'Heb jij eigenlijk een vriendin?' vroeg ze best wel met een geïnteresseerde toon. Skye verwachtte van wel, want hij zag er te goed uit om single te zijn. Ze slikte een brok in haar keel weg toen hij zei dat ze een probleemkind was. Het was namelijk zo en dat was het erge. Ze kon er namelijk niet echt iets op terugzeggen. 'Dat valt ook wel weer mee,' mompelde ze, terwijl ze naar de grond keek. Vaak spijbelde ze om met haar vriendinnen overdag kleren te kunnen jatten, in de avond ging ze feesten en kwam ze vaak niet thuis, want dan was ze te bezopen en had ze geen vrienden om haar thuis te brengen; haar "vrienden" waren namelijk niet zo aardig voor haar. Ze gebruikten haar meestal om weer drugs te halen bij Ryder. De meidenvrienden die ze had zagen er altijd uit als sletten en waren ook nog eens allemaal blond. Zij was de enige met donker haar. De jongensvrienden deden het altijd met iedereen, als het maar gratis was. Het waren meestal maar simpele, oppervlakkige mensen. 'Je weet echt geen fuck van m'n leven,' mopperde ze toen, na een tijdje erover na te hebben gedacht. En toen zei hij dat hij vrede wilde sluiten. 'Nou, voor vandaag dan,' grinnikte ze. Ze wond haar pink om de zijne en rolde grinnikend met haar ogen, eigenlijk vond ze het wel grappig. De deur werd opengeslagen en Skye stond meteen op. Ze deed altijd maar alsof ze niet bang was voor haar moeder, maar dat was ze diep van binnen wel. Voor die vader niet zo, omdat hij haar nog niet iets had aangedaan. Maar dat kon gauw genoeg gaan gebeuren. "Meekomen," zei Jamie's vader eentonig. Skye trok haar wenkbrauw op. 'Ik ook, of..?' Haar moeder knikte. Skye liep maar met haar moeder mee, maar ze vertrouwde het voor geen cent. 'Weet jij wat er gaat gebeuren?' fluisterde ze in Jamie's oor. Ze werden naar een kamer geleid waar Skye natuurlijk nog niet was geweest. Ze had haar tas daar op de kamer laten staan, maar dat was niet zo handig. Ze wilde altijd haar spullen bij de hand houden, straks zou er iets gebeuren waar ze echt haar verslaving bij nodig had. "Skye, je bent echt veel te dun. Je lijkt wel een anorexiapatiënt, Jezus zeg," zei hij haar moeder arrogant. Het was raar, ze hadden altijd wel ruzie over elkaars uiterlijk. Haar moeder kraakte Skye vaak af, gewoon uit jaloezie. Ze wou er eigenlijk gewoon net zoals Skye uitzien, maar juist omdat haar moeder dat allemaal zei, wilde Skye haar uiterlijk veranderen. Skye deed altijd maar alsof ze ook niet begreep waarom ze zo dun was, waarom haar eetlust zo weinig was. En dat wist ze ook niet precies, maar ze wist heus wel dat het met haar verslaving te maken had. Want dat begon toen ze aan de heroïne ging. 'Beter een anorexiakind dan een vette rimpelreet hebben.' Haar moeder keek haar fronzend aan. 'Kijk me niet zo aan, je weet heus wel waar ik het over heb. Denk je nou echt dat ik die vieze foto's nooit gezien heb die pap van jou gemaakt heeft?' Dat waren naaktfoto's van haar ma die haar pa ooit van d'r had gemaakt. Die hadden ze ooit gewoon open en bloot in het huis gelegd en Skye had die dus gezien. "ROTKIND!" Haar moeder gaf haar een klap in d'r gezicht toen ze in de kamer aan waren gekomen. "Hoe durf je naar die foto's te hebben gekeken?! Dat is privé!" Skye deed het niet veel dat ze werd geslagen. Want hoeveel pijn haar moeder haar ook altijd deed, eigenlijk kon haar moeder haar gewoon niet aan. Ze deed dingen hoe dan ook, het maakte Skye niet uit wat voor consequenties daaraan vasthingen. Als ze iets wilde zeggen, kon ze een klap verwachten. Maar dan zei ze het toch. Wilde ze naar een feest gaan, zou haar moeder weer met glas in haar arm snijden zoals gisteren. Maar Skye deed het toch. Want als ze iets wou, dan deed ze het ook. En zo kreeg ze uiteindelijk aandacht. Niet de aandacht die ze het liefste wilde, maar ze kreeg tenminste aandacht. Alleen niet op de goeie manier.

O M M. ~ Dit moet stoppen, ze is gestoord, ze is echt niet goed in der hoofd. Als zij het zo wilt spelen, speel ik der spel niet mee. Dan moet de lol er toch snel weer vanaf zijn?


Hij had een tevreden glimlach op zijn gezicht, eindelijk had hij iets gedaan waardoor ze boos werd. Hij kon dus ook wel pesten/plagen. Hij keek naar zijn handen en rolde met zijn ogen toen ze het had over dat het eenmaal zo was. 'Zoals ik zeg, dit is tijdelijk. Mijn vader gaat altijd vreemd, dus zo lang gaat dit niet duren.' Hij rolde met zijn ogen. Hij kon het niet uitstaan dat ze vond dat deze kamer ook van haar was. 'Luisteren, ik woon hier elf jaar. Denk niet dat jij nu me familie ineens bent en dat dit ineens jou kamer is.' Hij keek haar echt boos aan, omdat hij dat ook écht was. Wat een bitch. Dacht hij. 'Als wij jou gingen wonen, had je me ook niet zomaar jou bed inlaten innemen.' Hij wou echt niet haar vrienden ontmoeten, wat boeide hem al haar vrienden. Hij kreeg al een plaatje was voor mensen. 'Hé, ik wil niet van die junkies in mijn huis. Ga maar naar je vrienden toe, als je maar niet hier met hun komt. Als hun één ding van mij kapot maken, of aanzitten. Meisje, dan kan het me niet schelen wat je allemaal heb meegemaakt, maar dan ga jij je zonnebril achterna.' Waarschuwde hij. Hij vond het gewoon vreselijk dat ze zo ontzettend bazig was. Hij had nu al trek om der hard te slaan. Maar ergens kon hij dat weer niet flikken. Hij trok arrogant ze wenkbrauw op naar der. 'Jij verpest me leven als je hier langer blijft. Je gaat anders maar beneden slapen op de bank. Je gaat maar met je vrienden beneden zitten, maar gewoon niet in deze kamer. Er liggen allemaal persoonlijke dingen in, probeer dat te begrijpen.' Siste hij, hij vond het namelijk echt niet leuk dat vanavond allemaal onbekende jongens en meisjes in zijn kamer gingen zitten. Natuurlijk gingen ze roken en drinken. 'Ik hoef jou kanker hoeren vriendinnetjes niet.' Hij keek weg opzij. Hij beet op zijn lippen, 'Ik vind het echt niet leuk als je vanavond iedereen in mijn kamer gaat laten. Ik ga echt je leven verpesten als je dat doet. Je vraagt het niet eens, meteen, avond een dat je hier bent wil je al je lelijke vrienden uitnodigen in mijn kamer.' Hij kreeg tranen in zijn ogen, waarom luisterde ze niet? Ze deed dit écht om hem dwars te zitten. En wanneer Jamie verdrietig was, werd hij gewoon boos. Hij zag al allemaal beelden in zijn hoofd, hij die een taart in der gezicht gooit, hij de haar echt het raam uit gooit, in elkaar slaat. Jamie was op zich niet agressief. Maar kutter dan dit kon het niet. Jamie keek haar vernietigend aan. 'Boeiend of ik een vriendin heb? Je gaat met die make-up kop maar in iemands anders huis de boel verpesten.' Hij wist niet wat hij met der aan moest, 'Hoeveel vrienden ben je van plan in dit kamertje te stoppen?' Hij zag haar er wel voor aan om hier meer dan tien mensen in ui te nodigen, zijn kamer was al te klein voor twee mensen. Het was echt een een persoons kamertje. 'Ik kan trouwens alles voor je vrienden verpesten als je wilt, als hun hier denken vanavond in te komen hebben ze het mis. Watch me.' Hij keek naar ze rode vest, waaronder hij een zwart t-shirt zat, hij had ook gewoon een lage broek zoals altijd, hij zag er ZO uit. Hij zuchtte diep, hoe ging hij dit aanpakken? Hij moest er voor zorgen dat vanavond niet deze kamer vol zat. 'Oké, weetje. Doe maar, verniel me kamer en me leven.' Hij gaf het zo uit het niets op. 'Jij weet ook niets van mij leven, en ik ben ook niet nieuwsgierig naar een probleemkind wat mijn leven ook nog eens gaat verzieken.' Hij nam alles terug, ze hele pinky gebeuren. 'Die pinky telt niet meer, je wilt oorlog, je krijgt oorlog.' Hij keek om zich heen, wat mocht écht niet kapot gaan? Waar mochten ze écht niet aanzitten? Eigenlijk alles. Jamie trok de kast open, een hele kleine kast en haalde daar een doos uit. 'Als een van je vrienden hier blijft slapen steek ik dit hele facking huis in de fik, en het kan me niet schelen of er dooien vallen.' Hij meende het, het kon hem dan echt niet meer schelen, het meisje had geen grenzen. Ze dacht alles te kunnen en willen wat ze maar wou. En Jamie wist dat daar verandering in moest gaan komen. Hij wist niet of dit meisje een echt probleemkind was, al had hij het idee van wel. Hij wist niet of ze dronk, wat dan ook deed. Jamie keek op naar zijn vader en liep maar mee, hij luisterde mee met het gesprek tussen Skye en der moeder. Over dat ze zo dun was. 'Anorexia dus. P-Pro-Probleemkind.' Proestte hij expres. Hij draaide zich netjes om met ze rug naar ze vader, hoe eerder dit klaar was, hoe eerder hij plannen kon gaan bedenken voor vanavond. "Kijk nou Tina, hij draait zich netjes om. Ik kan jou dochter ook wel wat leren." Jamie werkte niet altijd mee, maar zijn vader praatte erover alsof hij dat wel altijd deed. Jamie trok ze vest uit, voordat hij de kans kreeg om zijn shirt uit te trekken begon zijn vader hem af te kraken. "Jamie, er is maar één ding wat ik niet begrijp." Hij zei het niet echt hard, hij meende het dat hij het niet begrijp. "Hou je van pijn of zo?" Hij tikte op zijn ARMEN(zonder die tatoeage x.x) die onder zaten met krassen. Jamie rolde met zijn ogen. Zijn vader sloeg hem zo hard op zijn schouder dat je Jamie's hele lichaam een stoot naar beneden zag geven. Hij was blij dat hij ze shirt nog aan had, zijn vader had altijd veel ringen om zijn vingers, en die deden vaak pijn.
Het duurde iets van tien minuten, Jamie hoorde Skye, maar hij was meer op zijn eigen aan het letten. Toen ze weg gingen stond Jamie nog even in zijn kamer, hij deed super snel zijn shirt aan en zijn vest. Hij keek even naar Skye. 'Umh..Ja.' Mompelde hij, hij wist niet of hij op haar moest wachten, ze waren tenslotte geen duo. Ze mocht geslagen zijn en alles, maar dat was Jamie ook, en het gaf hem geen reden om nu aardig te gaan doen. 'Succes met mijn kamer te vernielen hè.' (We doen gewoon dat het nu tijd is) 'Kan me niet voorstellen dat je na zo iets zin heb om je vriendjes te spreken.' Hij liep de kamer uit meteen richting zijn kamer, of eigenlijk voelde het al niet meer als zijn kamer. Hij deed nog een paar dingen in de doos en pakte een paar lakens die op de grond lagen. Hij keek naar Skye die weer binnen kwam. Hij stootte der aan de kant met ze doos en liep maar naar de kamer waar ze geslagen waren. Het was een spier witte kamer, hij haatte deze kamer. Hij mocht hier ook niet slapen, maar hij wist van de zolder. Hij keek naar het plafon en zag de opening naar de zolder. Hij pakte een stok die van de zolder was, hij lag in de hoek. Hij maakt hem open en haalde de trap eruit (hebben wij ook, vet vaag X'DDD) Hij pakte de doos en klom omhoog. Hij deed het licht aan en keek rond, na een tijdje was de linker kant van de zolder vol rommel en de rechter kant zag er goed uit, de ZOLDER. Hij glimlachte tevreden en plofte op de oude matrassen waar zijn lakens lagen. Hij was een ding vergeten, zijn kussens. Jamie had echt vijftien kussens, en hij had ze alle vergeten. Hij deed een paar lichtjes aan, het zag er best gezellig uit. Al gezelliger dan zijn eigen kamer. Hij liep van de trap naar beneden en liep maar de kamer binnen, die hij nu van Skye vond. Hij keek der niet aan, hij pakte zoveel mogelijk kussens en keek nog even rond, hij pakte zijn microfoon ook maar, hij kon niet al ze instrumenten mee nemen. Niet eens één, zouden ze zijn gitaar kapot maken? Nee toch, hij moest niet zo overdrijven, natuurlijk zouden ze niets kapot maken (moeten we doen dat ze echt alles hebben afgebroken X'DDDDD) Hij zuchtte diep en liep weer voorbij Skye zonder wat te zeggen, zijn mobiel. Hij pakte snel zijn witte iPhone, al wist hij niet dat het die van haar was X'DDD. Ze hadden dezelfde. Hij liep direct terug en sleurde alles op de zolder. Hij legde alles weer op een nette plaats en keek naar ze iPhone. Hij zag een ander plaatje op ze achtergrond, hij ontgrendelde zijn iPhone, zijn iPhone had een code, en deze ineens niet? Dit was niet zijn iphone. Hij zag bij sms'jes allemaal andere gasten, het was die van Skye. Hij las een aantal sms'jes, allemaal sms'jes over heroïne. Hij grinnikte speels, 'Probleemkind zeker.' Hij keek bij der foto's, veel foto's van zich zelf. Maar dat vond hij wel leuk. Ze was super knap, maar hij haatte der nu al. Hij zat in klaarmakers zit. Hij grijnsde bij een idee. Hij ging er een code opzetten. Als ze hem zou komen halen, zouden ze ruilen, en dan had zij die van haar, met een code die ze niet wist. Op die van hem kon ze toch lekker niet kijken, die had al een code. Hij dacht terug aan wat ze had gezegd, over naakt slapen, dat het der niet boeide. Hij vond dat wel jammer, maar hij moest der niet meer. Hij haatte der écht. Ze was van plan zijn leven te verpesten, na dat ze der eigen al verpest had. Toch bleef Jamie een gevoel hebben dat hij der moest hebben. "ETEN!" Schreeuwde zijn vader, Jamie kwam niet. Hij trok de ladder omhoog en deed de zolder dicht. Hij weigerde om te gaan eten. Hij pakte uit zijn doos een mesje en zat weer eens zielig zich te snijden. Al keek hij er hartstikke serieus bij. Soms maakte hij figuurtjes, hartjes, of ze naam, als hij echt verdrietig was alleen maar krassen. De laatste tijd was hij dat, en dat was te zien aan zijn arm.

S k y e .

O M M. ~ Ben ik echt zo ver gegaan? Dat kan niet. Ik irriteerde hem misschien een beetje, maar ik vond niet dat ik zó ver ging. Want ik kan veel verder gaan. Misschien omdat hij mijn gedrag niet gewend is..? Ik kan hem misschien mijn excuses aanbieden... Of niet? Hij zegt ook super gemene dingen tegen mij. Per slot van rekening is hij met deze oorlog begonnen. Hij was al boos op me vóórdat ik zijn kamer in kwam, voordat hij me ook maar zag...

Nadat ze afgetuigd werd door haar moeder, wat ze nooit eerder gepland deed, was Skye's humeur er helemaal vanaf. Ze had niet eens meer zin om boos te worden op Jamie, al was ze dat wel. Haar moeder sloeg haar altijd als er gewoon een woedeaanval in haar opkwam, en dat was best vaak. Maar nu was het gewoon een geplande afspraak. Skye was best wel van slag en zonder nog wat tegen Jamie te zeggen liep ze de kamer uit. Ze twijfelde of ze wel naar Jamie's kamer terug moest, maar waar moest ze anders heen? Daarom ging ze daar maar weer heen. 'Hou op,' zei ze vermoeid. Had hij nu al niet genoeg gezegd? Ze had in ieder geval wel genoeg naar zich toe gekregen vandaag. Ze ging expres niet op zijn bed zitten, maar op de grond, met haar knieën tot haar borst getrokken. 'Wat ga je doen..?' Maar ze kon het eigenlijk al raden. Al zijn spullen wilde hij ergens veilig naartoe brengen en vervolgens ergens anders gaan slapen. Had Skye hem echt zo weggejaagd? 'Jamie, als ik... Is het echt nodig dat je...' Ze maakte steeds haar zinnen niet af, want ze wilde namelijk lieve dingen zeggen, maar dat kreeg ze niet over haar lippen. Ze vond namelijk aan de andere kant dat hij totaal geen lieve reacties verdiende. Hij deed rot tegen haar, dus zij mocht ook rot tegen hem doen. Ze was moe, van de hele dag. Ze wilde met haar rug tegen de muur aan zitten, maar daar zat nu een blauwe plek die veroorzaakt was door haar moeder. Toen hij voor de laatste keer terugkwam, hield ze hem tegen door op te staan en voor hem te gaan staan. 'Je bent echt een rotjoch, weet je dat? Nog voordat je me ook maar zag en kon beoordelen, haatte je me al. Omdat ik hier kom wonen. Maar denk je dat ik hier vrijwillig naartoe ben gegaan? Want als ik kon kiezen, was ik helemaal niet bij jou komen wonen. Want je bent gewoon een kankerknulletje dat zielig op z'n kamertje zit en niets kan delen.' Bij die laatste zin keek en liep ze ~ op deze manier ~. Ze deed best vijandig uiteindelijk. 'Heb je eigenlijk afgezien van Tim wel vrienden? Volgens mij niet hè?' Ze gaf hem best een hardhandige duw. 'Rot inderdaad maar op uit deze kamer. Ik dacht er nog aan of ik naar beneden zou gaan om daar te gaan slapen, maar je verdient je eigen kamer niet eens.' Nog voordat hij wat terug kon doen, duwde ze hem de gang op en sloeg de deur voor zijn neus dicht, echt keihard. Er zat gelukkig een sleutel in, zodat ze 'm op slot kon draaien. Want zó'n held was ze nou ook weer niet. Ze ging dit keer wel op het bed zitten en pakte haar mobiel. Huh? Sinds wanneer staat er een code op? Ze keek er vreemd naar en zag toen ook een andere achtergrond als vergrendelscherm. 'Wat de...' En toen pas begreep ze dat het gewoon Jamie's mobiel was. Ze pakte haar tas tevoorschijn en zocht alle zij- achter- voor- en binnenvakjes door. Maar nergens was haar mobiel te bekennen. 'Jamie,' zei ze toen in zichzelf. Ze wist dat hij 'm had. Ze deed de deur weer open. 'JAMIE!' riep ze keihard, maar ze kreeg geen gehoor terug. 'GEEF M'N MOBIEL TERUG, NU! Oh, héél stoer hoor, de ladder omhoog trekken zodat ik daar niet kan komen, héél volwassen!' Ze had niet door dat dat een hele domme opmerking was, want zij deed net precies hetzelfde toen ze de deur voor zijn neus dichtsloeg. 'Weet je wat? Best. Kijk m'n mobiel maar door, mij best! Het maakt me geen reet uit.' En toen liep ze naar beneden. Ze had geen eetlust, dus ze zat daar maar een beetje voor niets aan tafel. "Je gaat nu echt iets eten," snauwde haar moeder. Skye deed alsof ze wat at, maar eigenlijk nam ze minihapjes. 'Ik hoef echt niet meer.' Haar moeder haalde haar schouders op. "Dan moet je het zelf weten." Skye stond op en strompelde terug naar boven. "VERRASSING!" Skye schrok zich dood, het waren haar vrienden die al in de kamer zaten. Ze schoot in de lach. 'Hoe zijn jullie nou weer binnen gekomen?' Ze wezen allemaal naar het raam. 'Hoe wisten jullie dat dit mijn kamer was?' "Dat was een gokje." Skye schudde grinnikend haar hoofd. Haar blik viel op haar nichtje. 'Oh mijn god, Deena!' Ze haastte zich naar haar nichtje toe en gaf haar een ~ knuffel ~. 'Wat doe jij nou weer hier?' Deena glimlachte, maar niet erg oprecht. 'Wat is er aan de hand?' Deena slikte. "Je hebt geen idee he, bij wie je woont?" Skye fronste. 'Waar heb je het over?' Deena schudde meteen haar hoofd. "Laat maar zitten." Skye was er nu zeker van dat ze iets voor haar verbergde. Maar Skye liet dat maar voor wat het was. Alsof Skye geen geheimen voor haar had. Skye had geheimen voor iedereen. Ze had zin om vanavond te feesten. "Oh Jezus, je nieuwe broer heeft een gitaar! Ik hou van jongens met een gitaar!" riep Heleen, de grootste slet van de groep. Ze was heus wel lief voor Skye, maar wel echt een sletterig uiterlijk en een sletterig gedrag. "Oh, in dat geval..." zei Gino. En meteen nam hij de gitaar in zijn handen. "Ha-ha." Heleen rolde met haar ogen. Skye liep meteen op Gino af en probeerde het gitaar terug te pakken. 'Gino, laat los. Dat is van Jamie, hij vermoord me als z'n gitaar kapot gaat.' Gino schoot in de lach. "Oh, dan maak ik ''m maar snel kapot! Nee grapje. Hij is dan wel een beetje hebberig als het gaat om spullen." Gino trok het gitaar gewoon weer uit Skye's handen. "Dan moeten we hem maar snel leren wat er gebeurt als hij zo op z'n spulletjes is..." En hij sloeg het gitaar gewoon hard tegen de muur. En toen tegen de grond. En tegen de kast. "Rock 'N Roll!" lachte Bryan. 'GINO, MONGOOL!' riep Skye. Ze sloeg haar hand voor haar ogen, dit wilde ze niet zien. 'Je wilt niet weten hoe erg ik nu in de problemen zit...' Iedereen lachte er alleen maar om. Een paar jongens staken een sigaret op. Ze hadden de radio aangezet. Jamie zou haar gaan vermoorden. "Hoe ziet die Jamie er eigenlijk uit? Is hij knap?" vroeg Fenne. Skye knikte best overtuigend. 'Maar dat doet er niet toe. Ik haat hem en hij haat mij en jullie ook. En hij haat ons nog meer nu we zijn gitaar hebben kapot gemaakt.' Levi, de meest gespierde en enge jongen uit hun groep stond op. "Komt dat even mooi uit," zei hij. Hij haalde een foto die Jamie aan de muur had gehangen van de wand af en sloeg hem kapot op de vloer. 'Levi, wat de fack doe je?! Waar was dat voor nodig?' Hij grijnsde. "Waarom haat hij ons? Hij kent ons helemaal niet. Hij veroordeelt ons zonder ons ook maar één keer gezien te hebben, maar durft vervolgens niet hier bij ons te zitten. Als hij een echte man was geweest had hij het midden in m'n gezicht gezegd. Maar ik weet zeker dat hij dan niet meer zo'n grote bek had gehad." Hij haalde kleren uit Jamie's kast en verscheurde ze gewoon. De meiden begonnen helemaal te lachen, behalve Skye's nicht. Ze keek Skye steeds met veelzeggende blikken aan, al begreep Skye ze niet. Skye was het zat. Ze moest hier weg. Ze pakte haar tas waar een nieuwe injectienaald in zat en het zakje poeder. Omdat ze een aansteker op een kastje zag liggen, hoefde ze de kaars niet meer te gebruiken. Dat zou een stuk minder troep maken. Ze liep naar de badkamer en deed precies hetzelfde als wat ze vanochtend deed. De dosis was alleen iets meer dan eerst. Ze ging zitten en liet de naald in haar huid steken. De dosering ging zo haar lichaam binnen en verspreidde zich. Ze voelde zich weer rustig worden en haar hart begon langzamer te kloppen. Ze glimlachte naar zichzelf in de spiegel, maar met een glazige blik. Er was geen emotie meer uit te halen. Ze dacht terug aan vandaag, aan wat ze zag op Jamie's lichaam. Op zijn armen. Dat deed hij zichzelf aan. Hoevaak zou hij dat doen? Ze was bang dat hij nog eens zelfmoord zou plegen. Als hij dat nu zou gaan doen, dan zou ze zeker weten dat het door haar was gekomen. Want zij was hier net, en hij zou dan zelfmoord plegen. Maar ja, jezelf snijden hoeft niet per se met zelfmoord plegen te maken te hebben...
"SKYE?! Oh mijn god, JONGENS!" hoorde Skye Levi zeggen. "Jezus, wat is er met haar?!" hoorde ze Fenne roepen. "Ik weet het niet, ik trof haar hier zo aan, haal hulp! Haal desnoods haar ouders..." Bij die laatste woorden schrok Skye wakker. Ze zag zichzelf op de grond liggen, of nou ja, met haar bovenlichaam in de armen van Levi. Ze keken haar meteen stilletjes aan toen ze zagen dat Skye haar ogen had open gedaan. 'Nee!' riep Skye meteen. 'Nee, geen hulp... Het gaat goed met me...' Levi en Fenne keken haar ongelovig aan, zij waren de enigen die in de badkamer stonden bij haar. "Nee, we gaan een dokter halen..." Skye schudde hevig haar hoofd en ging rechterop zitten. 'Het was een grapje,' loog ze. 'Ik wilde kijken wat jullie zouden doen als ik halfdood op de grond zou liggen. Haha, jullie zijn geslaagd hoor.' Levi en Fenne haalden weer opgelucht adem, maar deden ook meteen een stap bij haar vandaan. "Jezus, laat ons nooit meer zo schrikken dan..." Skye schudde haar hoofd. Ze hielpen haar opstaan. Hoelang zou ze van de wereld weggeweest zijn? Een minuut? Vijf minuten? Tien? Ze wist het niet, maar het voelde als een eeuw. Nog steeds was Skye een beetje slaperig, ze zou niet nog een keer zo'n grote dosis nemen. Ze liep met Levi en Fenne terug naar de rest in Jamie's kamer, zij wisten allemaal niet eens wat er was gebeurd. Ze waren aardig aan het feesten en het zag er wel gezellig uit, maar ze hadden de hele kamer afgebouwd. 'Konden jullie echt niet iets voorzichtiger doen...?' mopperde Skye. Levi grijnsde en schude zijn hoofd. Hij pakte haar ineens vast en pakte d'r op haar bek. Ze wankelde achterover en botste tegen een kastje op. Levi gooide met zijn arm alle spullen eraf die op dat kastje lagen; foto's, parfums, niks liet hij daar staan. Alles viel kapot neer op de grond. Hij drukte Skye op het kastje op haar rug en ging zo over haar heen hangen. Skye was nog helemaal suf en liet hem gewoon doen wat hij wilde. Ze voelde er namelijk niet veel van, wat er met haar gebeurde.
En opnieuw werd ze weer wakker. Alsof ze onbewust een tijdmachine had gebruikt. Er gebeurde namelijk iets en het volgende moment werd ze langzaam aan weer wakker. Ze lag naakt in Jamie's bed, in zijn afgebroken kamer. Niks stond meer overeind. Er was niemand meer, ze waren allemaal vannacht waarschijnlijk weggegaan. Het had niet uitgemaakt of ze weer uit het raam waren geklommen of gewoon door de voordeur waren gegaan, want haar ouders hadden het toch wel gehoord. Ze ging rechterop zitten in bed en zag allemaal witte vlekken in het dekbed. Goh, wat zou ze vannacht toch hebben gedaan? XDDD Ze kon het nu dus wel raden, maar ze kon zich er helemaal niks van herinneren. Zou Levi haar gewoon slapend geneukt hebben of zo? Of was ze gewoon helemaal verdoofd door die dosis? Ze zuchtte, wat maakte het nog uit. Ondertussen had Levi haar allemaal sms'jes gestuurd, die Jamie dus alleen kon lezen, dingen als #Sorry, ik moest vroeg werken en jij lag nog lief te slapen dus ik ben zonder je wakker te maken weggegaan. xxxx# en ook #Ik hoop dat je broer niet vies is van spermavlekken, haha! xxxx# Skye stond op en deed snel wat kleren aan. Ze liep naar de badkamer en ging douchen. Ze deed gewoon de dagelijkse dingen totdat ze er ~ zo ~ uitzag. Toen liep ze terug naar de slaapkamer en wachtte tot Jamie terug zou komen. Ze wilde weleens zien hoe hij zou reageren als hij dit zag. Ze was klaar voor nieuwe ruzie. Want ze was tenminste uitgeslapen. Maar de vraag was, was hij er wel klaar voor? Of zou hij de hele nacht hebben wakkergelegen dankzij haar? Hij zou er vast wel chagrijniger op zijn geworden, dus ze kon nu wel ruzie verwachten.

J a m i e.

O M M. ~ I can't wait to hate you
make you, pain like i do..
still can't shake you off..
I can't wait to break through
these emotional changes..
seems like such a loss cause
I can't wait to face you,
break you, down so low
there's no place left to go.


Hij keek der vuil aan, hij kon wel in der gezicht spugen van woedde. Maar hij hield zich in, waarom hij zich inhield wist hij niet. Hij wou der nek breken en alles, omdat ze zo verschrikkelijk raar was. Hij vond gewoon alles van der raar. 'Ik verdien me eigen kamer niet? Jij verdient niemand, je verdient om facking te sterven, kanker hoer.' Siste hij, hij schreeuwde niet meer, zijn vader zou ook eens boos worden als hij Jamie de hele tijd hoorde schreeuwen. Ze schold hem ook uit, het deed hem pijn, maar daarvan werd hij alleen maar bozer.
Hij keek naar het hout, hij staarde de hele tijd naar het hout. Hij hoorde Skye gillen om der mobiel, hij weigerde om hem terug te geven, wat boeide hem het? Jamie lag de hele avond voor zich uit te staren, hij was niet eens meer aan het denken. Hij was aan het slapen met zijn ogen open. Soms kwam hij overeind en zat zich zelf pijn te doen. Ze hele armen waren rood van het bloed, maar hij had wel wat eten en drinken bij zich. Hij kon prima voor zich zelf zorgen, vond hij. Jamie hoorde geluid van de andere kamer, haar vrienden. Jamie pakte met zijn handen zijn dekens vast en sloeg die om hem heen. Hij wou het niet horen, al hoorde hij sommige dingen wel duidelijk. Hij hoorde hoe alles tegen elkaar aan geslagen werd, hij hoorde veel dingen kapot gaan. Jamie was alleen zo erg met ze kamer bezig omdat het de enige veilige plek voor hem was, in zijn hoofd was hij daar veilig. Zijn vader deed hem daar geen pijn, schreeuwde niet naar hem. Jamie had daar van alles liggen. Hij wist zelf ook niet waarom hij altijd zo met zijn kamers waren. Jamie had nooit iemand thuis om mee te praten, zijn vader was geen optie. Jamie was alleen bezig met zich zelf, want hij had niemand. Hij leerde vroeger zelf spelen, om geen vrienden te hebben. Alleen toen Jamie klein was had hij geen vrienden, omdat hij weinig snapte. Hij was gewend dat zijn vader hem sloeg en hij had duplo om elke dag mee te spelen, en meer had Jamie niet nodig. Hij kon zich zelf vermaken, later werd duplo omgezet in instrumenten en vermaakte hij zich zelf met instrumenten. Hij kreeg vrienden omdat hij met de muziek club mee deed. Naast Tim had Jamie nog twee andere vrienden, Jamie was erg vriendelijk op school. Iedereen mocht hem wel, alleen Jamie was saai in hun ogen. Jamie vertelde nooit wat, hij kon alleen over muziek praten. En Tim was de enige die dat van Jamie accepteerde, omdat Tim ook alleen over muziek kon praten. Jamie kon niet alleen over muziek praten, hij had geen keuze. Waar over moest hij praten? Over zijn broers en zussen die hij niet had? Over zijn vader? Over wat hij thuis allemaal doet? Hij was alleen de hele tijd in zijn kamer en was daar bezig met zingen en instrumenten. Jamie vond het prima allemaal, dat hij niets anders had, want hij vond het leuk. Jamie begon zich zelf te snijden ongeveer toen hij twaalf was. Hij wist niet waarom hij het deed, hij deed het gewoon. Wanneer hij blij was, boos, verdrietig, altijd wanneer hij eenzaam was, en Jamie was altijd eenzaam. Hij kon nooit vroeger praten over leuke dingen, want die had hij niet. Hij had geen belevenissen van vroeger. Hij had geen herinneringen die het waard waren om te vertellen. Jamie vroeg zich af hoe het was afgelopen als hij zijn tweeling zusje nog had, zijn moeder en zijn échte vader. Jamie deed alles in zijn kamer, daarom was hij zo gehecht aan zijn kamer. Toen kwam ineens Skye erbij, hij had inderdaad al voor alles bedacht dat hij der niet zou mogen. Dat was niet eerlijk, dat wist hij, maar toch deed hij het. En als hij het niet aan het begin deed, hij was er zeker van dat hij der toch wel zou gaan haten. Jamie viel moeilijk inslaap, door al het gestap van de mensen, door het gegil. Skye had op een andere manier het opgepakt, Skye had het slecht opgepakt. Skye ging aan de drugs en alles, Jamie was ergens wel blij dat het dan zo met hem was, dat hij niet aan de drugs zat en rare vrienden had. Maar Skye was nu in zijn leven, en ze ging alles van hem vernielen. Jamie beloofde die avond zich een paar dingen, nooit naar Skye luisteren. Wat er ook zou gebeuren, nooit aan de drugs gaan. Hij moest accepteren dat ze dom was, en hij ging het tegen der zeggen. Dat ze dom was om dingen zo aan te pakken. Maar ze was eenmaal een probleem kind, en dat veranderde je niet zomaar.
Het was vroeg in de ochtend en de iPhone van Skye ging af. Jamie keek naar van wie het was. Hij fronste om de sms'jes. Hoer dat ze was. Hij was er van overtuigd dat zijn kamer kapot was. Hij voelde ze hele maag tekeer gaan, van de zenuwen dat het echt zo was. Zou hij het überhaupt wel aankunnen om alles kapot te zien? Misschien stelde hij zich aan, misschien was alles nog normaal? Misschien was er wel een iets kapot? Maar niet meer. Jamie probeerde bij dat idee te blijven. Hij zuchtte om de sms'jes. Fijn. Die dekens zou hij ook maar weg gaan gooien, die moest hij niet meer. Skye was een drugs slet. Ze kon niets anders doen dan aan de drugs zitten en der eigen leven et vernielen. En nu was zijn leven aan de beurt, nu ging ze hem kapot maken. Misschien moest hij het doen, der uit het raam gooien?
Hij deed de zolder open en liep naar beneden, hij had kleding in zijn arm die hij gisteren had mee gesmokkeld. Uit zijn eigen kamer nog wel, smokkelen. Hij douchte zich en kleede zich uit tot hij er ~ZO ~ uitzag. Toen hij klaar was, probeerde hij zo rustig mogelijk eruit te zien, door wat hij aan had zag je dat ze hele arm rood was. Hij had zich gisteren nogal veel ~ gesneden ~ (uhl), uit verveling. Hij keek naar de kamer deur, er zat verf op? Had hij verf? Hij keek naar de deurklink. Hij gooide de deur open. Hij keek eerst naar links, heel langzaam keek hij naar elk voorwerp wat kapot waren, de gordijnen. Alles was kapot waar hij met ze ~ ogen ~ langs ging. Hij beet op zijn lip, hij had de hele kamer gezien, hij liep de kamer in. Hij keek toen naar Skye die daar stond. Dit was precies wat ze wou. Hij pakte der iPhone uit der zak, hij liep naar het raam toe en brak het scherm. Hij smeet hem naar beneden en bleef bij het raam staan. 'Meer kan ik niet van je kapot maken, want je heb hier niets opgebouwd. Ik wel, ik had hier iets opgebouwd. En dat heb jij nu allemaal verwoest.' Hij was stil. Je zag ~tranen ~ in zijn ogen. 'Ik ben inderdaad slecht met je begonnen, en ik had wel meer rekening met je kunnen houden ja.' Hij was erg serieus. Maar hij was dit keer té verdrietig om nog boos te zijn. Hij voelde zich slap worden. Hij had ten slotte ook niet gegeten. 'Ik betwijfel of ik dit wel verdien...' Zijn stem viel weg. Was dat zijn ~ gitaar? ~ Hij keek er moeilijk naar. Het was zijn gitaar ja. Hij wist niets meer te zeggen. Hij hield ze armen voor ze ogen aangezien er maar tranen uit bleven stromen. 'Dat jij zo omgaat met deze situatie is jou probleem, maar maak er niet mijn probleem van.' Zei hij zielig snikkend. Hij wist niets meer te zeggen. 'Je heb gewonnen.' Zei hij al snikkend toen hij de kamer uit liep. Hij liep niet terug naar de zolder, hij rende de trap af. Hij liep naar buiten toe, hij trok zijn mouwen over zijn armen heen, voor het geval hij commentaar zou krijgen. Hij liep snel over straat en keek nog een keer naar zijn kamer raam.
Het was alweer avond, Jamie had de hele dag gelopen. Maar wat gelopen. Niets meer. Hij moest wel terug naar huis. Hij had zoveel te zeggen tegen Skye, maar hij wist niet wat hij precies moest gaan zeggen. Als hij het zei, het kwam nooit over zoals hij zou willen dat het over kwam. Hij liep over de stoep heen van zijn huis. De postbode kwam net aanlopen, hij gooide een brief in hun brieven bus. Jamie pakte meteen de brief. Er stond op "Skye Lafrinuis" Jamie fronste, dat was zijn achternaam. Hij maakte de brief open. Het ging over der school. Maar hij gooide de brief gewoon weg. Hij wist niets te bedenken om haar net zo kapot te maken zoals Jamie nu was. Haar iPhone kapot maken was niets in vergelijking wat zij hem had aangedaan. Hij liep weer naar binnen. "JAMIE GODVERDOMME WAAR WAS JE DE HELE TERING DAG?! WAT HEB JE MET JE KAMER GEDAAN?' Krees zijn vader. Jamie kreeg meteen weer tranen in zijn ogen, hij veegde het weer weg met zijn ~armen ~ Hij had geen zin meer om Skye de schuld te geven, om een discussie te gaan voeren. Zijn vader pakte hem vast. Jamie keek naar het plafon. Zijn vader deed hem pijn op alle plekken die hij pijn kon doen. Jamie was zeker wel voor tien minuten aan het schreeuwen voor help, het deed veel pijn. Maar nog steeds de pijn die hij van binnen voelde was miljoen keer erger. Het was ergens fijn dat de pijn van binnen erger was, hij concerteerde zich daardoor minder op de pijn die zijn vader hem aandeed. Zijn vader zei dat hij geen eten had verdient en hij naar zijn kamer moest, dus zolder. Jamie liep met moeite de trap op. Hij zag Skye staan. Hij zei toen iets wat hij toch niet helemaal meende, het was gewoon iets wat hij op het moment voelde. 'Ik haat je meer dan me kanker vader, je doet me tien keer meer pijn dat me vader kan.' Hij snikte nog steeds. Hij haatte haar niet meer dan zijn vader, hij zei het gewoon. Alles in de hoop dat zij nu eens pijn voelde van binnen. Hij wist namelijk niet wat zij dacht of voelde.

O M M. ~ Er zou toch niks ergs zijn gebeurd, hè? Hij zou toch niet zichzelf wat hebben aangedaan? Of dat iemand anders hem wat had aangedaan? Ik zou mezelf dat echt nooit meer vergeven. Het is allemaal mijn schuld.

Ze lag op Justin's bed. De hele dag lag ze maar te wachten totdat ze beneden de deur hoorde open en dicht gaan. Allemaal ideeën waren door haar hoofd gegaan, wat er zou kunnen zijn gebeurd. Misschien zou hij wel nooit meer terugkomen, omdat ze hem te erg had pijn gedaan. Ze had uit schuldgevoel heel de kamer opgeruimd. Maar dat was niet op tijd, want haar ouders waren er al achter gekomen dat zijn kamer overhoop lag. Als hij thuis zou komen stond hem wat te wachten. Ze had het nog uit zijn vaders hoofd proberen te praten, maar hij geloofde niet dat Jamie er niet achter zat. Ze liet haar hoofd ~ zakken~ en wilde weer wat gaan slapen, maar net op dat moment hoorde ze dat Jamie naar binnen kwam. Ze wilde meteen naar beneden rennen, maar zijn vader begon tegen hem te schreeuwen. Daarop werd gevolgd dat Jamie juist weer begon te schreeuwen, om hulp. Skye wilde de trapleuning beetpakken en naar beneden gaan, maar ze werd tegengehouden door haar moeder. Ze werd door haar moeder tegen de muur aangedrukt. "Jij hebt al genoeg gedaan," fluisterde ze grommend. "Waag het niet om je vader nu lastig te vallen. Want je zult ergere straf krijgen dan Jamie." Skye werd weer losgelaten. 'Maar hij heeft hulp nodig!' jammerde ze terwijl ze haar ~ hand ~ uitstak. "Hij komt zo wel naar boven Skye, zeur niet zo. Ben je ongesteld of zo, gevoelig snolletje." Haar moeder liep langs haar heen, naar haar slaapkamer. "Ik ga slapen." Skye wenste haar welterusten. Toen kwam Jamie naar boven. Hij zag er gebroken uit. Nog wel meer dan dat. 'Weet ik,' fluisterde ze. Ze liet hem er langs. Net toen hij de ladder wilde uitsteken, zei ze meteen: 'Ik heb je kamer opgeruimd.' Wanneer hij zich omdraaide, legde ze het beter uit. 'Alles staat er weer, al moest ik wel nieuwe dingen kopen om het er weer uit te laten zien zoals eerst. En er ligt ook een nieuw gitaar voor je klaar.' Ze ~ keek van hem weg ~ terwijl ze zei: 'Ik heb het niet voor jou gedaan, ik moest het per se van m'n moeder doen.' Maar ja, dat loog ze uiteraard. Waarom ze het wel had gedaan, wist ze niet zo zeker. Deels uit schuldgevoel, maar ook om meer. Alleen wist ze dat niet exact te benoemen. Ze had vandaag haar ogen wat ~ zwaarder opgemaakt ~ dan normaal. 'Om een lang verhaal kort te maken: je hebt je kamer terug.' Ze had namelijk haar spullen al op zolder gezet. Toen hij richting zijn kamer wilde lopen, hield ze hem nóg een keer tegen. 'Hé en eh... Ik had niet zo mogen doen. Dus...sorry.' Ze had nu pas door dat ze ~ zijn hand had vastgepakt ~. Ze liet hem weer los en schraapte haar keel. 'Maar nu ook niet meer zeuren.' Ze keek hem niet meer aan en klom naar boven, naar de zolder. Op zolder bekeek ze wat oude foto's, waaronder één dat ze met een ~ vriendin ~ in een zweefmolen zat. Ze vond het raar dat ze nooit foto's had gehad van nog eerder. Ze had maar weinig foto's van haar met haar vader. En ze had nooit foto's gehad van haar moeder. Ze had nooit geweten hoe haar moeder eruitzag. Ze zuchtte en plofte neer op bed. Het was best tragisch, haar leven. Ze kon zich niets van haar biologische moeder herinneren en maar weinig van haar biologische vader. Hij stierf en bleef leven bij haar agressieve moeder. Vervolgens kwam zij bij een man die precies hetzelfde deed als zij; mishandelen. En hij had een zoon wat een beetje licht gaf in Skye's leven, maar precies hij moest haar haten. Precies hij. En Skye was nooit iemand geweest wie lief deed. Ze deed niet aan omhelzingen, of aan iemand troosten. Ze was altijd hard voor zichzelf geweest en nog harder tegen anderen, de buitenstaanders. En ze wist niet of dit altijd al in haar had gezeten, of dat ze zo was geworden sinds het mishandelen. Skye was er nu wel zeker van dat ze ook nooit kinderen zou nemen. Niet omdat ze iets tegen kinderen had, maar ze wilde haar genen niet aan iemand doorgeven. Dat zou het leven van dat kind ook verwoesten, gewoon omdat dat kind dan zo met zichzelf in de knoop zou zitten.


we moeten weer ideeën bedenken. ;o

S k y e .

Ze kreeg het idee dat hij te lief voor haar deed. Want hij kreeg al het gelazer over zich heen om iets wat zij gedaan had. Maar toch liet hij haar er niet voor boeten. Misschien haatte hij haar dan toch minder dan ze dacht? 'Dat is niet waar,' maakte ze hem duidelijk toen hij zei dat als haar moeder het niet gevraagd had, Skye nog gewoon in zijn kamer zou hebben gelegen. Ze wilde hem gewoon niet zeggen dat ze het uit zichzelf had gedaan, want ze haatte het om lief te zijn. Omdat ze geen woord er meer over wilde horen, was ze al naar de zolder gevlucht. Eigenlijk had ze alweer spijt van wat ze had gedaan, om nu hier te gaan slapen. Want echt beter werd de situatie er volgens haar toch niet meer op. Maar toen zag ze dat Jamie (ik ben nu telkens bang dat ik Justin typ) de ladder was opgeklommen. 'Dus je wilt zeggen dat ik je kamer voor niets heb opgeruimd? Ik had het trouwens niet voor m'n moeder gedaan, ik had het zelf gedaan. Maar never mind.' Ze was meteen beledigd, ze sprak uit woede dus ook uiteindelijk de waarheid. 'Ik heb de lakens en alles gewoon verschoond, dus je zult geen vieze vlekken meer zien zitten.' Toen hij naast haar neerplofte, keek ze van hem weg. 'Weet ik.' Dat kon ze niet ontkennen en daar had ze geen zin in ook. 'Maar dat betekent niet dat jij een gezond kind bent,' beet ze hem nog toe. Ze voelde zijn arm om haar heen en een warm gevoel gierde door haar hele lichaam. Dit had ze nooit eerder gevoeld. Simpelweg ook omdat ze al een tijd niet meer op deze manier werd aangeraakt. Ze zweeg bij zijn woorden, ze viel er helemaal stil van omdat ze niet wist wat ze erop moest zeggen. Ze was het gewend om gemene dingen aan te horen, dus zei ze ook altijd gemene dingen terug. Lieve dingen terugzeggen was ze niet gewend. 'Geen drugs meer? Waar heb je het over?' deed ze een poging om zich eruit te redden. Maar hij wist het al zeker, dus ze kon hem er niet meer van overtuigen dat ze geen drugs gebruikte. Ze zuchtte. 'Ik weet dat drugs niet goed zijn, maar het voelt wel goed. Het is als verdoving, dus dan voel ik de pijn niet meer, snap je?' Want ook in het drugswereldje voelde ze zich alleen en onbegrepen. Gewoon omdat ze de enige was die ze gebruikte omdat ze mishandeld werd. Ze viel naast hem neer op bed en draaide haar hoofd om zodat ze zijn gezicht kon bekijken. Hij had zijn ogen gewoon gericht naar het plafond. Toen het op een moment stil werd, vroeg ze zachtjes: 'Haat je me echt zo erg?' Haar blik gleed af en werd gericht op zijn armen. Heel voorzichtig, omdat ze het echt niet kon laten, ging ze met haar vinger over de krassen. 'Hoelang doe je dat al?' Ze voelde dat ze veel te dichtbij kwam, zowel lichamelijk als geestelijk. Daarom dat ze maar weer wegkeek. Lief doen pastte niet goed bij haar. Hij begon haar make-up eraf te halen. Eerst keek ze er niet al te vrolijk bij, maar ze liet het hem toch maar doen. Het was echt een dubbel gevoel, aan de ene kant was het 't fijnste gevoel van de wereld dat hij gewoon rustig naast haar lag, maar aan de andere kant voelde het ook zo dichtbij. De muur die ze had opgebouwd, daar leek hij dan gewoon dwars doorheen te kunnen zien. En daarom dat ze zich zo snel kwetsbaar voelde bij hem. 'Jemig, wat kijk jij lelijk,' grinnikte ze toen hij met z'n tong naar buiten heel geconcentreerd haar make-up er aan het af halen was. Maar eigenlijk zei ze dat gewoon omdat ze niet wist hoe ze hierop anders moest reageren. Toen hij klaar was en nog even naar haar keek, ~ giechelde ~ ze helemaal. Bij zijn reactie lachte ze. 'Ik durf te wedden dat jij dat nooit doet bij jezelf.' Dat zei ze alleen maar om hem uit te dagen haar het tegendeel te bewijzen. Want hoewel ze deed alsof ze hem niet mocht, vond ze het geweldig om achter dat soort persoonlijke dingen te komen. 'Volgens mij ben je gewoon bang voor me,' zei ze toen ze zag dat hij nog steeds zijn hand in zijn broekzak had gestopt. Ze volgde met haar hand over zijn arm met krassen zo zijn pols en pakte weer zijn ~ hand ~. 'Je hoort niet bang te zijn voor je zus. Oh nee, je zei dat je ouder was he... Je was toch ook over een maand jarig? Wanneer?' Ze keek voor het eerst best wel met een lieve blik.




we kunnen doen dat op een gegeven moment ze in een best wel lief en serieus gesprek raken en dat de één de ander dan ineens op de bek pakt, maar dat diegene de ander dan afwijst en dan krijgen ze weer haat aan elkaar. XDDDDD

S k y e .

Skye had nog nooit zo'n fijn gesprek gehad met iemand. Voor het eerst voelde ze zich bij iemand op haar gemak. En het belangrijkste: ze vertrouwde iemand. Het liet haar glimlachen op elk moment dat hij even wegkeek, gewoon als een soort overwinningsgevoel dat dit goed ging en dat ze zich voor het eerst sinds tijden weer goed voelde. Zijn zoete glimlach liet haar ook ~ lachen ~. Ze ging dichterbij hem liggen en knipperde wat sneller. 'Ik weet het eigenlijk niet...' Aan zijn ogen kon ze zien dat zij hem beledigd had. 'Maar het was niet onaardig bedoelt.' Terwijl ze zo dichtbij lag met haar hoofd, streelde ze nog steeds met haar vingers over zijn krassen, alsof ze erop hoopte dat ze na er maar zolang mogelijk over te hebben gestreeld, de krassen zouden zijn verdwenen. 'Als ik moet stoppen met drugs... Dan moet jij stoppen met snijden,' zei ze toen best wel streng. Dat was de enige voorwaarde die ze had. 'We moeten maar een nieuwe verslaving gaan vinden. Een betere.' Het werd donkerder buiten en daarmee ook kouder. En dat was op zolder te merken, want het werd er meteen kouder. Er liep een rilling over Skye's rug. 'Net zovaak als ik?' Daarbij zei ze verder niets. Ze deed er expres geheimzinnig over, aangezien hij dat ook best deed. Haar ogen vernauwde ze wantrouwend toen hij vertelde wanneer hij jarig was. 'Huh, ik...ook.' Dat was bijna geen toeval meer te noemen. 'Dat is dan ook...toevallig.' Meer tijd om erover na te denken had ze niet, want hij draaide zich zo dat hij over haar heen lag met zijn bovenlijf. Ze liet zijn arm los en keek hem niet-begrijpend, maar nog met een glimlach aan. Toen boog hij zijn gezicht naar haar toe en drukte zijn lippen op de hare. Dat was niet iets wat ze had verwacht. En dat was te merken ook, want ze vertrok geen spier meer. Ze lag stokstijf stil. Minstens twintig verschillende gevoelens gingen maar in een paar seconden door haar lichaam, waaronder verbazing, verliefdheid, zelfs opwinding. XDDD Maar daarna ook onbegrip, woede en dat waren allemaal gevolgen van haar frustratie. Ze was niet boos op hem, maar boos op zichzelf. Dat ze gefrustreerd raakte omdat hij zo dichtbij kwam. Ze vond het zó fijn dat hij dichtbij kwam, maar daardoor ontstond frustratie omdat hij weer die muur die ze had opgebouwd had doorbroken. En daarvan gaf ze hem de schuld. Toen hij stopte, gaf ze hem nog een extra duw na. 'En ik nooit met een emo,' zei ze duidelijk. Het kwam zó overtuigend over, terwijl dat het zó gelogen was. Maar toen kon ze ineens aan zijn gedrag afleiden dat hij echt verwachtte dat ze mee zou doen. Het was voor haar nu wel duidelijk... Hij zou haar inderdaad nooit als familie gaan zien. En zij hem ook niet, dat wist ze al vanaf het moment toen ze hem zag. Want hij was veel te aantrekkelijk om haar broer te kunnen zijn. Ze kon het gewoon niet. 'Inderdaad, dit was nooit gebeurt.' En zij klonk een stuk killer dan hij, over deze situatie. Want hij reageerde zo uit misrekening; hij dacht dat ze mee zou doen, maar probeerde nu zijn hachje te redden door te doen alsof het niet zijn bedoeling was. Aan Skye was gewoon helemaal niet te merken dat ze het eigenlijk wel wilde, al wilde ze het zó graag. Want het gevoel dat ze kreeg toen hij zo over haar heen ging hangen en haar kuste, had ze nog niet eerder gevoeld. En ze verlangde er nu alweer naar. Maar ze kon het hem gewoon niet laten zien. 'Ja, eh, ga maar.' Met moeite wist ze haar gezicht in de plooi te houden. Toen zijn hoofd verdween, keek ze meteen ~ zo XDDDD ~. Van blijdschap liet ze zichzelf weer achterover vallen en kneep haar kussen fijn. Vervolgens stond ze op en maakte een ~ dansje ~. Na een tijdje zo blij te hebben gedaan, haalde ze weer diep adem en kon weer chagrijnig kijken. Tijd om Jamie duidelijk te maken dat ze hier niet van gediend was. Terwijl ze de ladder af liep, bedacht ze zich wat een sukkel ze was. Wilde ze nu serieus naar hem toe lopen om hem te vertellen dat ze het niet leuk vond, nadat ze zo'n sukkeldansje deed? XDDD Ja, ze moest hem dit wel gaan vertellen. Het was ook helemaal niet goed voor haar, verliefd worden op haar stiefbroer. Wat voor toekomst had dat nou, een emo en een drugsverslaafde? Ze liep naar zijn kamer toe en zag dat de deur nog op een kiertje stond. 'Jamie?' zei ze best streng. Ze liep naar binnen en hoorde gekreun. o.o Ze wilde weer weglopen, maar het was al te laat, want ze was zichtbaar. En daar stond ze dan. Oog in oog met Jamie die daar zichzelf op bed lag te rukken. 'Jamie, hou daarmee op!' gilde ze meteen, alsof ze het vies vond. Maar eigenlijk voelde ze nu al wat bij zichzelf "daar beneden" XDDDD. 'Ik dacht dat we hadden afgesproken dat dit weer mijn kamer zou worden, rot op!' Ze liep naar hem toe, ze zag dat hij niet van plan was om nu te stoppen. 'Oké, je hebt het nu wel aan me bewezen dat je het dus wel met jezelf doet, hou op!' Omdat hij het niet deed, trok zij gewoon zijn rits weer omhoog en zijn knoop deed ze weer dicht. Het was heel moeilijk, want z'n lul was al heel erg stijf. XDDDD 'Je bent echt vies, je hebt toch niet mij ook in je hoofd he? Als je jezelf rukt? Oprotten uit mijn kamer! Nu!' Ze trok hem aan zijn arm naar de badkamer. Er zat in die badkamer wel een slot, maar alleen via een sleutel. Die zat in de deur, maar onopgemerkt haalde ze die sleutel uit de deur terwijl ze hem erin duwde. Best wel arrogant gooide ze haar voorste haarlok zo naar ~ achteren ~ en zei terwijl: 'Ga hier maar verder, viespeuk.' Ze liep de badkamer uit en deed de deur dicht. Ze deed alsof ze wegliep door steeds zachter te stappen, maar dat deed ze gewoon op haar plek. XDDD Ze gluurde door het sleutelgat om naar hem te kijken. Waarom deed dit haar nou zoveel? x_x Ze bleef maar staren, eigenlijk wou ze net nog een stuk gemener doen, maar het lukte haar niet toen ze zag waar hij mee bezig was.

we moeten btw denk ik na jouw post maar stoppen voor vanavond, anders houden we het echt geen week meer vol XDDDDD

S k y e .

" Free me before I slip away
Heal me, wake me from this day
Somebody help me. "

Ze hield haar adem in. Hij was aan het kreunen. Nog beter, hij was haar naam aan het kreunen. Het was best vreemd om hem zo te zien, maar zolang ze niet met hem geconfronteerd werd - dus dat hij haar zou zien - wilde ze doorgaan met gluren. Zelfs toen hij zich ging douchen, bleef ze nog kijken. Het wond haar veel te veel op. Ze kon zich haast niet inhouden om gewoon naar binnen te lopen. XDDD Heel voorzichtig gleed ze met haar hand over haar buik naar beneden, maar toen greep iemand haar schouder. 'Jezus, mam?!' Haar moeder lachte hard, ze wist dus waar Skye net mee wilde beginnen. "Skye, vieze slet!" Skye rolde met haar ogen, dit was niet iets wat haar verbaasde. Haar moeder noemde haar wel vaker zo. -.- 'Ja, ha-ha mam, erg leuk.' Ze wilde langs haar moeder heen lopen, maar ze werd tegengehouden. "Niet om het feit dat je gluurt en jezelf het kapotvingert, maar om wie je je vingert!" Skye begon steeds geïrriteerder te kijken. 'Ik snap 'm wel weer, hou op.' "Je gaat toch niet jezelf bevredigen om je broer?!" Ze voelde zich nu wel echt ongemakkelijk worden, straks zou Jamie onder de douche vandaan komen en kon alles horen. Haar moeder bleef maar voor haar staan, dus Skye gaf haar moeder een brute duw. Dat pikte haar moeder niet, dus trok ze Skye aan haar haren terug. 'Au!' gilde ze. Haar moeder keek haar serieus aan. "Toen ik het had over je 'broer', bedoelde ik daar niet 'stiefbroer' mee." Skye wist haar moeder's hand weg te slaan. 'Wat bedoel je nou?!' Want Skye begreep het namelijk écht niet. Ze vond dat haar moeder gewoon weer teveel op haar lip zat. "Denk na! Je bent nooit enigskind geweest, Skye. Of ben je nu alweer vergeten dat je ooit een tweelingbroer hebt gehad?" Skye viel stil en daarmee haar vijandigheid naar haar moeder toe ook. 'W-w-wat?' Haar moeder keek naar haar alsof Skye een insect voor haar was. "Net zo dom als je vader was..." Toen knapte er iets van binnen bij Skye. 'Waag het niet om mijn vader óóit nog dom te noemen,' zei Skye met haar kaken op elkaar geklemd. Skye's moeder deed alsof ze zich daar weinig van aantrok, maar ze kon wel zien dat ze schrok van Skye's reactie. "Heb je nooit gezien dat Jamie dezelfde blik in zijn ogen heeft als hij boos is, als wanneer jij boos bent? Hmm, op zich logisch dat je niet weet hoe je kijkt als je boos bent... Maar om een lang verhaal kort te maken: hij is je tweelingbroer." Het was even stil. Deels ook omdat Jamie al klaar was met douchen. Skye liet zich meeslepen met haar moeder naar haar moeder's kamer. Onder een los liggende plank van de vloer haalde haar moeder een oud fotoalbum. Ze gingen met z'n tweeën op de vloer zitten en keken het fotoboek door. Bij elke foto vertelde haar moeder wel een lang verhaal. Nu pas begreep Skye hoe het lag. Toen ze nog baby's waren, scheidden haar ouders. Zij ging met haar vader mee en Jamie met zijn moeder. Ze spraken elkaar nooit meer, maar één ding hadden ze met elkaar afgesproken; ze zouden elkaar nóóit meer zien. Toen ze ouder werden leerde Skye's vader haar nieuwe moeder kennen en Jamie's moeder Jamie's nieuwe vader. Toen hun beiden ouders stierven, kregen de niet-biologische ouders van Jamie en Skye het recht om de kinderen te houden. Ze kwamen erachter dat in een akte die de echte ouders hadden achtergelaten stond dat hun laatste wens was dat Skye en Jamie weer herenigd zouden worden. Daarom dat de niet-biologische ouders elkaar in het geheim opzochten. En uiteindelijk, na jaren, werden zij verliefd en zaten Skye en Jamie nu in deze situatie. 'Is dit echt waar?' Er liep een ~ traan ~ over Skye's wang, al huilde ze niet echt. Ze wilde niet dat Jamie echt familie van haar was. Want...dat zou betekenen dat ze verliefd was op haar bloedeigen broer. Wat erg. 'Wat een lieve foto's...' Het waren allemaal foto's van haar ouders die nog helemaal in love waren en beiden één baby op de arm hadden. Dit was de eerste keer dat Skye haar moeder zag. Het was echt een droommoeder, zoals ze eruitzag. Lang bruin haar, heel mooi stijl, blauwe ogen, lang en een slank figuur. Maar altijd had de moeder Jamie vast, en de vader Skye. Ze hadden altijd dus voorkeuren gehad. Ze haalde de liefste foto eruit. Het was een foto van haar ouders die op een picknicktafel zaten, naast elkaar, met de baby's op hun schoot. Skye en Jamie hadden tuinbroekjes aan die ze nog maar net pasten, want ze waren echt nog maar een paar maanden oud. De ouders gaven elkaar een kus en Jamie deed iets grappigs waar Skye echt als een baby om lachte. Echt super lief. Skye stond op en liep terug naar haar kamer. Ze bleef daar een tijdje op bed zitten. Een kwartier later kwam Jamie binnen. 'Als onze ouders nog bij elkaar waren geweest... Hoe was de situatie dan geweest?' Dan had ze hem waarschijnlijk wel gewoon als broer gezien. Want ja, dan had ze niet beter geweten. Toen hij naast haar kwam zitten, keek ze hem pas aan. 'Nee, en dat zal ik ook nooit doen. Ik zal je nooit anders zien dan dat ik nu doe.' Voor hem klonk dat dus alsof ze hem nooit als "vriendje" zou kunnen zien, aangezien ze hem had afgewezen. Maar zij wist wel beter. 'Volgens m'n ma kijken we precies hetzelfde uit onze ogen als we boos zijn. Maar ja, ik weet het niet hoor...' Ze verbergde even haar gezicht in haar handen. 'We moeten echt...' Ze maakte haar zin niet af. Ze wist niet wat ze wilde. Maar toen ineens kroop hij tegen haar aan. Ze keek hem aan en ineens veranderde er iets in haar. Ze wist ineens wat ze wou, toen ze in z'n ogen keek. 'Fuck dat idee dat we familie zijn. Fuck dat idee dat je emo bent en ik drugsverslaafde.' Ze trok hem op haar en legde haar handen op zijn wangen, zodat hij zich niet meer kon verzetten en gaf hem een ~ kus ~. Dit keer nam zij vooral de leiding want zij opende meteen haar mond en drukte haar tong tegen zijn lippen. Zou hij nu net zo als zij als de vorige keer reageren, of zou hij met haar meegaan? Het voelde nu al heel fijn. Toen ze zeker wist dat hij zich niet weg zou draaien met zijn hoofd, liet ze zijn wang los en liet 'm afglijden naar z'n nek.


ik heb een idee, dus reageer hier nog maar op en in de volgende post komt m'n idee.