[RS] What happened?

Onderwerp: [RS] What happened? za mei 12, 2012 10:43 am

W H A T | H A P P E N E D ?
W H O | A M | I ?
W H E R E | A M | I ?
~~A N D | W H O | A R E | Y O U ?~~

Onderwerp: Re: [RS] What happened? za mei 12, 2012 12:09 pm

[RS] What happened? Tumblr_m3vz2gSE2E1ro05mfo2_500

Deveney

De wind speelde met haar gouden haar dat ondanks het weer nog steeds prachtig in model zat. Het was vanochtend vreselijk weer, maar gelukkig was het opgeklaard. Deveney kwam uit de bar samen met haar vriend "jouw persoontje" en was nu al straalbezopen, en ze moest de avond nog doorkomen. Gelukkig was ze niet de enige wie al ver heen was. "En *naam jouw persoon*, beloof me om niet te gaan rijden hè!" riep Hendrik, de barman nog. "Ik zal er maar bij zeggen dat het leven van háár daarmee in jouw handen ligt, aangezien je eigen leven je niks kan schelen wanneer je dronken bent." Deveney lachte zich helemaal kapot om die reactie. '*naam* is echt zó geweldig, hij zou me nóóit in gevaar brengen! Hij is mijn prins op het witte paard, toch *naam*?' Ze sloeg haar armen om zijn nek en begon hem helemaal af te lebberen in zijn mond. De barman liep hoofdschuddend - maar lachend - zijn zaak weer binnen. 'Hé, laten we beloven aan elkaar dat we ons inhouden en pas gaan neuken als we thuis zijn, want om het nou op de weg te gaan doen is ook zo wat!' Opnieuw bulderde ze weer van het lachen om haar eigen reactie, al kon ze op dit moment om álles lachen. Al werd ze op dit moment neergeschoten, bij wijze van spreken. 'Kom, laten we snel gaan, want anders kan ik me écht niet meer inhouden hoor.' Deveney had geluk dat ze vandaag geen hakken had aan gedaan, want dan was ze al helemaal omgelazerd. Ze pakte *naam*'s hand en ging met hem langs de weg lopen, al was het eerder strompelen. Het was een redelijk afgelegen gebied waar ze waren. Het was echt een Amerikaanse omgeving. Waar ze vandaan kwamen, hun traditionele stamkroeg waar ze elke week te vinden waren met z'n tweeën, lag naast een weg en verder was er niks behalve wat struikgewas. Ze waren er met de auto gekomen, maar om nu te gaan rijden was niet zo handig. Daarom liepen ze de weg in the middle of nowhere maar af richting het stadje waar ze samenwoonden. *Naam* en Deveney waren van plan om te gaan trouwen. Ze wisten nog niet zo goed wat ze zouden gaan doen. Ergens wilden ze wel familie uitnodigen, maar aan de andere kant hadden ze helemaal geen zin om er zoveel geld aan uit te geven. Dus waarom zouden ze dan niet gewoon in Vegas gaan trouwen en geen enkel familielid vertellen dat ze getrouwd waren? XDDDD Deveney wist het niet. Ze waren dan ook wel erg jong. Zij werkte bij een stripclub, waar *naam* altijd wel van zei dat hij er niets op tegen had, maar Deveney kon aan hem zien dat hij het niet leuk vond. Nou ja, aan hem zien... Eigenlijk kon ze het helemaal niet aan hem zien, maar ze hoopte gewoon altijd dat hij het niet leuk vond. Deveney vond het geweldig om spelletjes met *naam* te spelen waarin ze hem probeerde jaloers te maken, al was het tot nu toe niet erg vaak gelukt. Ze waren dan al in de twintig, maar eigenlijk gedraagden ze zich gewoon nog als kleine kinderen. Altijd speelden ze spelletjes, daagden ze elkaar uit. Anders werd hun relatie saai. Zelfs met seks speelden ze spelletjes. Altijd waren ze met elkaar te zien, ze waren onafscheidelijk. Ze schaamden zich ook nergens voor en hadden gewoon lol in het leven. Hoewel Deveney en hij erg vaak ruzieden, hield ze zielsveel van hem. Of ze nou zouden gaan trouwen of niet trouwen, hoe dan ook zou ze haar hele leven met hem delen. Ze zou voor eeuwig bij hem blijven, in voor- en tegenspoed. En hoevaak ze ook met andere jongens rondhing in de hoop dat *naam* ooit zou zeggen dat hij het niet leuk vond dat ze met een andere jongen zat, ze zou hem nooit verlaten voor een ander. En dat was waarschijnlijk precies de reden waarom *naam* niet jaloers te krijgen was. 'Oké, ik kan me toch niet inhouden. M'n schaamlippen kláppen haast, we móéten het nu doen!' XDDDDDD Langs de enige autoweg in deze omgeving trok Deveney *naam* met zich mee richting de bomen die daar stonden en trok meteen zijn broek naar beneden. Ze gaf hem kusjes op zijn buik onder zijn shirt en trok voorzichtig ook zijn boxer uit waarna ze hem begon te rukken XDDDDD.
-- na seks in de bosjes! Laughing

--
Deveney voelde zich aan de ene kant heel fijn, maar aan de andere kant voelde ze zich ook raar. Al wist ze niet waar het vandaan kwam, op welke plek het pijn deed in haar lichaam. Ze wist het niet echt aan te wijzen, maar ze zweette er wel van en was een beetje misselijk. 'Je hebt me zwanger gemaakt denk ik,' grijnsde ze. 'Ik ben nu al misselijk, ik ben benieuwd of mijn baby dan al over een uur uit me komt.' Ze was nog wel een beetje dronken, maar nu meer seksdronken dan drankdronken. Ze kleedde zich weer aan, maar ging al snel achteruit. Van het ene op het andere moment werd ze heel erg bleekjes, al zei ze er niets van tegen *naam -.-*. 'Laten we maar snel naar huis gaan,' was het enige wat ze zei. Toen ook hij klaar was, liep ze weer op de autoweg, er kwam toch geen auto aan. Meestal als ze zich ziek voelde zei ze daar niks over tegen iemand, zelfs niet tegen *naam*. Maar nu voelde ze zelfs drukkende pijn achter haar borstbeen, een bepaalde pijn die niet als onserieus beschouwd mocht worden; dit was menens. 'Ik voel me niet zo goed...' Ze kreeg pijn in haar linkerschouder en leunde daarom met haar schouder tegen *naam* aan terwijl ze een beetje doorliep. En toen gebeurde alles in een stroomversnelling. Ze deed een paar stappen achteruit en xx keek naar een bepaald punt in de verte xx terwijl ze een stevige steek in haar borst voelde. Nog voor ze zich kon realiseren wat er met haar aan de hand was, xx lag ze op de grond en kreeg het niet meer voor elkaar om op te staan xx. Ze had haar ogen gesloten en raakte buiten bewustzijn.
-- later, in het ziekenhuis --
"Ah kijk, ze komt weer bij. Weet u zeker dat u niet haar ouders wilt informeren dat ze zich nu in het ziekenhuis begeeft?" hoorde ze een onbekende stem zeggen, al praatte er andere stem geïrriteerd dwars doorheen. Het was de stem van iemand die ze ergens wel herkende, maar ze kon niet achterhalen waarvan. Haar blik was eerst wazig, het enige wat ze zag was het witte plafond. "Liefje?" hoorde ze de ergens ver bekende stem tegen haar gericht zeggen en ze voelde haar hand vastgepakt worden. "Zoals ik al zei, wij weten niet of uw vriendin hier goed uit gekomen is. Dat ze een hartaanval heeft overleefd, betekent niet dat ze geheel beter is. Ze kan erfelijke hartkwalen hebben meegekregen en dat ze daardoor deze aanval gehad heeft. En deze aanval kan haar hersenen hebben doen beschadigen. Meneer, we weten niet of ze zich nog iets herinnert van wat er is gebeurd en misschien is haar hele karakter nu veranderd. De hersenen hebben zuurstof te kort gehad, het zou kunnen dat haar hersenen zijn beschadigd." Opnieuw reageerde de vaag bekende stem tegen de andere onbekende stem nogal geërgerd. Zij begreep niet goed wat er aan de hand was. Haar zicht kwam terug en ze zag allemaal blikken op haar gericht. Eén jongen zat bij haar op bed en had met beiden handen één van haar handen vast. Hij vroeg dingen aan haar. Ze keek niet-begrijpend van de jongen naar een man in een doktersjas en andersom. "Het zou kunnen dat ze nog niet doorheeft wat e-..." 'Ik kan u gewoon horen, hoor,' zei ze wat geïrriteerd en begreep nu waarom de jongen zich zo irriteerde aan die man. Ze keek terug naar de jongen, die aan haar vroeg hoe ze zich nu voelde. 'Wat is er gebeurd..? Wie...ben ik? Waar ben ik?' Ze keek hem fronzend aan. 'En wie ben jij?' De dokter slaakte een diepe zucht. "Hier was ik al bang voor... Hij legde zijn hand op de schouder van de jongen. "Jongeman, uw vriendin kan zich u niet meer herinneren... En zichzelf ook niet. Het geheugen kan langzaam terugkomen, of heel snel, maar het kan ook nooit meer terugkomen. Het spijt me." Hij deed weer een stap achteruit. Deveney schudde haar hoofd. 'Ho. Stop. Wie zijn jullie? Ik...kan me mijn naam niet eens herinneren.' Ze legde haar handen tegen haar voorhoofd en begon te peinzen. "Deveney Heard, juffrouw," zei de dokter. "U heeft vanmiddag een hartaanval gekregen toen u naar huis vertrok met uw vriend, *naam*. Daardoor weet u nu niet meer wie u bent. Blijf maar rustig liggen, i-..." 'Ho, wacht eventjes. U bedoelt hiermee te zeggen dat ik...geen geheugen meer heb?' Dat kon ze natrekken. Ze sloot haar ogen en probeerde te denken aan gisteren. Het lukte niet. Ze probeerde terug te denken aan toen ze nog thuis woonde, mislukte poging. Zelfs haar kindertijd kon ze niet meer voor de geest halen. Die vent had gelijk. 'Ik moet hier weg.' Ze stapte meteen uit bed en had gelukkig kleren aan, al kon ze zich niet herinneren dat het de hare waren. "Ho, juffrouw, blijf rustig liggen! Het is nog te gevaarlijk om uit bed te stappen!" De man raakte helemaal in paniek. 'Ik mag toch godverdomme wel zelf weten wat ik ga doen. Ik blijf hier geen minuut langer.' Ze wilde de man wegduwen toen hij voor de deuropening bleef staan. 'Ga uit mijn weg, anders zal ik u pijn moeten doen.' De man duwde haar terug de kamer in. "Als u nu niet snel luistert, zal ik echt de prik erbij moeten brengen om u buiten westen te brengen. Dat wilt u toch niet nu u weer kunt praten met uw vriendje?" Hij wierp een blik op de jongen waar Deveney werkelijk geen idee van had wie het was. Ze had wel het idee dat ze hem ooit eerder had gezien en zijn stem ooit eerder had gehoord, maar alles in haar herinneringen leek gewoon gewist te zijn. Als een harde schijf op de computer die beschadigd was. 'Dat is mijn vriend niet,' zei ze koeltjes na hem een tijdje te hebben bekeken. 'Ik heb die jongen nog nooit eerder gesproken in mijn hele leven. Laat me erdoor, ik moet naar...' Ze stopte haar zin, want ze kon hem namelijk echt niet afmaken. De dokter merkte het en maakte er gebruik van. "Naar wat, juffrouw? Naar uw huis? Naar uw ouders huis? Naar school, naar uw werk? Uw auto? Weet u eigenlijk wel of u in het juiste land bent? Blijft u nou maar even rustig hier liggen, als ik zeker weet dat u niet weg gaat lopen, zal ik u alleen laten met uw vriend." 'Hij is mijn vriend niet,' verduidelijkte ze maar nog een keer. "Goed, een vreemdeling van u die u dringend wil spreken. Zo goed?" De dokter was erg sarcastisch, maar goed. Hij verliet eindelijk de ruimte en dat was Deveney's bedoeling. Met haar armen over elkaar lag ze nu kinderachtig weer op bed en keek de jongen aan. 'Wat is er precies met mij gebeurd? Was je erbij toen ik...buiten westen raakte?' vroeg ze een beetje voorzichtig. Ze bekeek de jongen van top tot teen, hij rook vertrouwd. Ze had ook niet het idee dat hij iets kwaads in de zin had of zo. Maar ze begreep gewoon serieus niet wat er aan de hand was. 'Kan je me alsjeblieft in de diepste details uitleggen waar we vandaan kwamen, wat we deden en hoe ik nu moet geloven wie ik ben en wie jij bent van mij?' Het was een prachtige jongen om te zien, maar het was totaal niet haar typ. Tenminste, in haar "vorige leven" was het haar typ. Maar nu Deveney een hartaanval had gekregen, was haar karakter - en daarmee haar smaak - totaal veranderd. Ze hoefde nu niets meer van dit soort jongens te hebben. Vanaf nu viel ze op kakkers. XDDDD AHSJHAHAHA

Onderwerp: Re: [RS] What happened? zo mei 13, 2012 6:44 am

[RS] What happened? Tumblr_m3y5bigc3Q1qbu2eeo1_400

JAMIE | TEDDIE.

Hij keek naar zijn meisje, Deveney. Hij had duizende bijnamen voor haar. Bijnamen die niet eens in de buurt van haar naam kwamen. Dev, Deneuky, Deleuky, Deknapy, Groentje, Aardbei, Banaan liefhebber, Geiltje, Bokje, Chaggy, Purdy,(lol) Beauty, Prinsesje, Baby, Gurly, Kleintje, Beessie, Bleekscheetje, Negertje. Als ze hem belde, stond ze onder "Prinsesje" Als ze lagen te neuken was het "Deneuky of Geiltje" Als hij boos op der was "Bokje, Baby" Als haar zoals altijd iets niet lukte zonder zijn hulp "Groentje" Als ze wakker werd noemde hij der "Chaggy" Omdat ze en ochtend humor had. Als ze zoals altijd begon over sporten en gezond eten at ze altijd bananen, op de vieste manieren, zodat hij der weer "Geiltje" kon noemen, maar wanneer ze naar de fruitschaal liep... "Aardbei, wat ga je nemen? Neem een appel voor mij, Bananen liefhebber" De manier hoe hij met der sprak, over der sprak, over der dacht, was zó lief. Hij was erg bokkig wanneer er andere jongens bij haar in de buurt was. Dan stond hij de hele avond kwakend over zijn meisje. Hij hield niet zo van dansen. Hij hield er wel van om dronken te zijn, om dan lol met der te maken. Hij hield super veel van der, ook al dachten de meeste dat Ted een pooier was. Zijn echte naam was Jamie, maar zijn vrienden kring noemde hem Teddie of Ted omdat hij altijd als een waak beer over kwam, maar ook weer een knuffel beer. Jamie kon zich nog precies de dag herinneren, van wakker worden tot slapen gaan, hoe hij Deveney had ontmoet.
~
Hij kwam overeind in zijn bed, het was kil in huis. Leeg, niemand was er behalve hij en zijn hond Barney. Hij had nog nooit zo'n sfeer in het huis gevoeld. Het voelde heel anders voordat hij ging slapen, het voelde voelde toen nog vertrouwd. Nu voelde het gevaarlijk. Jamie zat zwaar aan de drugs, zijn ouders konden hem niet niet houden. Jamie was nogal raar, in school was hij iemand waar andere liever niet mee omgingen omdat ze hem vreemd vonden, en thuis was hij net zo afstandelijk. Jamie was zijn hele leven al afstandelijk geweest voor mensen, of het nou jongere kinderen waren, leeftijds genootjes, oudere of bejaarden. Jamie wou liever geen contact. En dat kwam allemaal door de drugs. Er was nog nooit iemand voor Jamie's ogen verschenen die hem liet glimlachen, écht glimlachen, inplaats van dit xxDatxx was Jamie's glimlach. Dat ze lippen een beetje omhoog gingen. Dat. Het was niet zo dat Jamie altijd al glimlach-loos was geweest, vroeger lachte hij aan een stuk door. Toen hij nog bij ze pleegouders woonde. Toen hij twaalf was hadden zijn echte ouders hem gevonden, en sinds dien ging alles mis. Hij mocht niet meer ze pleegouders zien, waar hij zoveel van hield. Hij moest verhuizen. Jamie zat in een lichte depressie. Zijn echte ouders waren raar, ze waren te jong toen ze hem kregen, en nu ze hem hadden wisten ze niet met hem om te gaan, ze sloegen hem als ze dachten dat iets fout ging. Achteraf schenen ze vroeger zelf ook geslagen te zijn door hun ouders, het was niet echt echte mishandeling, maar de klappen deden pijn. Als Jamie te laat was, klap. Als Jamie iets niet af had, klap. Als Jamie niet zei dat het eten lekker was, als Jamie niet mee keek naar voetbal elke avond, als Jamie niet naar zijn jongere zusje van acht luisterde, als Jamie chagrijnig was, Als Jamie moe was, Als Jamie...blij was, maar dat bestond niet. Klap. Er was nooit echt iemand geweest die zei "Dat doe je goed" En zelfs wanneer mensen zeiden "dat doe je goed" geloofde Jamie het niet, omdat zijn ouders hem hadden verteld dat mensen niet menen wat ze zeggen. En daar geloofde Jamie heilig in. Dat mensen meer logen dan de waarheid zei, en aangezien Jamie het haatte om te liegen, sprak hij liever niet. Hij dacht dat hij moést liegen. Jamie was erg verward, en daarom ging hij maar aan de drugs, waar hij eigenlijk nog verwarder van raakte. Hij had gister avond, ongeveer tegen de nacht aan, veel geruzie gehoord in huis, geklap met deuren, en veel geschreeuw. Het was zijn vader die weer eens door het lint was gegaan. Jamie hoorde iemand op de trap hollen, en dacht eerst dat het zijn vader was. Er werd op de deur gebonkt. Als Jamie had geweten dat het zijn zusje was had hij open gedaan. Zijn vader kwam namelijk ook de trap op en had zijn zusje in elkaar geramd. Eigenlijk hoorde Jamie eerst alleen gegil en geschreeuw, later gekreun, en toen was het geluid weg. Hij wist niet wat er was gebeurt, en Jamie was te bang om te kijken. Hij had zijn deur opslot en de kast zat nog voor de deur. Hij wist niet precies wat er gebeurt was. Of er serieus slachtoffers waren gevallen. Of zijn zusje nog leefde en zijn moeder, al gaf hij niets om haar. Zijn vader had hij ook niet meer gehoord na drie uur. Jamie wist niet wat er was gebeurt. Hij wist alleen dat het écht niet goed zat. Hij durfde de kast niet weg te halen, hij was bang voor wat hij zou aan treffen. Hij had de politie gebeld, en zoals Jamie al verwachtte, waren er slachtoffers. Zijn vader had eerst zijn moeder vermoord, toen zijn zusje, en Jamie had de volgende moeten zijn, maar hij had zijn best niet gedaan, en uiteindelijk zich zelf vermoord. De politie had gevraagd of Jamie naar buiten wou komen, maar hij zei: "Als die lijken er liggen, dan niet." Jamie had de lijken dus nooit gezien, waar hij blij om was. Hij zou dat namelijk niet aankunnen, dooie mensen. Er was geen begrafenis gekomen. Het had tot Jamie's achttiende geduurd voordat dit gebeurde. Diezelfde dag, toen hij van het politie bureau kwam. Ging Jamie een beetje rond zwerven. Hij liep naar de Vomar om 12:04 En om 12:05 zag hij haar voor het eerst. Toen hij der zag, zag zij hem ook. Hij xxsliktexx. Het duurde lang voordat ze van elkaar wisten wat die blik betekende naar elkaar. Want al snel moest hij xxglimlachenxx En dan zoals hij kon. Ze liep op hem af, en vanaf dat moment veranderde zijn leven.
~
Hij glimlachte toen ze zijn hand pakte, ze liepen langs de weg richting huis. Hij was aardig dronken, eigenlijk gewoon ver heen. Jamie zat niet meer aan de drugs, het enige waar zijn leven uit bestond was : seks, drinken, werken. En bij alles wat hij deed, had hij Deveney nodig. Bij de seks natuurlijk, bij het drinken áltijd, en terwijl zij stripte in een bar, stond hij achter de bar. Jamie kon er eigenlijk nooit zo goed tegen dat ze dat deed, maar hij liet er niets van merken. Ze hadden namelijk veel spelletjes die ze speelde. Ze waren dan wel ouder, maar hoe oud ze ook waren, ze konden maar nooit stoppen met die stomme seks spelletjes of wat voor spelletjes ook, het kon zelf heel dom verstoppertje zijn. Ze woonde samen, in een soort van flatje. Hij had geen familie meer, en Deveney ook niet echt meer. Het was gewoon hun en hun vrienden. Een geweldig leven zou Jamie zeggen. Ze zouden waarschijnlijk binnenkort gaan trouwen, al had Jamie geen flauw idee hoe. Hij merkte altijd wel dat Dev hem jaloers wou krijgen, hij merkte het maar al te goed. Omdat hij vaak jaloers werd, alleen Jamie kon heel goed doen alsof hij dat niet was. Hij gaf dan ook echt nóóit toe, hij zou niet weten wat ze zou doen als ze wist dat hij jaloers was. 'Je schaamlippen klappen? Dat klinkt sexy, Geiltje.' Zei hij speels. Hij liet zich mee trekken in de bosjes. Hij moest lachen toen ze meteen zijn broek naar beneden schoof en hem begon te rukken.
-- na seks in de bosjes! --
Hij kreunde een beetje toen ze weer aan het lopen waren. 'Ahhh, ik ben zó moe... Ik wil in bedje.' Mompelde hij. 'Ik wil je daar nog likken, heb ik nu alweer zin in. Ik vond het trouwens écht niet leuk dat je vanochtend zomaar bed uit ging. Meestal neuken we ook als we wakker worden... En je... Deed gewoon alsof we dat nooit doen. Ik durfde er niets over te zeggen, maar vind je dat ik niet kan neuken meer?' Vroeg hij een beetje onzeker. Hij lachte toen ze zei dat ze zwanger. 'Pas als we dertig zijn.' Ze wouden beide nog lang geen baby, ze wouden gewoon kloten in het leven en alles behalve baby's. Hij trok ze kleding ook weer aan. Hij liep met haar weer hand over hand over de weg heen, en ineens zei ze dat ze zich niet goed voelde, meteen keek hij verbaasd. 'Je voelt je altijd goed?' Hij keek der aan en legde zijn arm om der heen. 'Neem je straks paracetamol en dan komt alles weer goed.' Hij drukte een kus tegen der hoofd aan. Hij wou verder lopen, maar ineens liep ze achteruit en lag ze op de grond. Hij raakte in paniek en het eerste wat hij deed was de ambulance bellen.
-- later, in het ziekenhuis --
'Liefje?' Hij keek angstig naar haar. Hij was zo bang dat ze alles was vergeten, hij had het hele verhaal al gehoord, de dokter legde het echt voor de tienduizendste keer uit. 'Ja, ja, ik weet het nu wel.' Hij zag hoe Deveney wakker werd. Hij keek met een lichte glimlach naar haar, nog maar al te bezorgd. Maar een van der eerste vragen was wie zij was, wie hun waren, waar ze was, en wat er gebeurt was. Jamie keek naar de grond, fijn. Het deed pas pijn toen ze zei dat ze helemaal geen vriend had x.x (heb geen zin meer, zit al uren om zo'n stukje te maken -.- kut laptop) Ze liep terug naar het bed en ging zitten hij keek een beetje hopeloos. 'Ik ben wél je vriend. Ik ben...' Hij stopte met ze zin, moest hij serieus zeggen wie hij was. 'Jamie, maar je noemt me altijd Ted of Teddie... En jij Deveney, we wonen samen in een flat.' Hij keek naar de grond. 'We kwamen van de kroeg, Wevers, waar we altijd drinken. Hadden seks, en echt tien minuten daarna voelde je je ineens niet lekker en viel je...Ja, ik was er bij.' De dokter rolde even met ze ogen toen Jamie zei dat ze seks hadden. 'Wat nou?' Siste hij naar de dokter. De dokter haalde zijn schouders op en keek even nog naar wat scens. Hij bedacht zich wat, hij haalde pakte portemonnee erbij. Hij liet het foto'tje zien van hun twee die aan het zoenen waren. 'En m...' Hij pakte ze mobiel en liet der allemaal foto's zien. Sommige foto's super schattig, maar ook gewoon naakt foto's van elkaar X'DDDDDD. 'Misschien als je thuis bent, weet je het weer. Het hangt vol met foto's van ons enzo.' De dokter keek gewoon achter ze schouder om mee. Jamie gaf hem al snel een dodelijke blik. 'Je werkt in een stripbar, Fuckit. En ik daar achter de bar.' Legde hij glimlachend uit, omdat hij het gewoon altijd leuk vind om te praten over hun zelf. Jamie glimlachte even naar der. Maar ze leek eigenlijk niets te herkennen van de foto's, ze zag zich zelf wel. Ook naakt, en daar snapte ze niets van aan der gezicht te zien. Hij herkende elke blik van haar. 'We gaan nar huis, ik weet zeker wel dat ze álles weer terug gaat herinneren. Misschien krijg je je geheugen terug. En anders gooi ik een tv op je kop.' Hij grinnikte speels, dat snapte ze meestal wel, maar nu keek ze hem echt verkeerd aan. 'Normaal vind je...zulke..grappen..grapp..ig.' Hij stopte maar. Hij pakte der hand vast, maar ze trok hem terug.
~ hun thuis ~
Ze keek een beetje om zich heen, of ze iets herkende, maar ze kon der hoofd alleen van nee schudden. 'Vertrouw me maar... We hebben dit écht al miljoen keer belopen. Bij etage zeven eruit en we wonen op nummer tweehonderd zeven.' Hij rolde even met zijn ogen. Hij pakte gewoon weer der hand vast. 'Je kon eerst niet eens lopen zonder me hand vast te houden.' Hij liet der maar weer los. In hun kamer liet hij der rond kijken. Er hingen overal foto's, het rook er naar hun. Hij plofte op hun bed, 'Ik ben zo moe... De hele nacht opgebleven.' Hij ging languit liggen. Hij trok der naast zich en wou der een kus geven, maar dat wou ze niet. 'Ooohh, hoe lang gaat dit nog duren... Het is gewoon niet grappig.' Hij keek der aan en vroeg zacht, 'Mag ik je alsjeblieft even knuffelen? Vast houden?'