[RS] I Know Who You Going To Be.

Onderwerp: [RS] I Know Who You Going To Be. do maa 22, 2012 8:23 am

"I don't believe that, I don't know you... Fuck off. "

[RS] I Know Who You Going To Be. Tumblr_lvp03wTOPS1r0umvto2_250

Onderwerp: Re: [RS] I Know Who You Going To Be. do maa 22, 2012 9:56 am

[RS] I Know Who You Going To Be. 33wrrkp

[RS] I Know Who You Going To Be. 10crpzk

Danisha leMaire.

Het was er pikkedonker. Pikkedonker en het rook er muf. Toch voelde het er koud en nat. Ze hoorde het druppelen vanaf het plafond op de grond, waar ze ook was. De wind waaide hard, zo hard dat het raam ruig openklapte. Van de schrik zat ze recht overeind. Ze wist niet wat het was, maar ze voelde iets in haar lichaam wat haar de drang gaf om uit deze ruimte te lopen. En dat niet alleen, ze moest naar een bepaalde ándere ruimte. Ze kon niet zeggen wat ze daar aantrof en welke ruimte dat dan weer was, maar iets in haar zei dat ze het dan wel zou merken. Het was als een soort instinct leek het wel. Danisha durfde niet op te staan. Waar ze ook in lag, ze durfde niet haar armen uit te steken. Wie weet wat ze zou voelen? Het bed voelde vochtig en koud. De gordijnen van het raam waaiden zo woest dat ze bang was dat ze los zouden raken van de ringetjes waar ze aan vastzaten. Ze keek om zich heen en schrok opnieuw; een luide donder van buiten en licht tegelijk. Dat betekende dat het onweer dus echt boven haar zat. Want meestal kwam eerst licht en dan de donder. Het maakte haar alleen nog maar zenuwachtiger. Nu ze door het licht had kunnen orriënteren hoe groot de ruimte was en dat er geen gevaren aan vastzaten als ze op zou staan, bewoog ze zich. Ze voelde zich een oud wijf. Haar rug zat vast en haar gezicht voelde ingevallen. Het was een tweepersoonsbed. Ze ging zitten aan haar kant en stapte daarmee per toeval meteen in haar Uggs. Het onweerde nogmaals, ze zag wazig. En toen zag ze ineens een witte kat liggen. [ xxlookxx Moest ze zich nu gaan afvragen waar die kat vandaan kwam als ze niet eens wist in welke ruimte ze lag? Ze kon zich beter afvragen waar ze was, want die kat zou er vast langer zijn dan zij. Ze stond op en liep richting de deur. Ze zag de deur nauwelijks, maar door het licht die uit de kier kwam, wist ze waar ze moest zijn. Ze draaide de deurknop om en kwam uit in een lange gang. (HOLY SHIT KIJK DEZE GIF, DIT IS NIET EENS GRAPPIG : xxcreepyasfuckxc oke sorry dit had er niets mee te maken.) Ze hoorde raar gekreun, het spookhuis waar ze was veranderde nog meer in een spookhuis. Ze liep door naar de plek waar ze het geluid vandaan hoorde komen. Het werd steeds harder en harder en gek genoeg hoorde ze ook het onweer steeds luider. De deur stond op een kier. Voorzichtig duwde ze 'm open... En toen wist ze het ineens. Alles viel op z'n plek. Dit was haar huis. Dat was haar witte kat, Lucy. Dit was de kamer van haar dochter, Sophia. En dat was haar man, Jamiel, die bovenop haar lag. Wat was dit voor iets zieks? Waarom zag ze dit? "Pap, alsjeblieft..." snikte ze zachtjes, al leek het dat ze dit vaker meegemaakt had. "Ssst. Je wilt je moeder niet wakker maken..." Hij kreunde en eerst deed hij het zachtjes, maar hij deed het steeds harder toen het onweer en de regen ook luider werden. Zo werd zijn stem namelijk overtroefd. 'WAT DE FUCK IS DIT?!' schreeuwde Danisha. En dit was het moment dat ze zich realiseerde dat dit een droom was. Ze wilde zich wegdraaien, ze wilde hun gezichten niet zien, maar net voordat ze wakker werd, keken de ogen van haar man haar indringend aan.
Zelfs toen ze wakker schrok met haar ogen wagewijd open, zag ze zijn ogen nog voor haar. Die ogen zou ze niet snel meer vergeten. Ze had zichzelf in de hele droom niet gezien, maar ze wist dat ze oud was, en moeder. Dit was geen droom. Ze kon misschien nu in bed liggen en hierover hebben nagedacht, maar dit was géén droom. Het was zó realistisch. Dit moest een visioen zijn, want in normale dromen zag ze nooit gezichten die ze in het echt onthield. Deze jongen kon ze makkelijk beschrijven en laten natekenen door een professional. Ze zag hem nog voor haar en heel die situatie. Ze wist ook nog hoe ze zich voelde, nog iets wat niet bij een echte droom kon. Danisha stond op, al wankelde ze een beetje. Een misselijk gevoel doemde op en ze wist niet hoe snel ze zich naar de wc moest haasten. Ze gaf al een beetje over op de tegelvloer in de badkamer en knielde neer bij de wc. Alles kwam naar buiten. Haar moeder kwam achter haar staan. "Danies?" mompelde ze. Danisha keek een heel klein moment om naar haar moeder. Ze was onopgemaakt en haar haren had ze in een knot gedaan waardoor ze eruitzag als een vrouw van tachtig. Het was dan ook wel midden in de nacht. "Liefje, kom..." Ze hurkte bij haar dochter neer en hield Danisha's haar vast. "Heb je teveel gegeten bij Trisha's verjaardag?" Trisha was Danisha's jongere zusje. Ze was gisteren acht geworden. Danisha's moeder ging met haar handen door Danisha's blonde haren. "Jeetje, ik verbaas me er steeds weer over je bloedmooie haar... Je bent samen met Trisha het mooiste meisje op de hele wereld, weet je dat?" Danisha begon weer te kokhalzen. Toen het wel weer ging, keek ze haar moeder vermoeid aan. 'Mam... Het is veel te laat om sentimenteel en trots over je dochters te doen...' Haar moeder knikte instemmend. "Je hebt gelijk... Kom, ik breng je terug naar je bed." Haar moeder hielp haar in bed alsof ze een bejaarde was. Ze ging bij Danisha zitten. "Wil je nog dat ik een glaasje water voor je haal?" Danisha schudde haar hoofd. "Je hebt naar gedroomd, ik herken die blik in je ogen..." Danisa ging op haar zij liggen. 'Ik wil het er niet over hebben... Je zult me verklaren voor gek.' Haar moeder slaakte een diepe zucht. "Je hoeft het ook niet te vertellen. Maar weet dat ik je nooit gek zal vinden." Ze gaf Danisha een kus boven haar wenkbrauw. "En ik zal altijd van je houden. Weltrusten." En toen liep ze de kamer weer uit. Danisha's moeder was echt de beste moeder die ze zich kon wensen. Ze was zorgzaam, grappig en een goede luisteraar. Precies wat Danisha wilde. Ze sloot haar ogen en viel weer in slaap.

De volgende morgen had ze haar moeder bij het ontbijt toch verteld wat ze had gedroomd. Haar moeder dacht dat het inderdaad weleens een visioen kon zijn, aangezien zulke "paranormale" dingen in de familie zaten. Dit durfde ze haar moeder alleen vertellen omdat er verder niemand anders bij was; haar broer was al naar school omdat hij zich eerder moest melden en haar vader bracht Trisha naar school en ging vervolgens naar zijn werk. "Goed, ga nou maar snel naar school," glimlachte haar moeder. "En nou niet die jongen tegen het lijf lopen hè." Danisha grinnikte en schudde haar hoofd. Ze stond op van de barkruk. Het was een prachtige xxkeukenxx. Danisha's vader was een bekende zakenman en kwam ook vaak in commercials voor. In de stad was hij een gerespecteerde man. Danisha's moeder hoefde niet meer te werken aangezien haar man voor al het inkomen zorgde, maar wilde niet thuis stilzitten. Daarom dat ze aan liefdadigheidsacties deed, die ze grotendeels zelf organiseerde. Danisha's xxbroerxx was een populaire jongen. Hij was homo, maar dat maakte voor zijn populariteit geen verschil. Hij was zo'n beetje de enige geaccepteerde homo in de stad, of tenminste, de enige homo in de stad die er geen problemen mee kreeg simpelweg om zijn hoge status. Danisha zelf was aan de ene kant heel erg op de voorgrond en aan de andere kant was ze veel meer op zichzelf. Eigenlijk was dat omdat ze niet zo goed wist wat ze wilde. Populair zijn of niet zo opvallend doen. Danisha was cheerleader, maar het allerliefst was ze in het atelier van haar kunstzinnige oom die haar vaak wat liet schilderen op zijn lege doeken. Hij vond dat ze "talent" had, al vond zij het zelf maar gewoon rotzooi. Ze deed het voor de lol en meer niet. Danisha liep naar de gang waar haar tas klaarstond. Die hoefde ze niet op te pakken, want de chauffeur van haar auto legde 'm al in de achterbank. "Tot vanmiddag!" Dat was ook iets fijns, vond Danisha. Haar moeder was er altijd als Danisha haar nodig had. Gewoon elke seconde van de dag. Ze stapte in de auto, het was een redelijk dure Mercedes. De chauffeur reed haar naar school en voor het schoolplein stapte ze uit. 'Tot vanmiddag,' zei ze de chauffeur gedag. Ze sloot de portier en liep over het schoolplein. Een paar jongens keken haar na, waar ze wel om glimlachte. Het was midden in de zomer, dus iedereen had korte broeken aan en geen lange mouwenshirts. Ze keek naar de tijd op haar mobiel en zag dat ze nog een kwartier had voor haar volgende les zou beginnen. Ze zag dat er geen bankjes meer over waren waar ze kon zitten, dus ging ze tegen een boom aan zitten. Mensen die langsliepen glimlachten haar toe, maar dat was niet omdat ze in een bijzondere bui waren. De mensen hier op school waren meestal in een vrolijke bui, tegen haar dan. Danisha kwam uit de "leMaire" familie, dus daar moest je gewoon aardig tegen doen, werd je door anderen aardig gevonden. Voor zover Danisha wist, had ze geen mensen die haar haatten. Tenzij zij zich niet vertoonden dan. Ze voelde haar witte iPhone trillen die ze in haar tas had gestopt, die op haar schoot lag. Ze haalde 'm uit het zijvakje en zag dat het Maggy was. #O.M.G. NI GUY @ SK!# Normale mensen zouden deze tekst niet begrijpen. Er stond "omg nieuwe guy @scheikunde", maar ja, Maggy en Danisha hadden zo hun eigen codewoorden. En dit waren nog de normaalsten. -.- Danisha grinnikte, ze kreeg niet eens de tijd om wat terug te sturen, want Maggy stuurde haar weer wat. #Het was het 1e uur, we hebben nu al een tijdje tussenuur? Ben je al op school, dan kom ik naar je toe. De jongen moet hier ergens rondlopen, vast wel buiten... OMG hij is zó hot. xx# Danisha zuchtte. Ze wilde even niet zo'n druk persoon als Maggy rond zich. #nee, ik ben nog niet op school, sorry. haha, is hij echt zo knap dan? je weet dat ik hem moet keuren voordat je er wat mee mag beginnen he. (; xloveu.# Ze stopte haar iPhone weer weg, dat zou het laatste bericht zijn dat ze naar dat drukke kind zou sturen voor vandaag. Danisha vroeg zich af hoe de jongen eruitzag. Ze stond op en pakte haar tas weer. Toen ze zich omdraaide, zag ze twee jongens naar haar kijken. De ene heette Gio, een klein rot Italiaantje, maar de andere jongen kon ze niet plaatsen. Ze had haar ogen al lang niet meer gericht op Gio, want haar ogen bleven maar haken bij de jongen die naast hem stond. Geen van hen week hun blik af, en zij ook niet. Danisha was niet bang om te staren, daar was ze niet verlegen genoeg voor. Ze liep op de jongens af, maar het schrok haar af toen ze de jongen in z'n ogen keek. Het zenuwachtige gevoel kwam weer naar boven. De kou en het vochtige gevoel van dat bed, de lichtflitsen van het onweer, dat gekreun... Alles voelde, hoorde en zag ze weer. De jongen had precies dezelfde ogen als haar man uit haar visioen. Ze wist zeker dat hij het was. 100%. Ze twijfelde er geen moment aan, want die ogen zeiden alles al. Dat was Jamiel. "Danies, kom 'es hier!" riep Gio haar naar zich toe. Maar ze weigerde. Ze wilde doorlopen, maar eigenlijk kon ze dit niet achter zich laten. Het maakte haar boos dat ze hem gewoon gevonden had. Of hij haar? Ze liep op hen af en keek geen moment naar Gio, want haar blik bleef maar haken in de zijne, die van Jamiel. "Mag ik je voorstellen aan..." 'Jamiel,' maakte ze Gio's zin meteen af. Gio trok zijn wenkbrauwen verbaasd op. "Eh. Ja. Hoe wist je dat?" Danisha's mondhoek schoot een klein beetje omhoog wat haar speels deed kijken, maar al snel keek ze weer neutraal. Haar blik week ze niet van Jamiel af. "Nou ja, eh... Jamiel dus. Jamiel, dit is Danisha. Ik weet zeker dat jullie de promking en queen worden." Dat was zo'n oude traditie bij hen op school. Over een paar dagen zou het schoolfeest zijn en dan zouden er weer een promking en queen gekozen worden. De school deed daar best fanatiek aan mee, want gek genoeg kregen die promking en queen dan toch hogere status. Danisha werd het wel eens, niet altijd. Meestal werd ze het als ze een vriendje had, dan werd er op hun gestemd als een soort stel. "Je bent toch single nu, hè?" Gio hoefde die vraag niet te stellen, want dat wist hij heus wel. De hele school wist ervan als ze iets met een jongen had of niet. "Oké. Ik ga nog even boeken uit m'n kluis halen, eh...babbelen jullie maar gezellig. Of zo." Gio liep de school in. De zon scheen fel en Jamiel's bijna gouden haren werden echt prachtig belicht. 'Ik neem aan dat mijn vriendin jou bedoelde als nieuwe jongen,' glimlachte Danisha kort. 'Ze vindt je knap.' Ze keek nog één keer goed in zijn ogen als laatste check. Nu wist ze het echt zeker. Dit zou haar man later worden. De man die dan vervolgens hun kind zou gaan verkrachten. ;x

Onderwerp: Re: [RS] I Know Who You Going To Be. vr maa 23, 2012 5:41 am

[RS] I Know Who You Going To Be. Tumblr_loi4dmF52P1qiijxao1_500_large

Jamiël Deevielee.

Zijn vingers gleden over het venster heen, er zat stof aan. Zijn vinger toppen werden grijs van de stof, hij wou het afgeven aan het gordijn, maar ook die zat vol stof. Hoe lang was hij hier niet al meer boven geweest? Hoe lang lag hij in het huis? Dood? Het rook er muf, de kleuren van de villa waren geel en wit, maar het was een raar huis om vanaf buiten te zien. Hij was zo groot, dat je er niet eens in wou wonen xxxhethuisxxx. De zon scheen door de gordijnen heen, je zag allemaal kleine stofdeeltjes door de lucht heen gaan. Jamiël beet op zijn ouder lippen toen hij de stof zag. Het was zo stil in het huis, je hoorde geen vogels, niet eens Jamiëls eigen voetstappen omdat hij altijd zo zacht liep. Hij keek naar de grote kast die in het midden van de kamer stond, dit was de kast waar Jamiël nooit in mocht kijken. En dat deed hij ook niet, dat wou hij ook niet. Het was alsof het een behekste kast was. Hij wou er niet eens over na denken wat zijn opa allemaal in deze kast had kunnen stoppen. Hij haatte hem, zo veel. Jamiël liep de kamer in en liep naar zijn logeer kamer. Hij trok de deuren open en keek naar het grote raam. Er was een raam in de kamer, en dat was altijd xxxhetraamxxx waarbij hij twijfelde of hij naar beneden zou springen. Jamiël was zwaar verwaarloosd. Hij kreeg geen aandacht van zijn ouders of broers en zussen, niemand keek naar hem op. Hij deed er alles aan om op te vallen. Hij deed er alles aan om aandacht te krijgen, maar wat hij ook probeerde. Hij viel niet op. De enige die hem aandacht gaf was zijn opa. Maar die gaf de verkeerde aandacht. Zijn opa was pedofiel, en Jamiël had tot zijn veertiende van alles bij hem moeten doen. Tot de man te oud werd om überhaupt de trap op de lopen. Jamiël had de macht. Maar altijd voelde Jamiël een soort woede in zich die hem terug wou pakken. Die aan een ander wou laten voelen hoeveel pijn het Jamiël deed. Elke seconde van de dag droomde Jamiël er van om met iemand deze pijn te kunnen delen. Maar zo'n iemand had hij niet. Hij had nooit iemand. Hij plofte op zijn bed, meteen sprong het stof omhoog. Hoe lang was hij hier niet geweest? Vijf maanden, minimaal. Hij keek naar zijn xxxpianoxxx en klapte hem open. Hier had hij jaren niet meer opgespeeld. Hij ging zitten op het leren stoeltje en begon dit te spelen ; https://www.youtube.com/watch?feature=endscreen&NR=1&v=-ifSvuTa_CY Hij stopte al snel met spelen en keek naar zijn vingertoppen die nu een donker grijze gloed hadden. Hij stopte snel met spelen en rende naar de badkamer. Hij begon zijn handen snel te wassen, alsof hij haast had, alsof er vuur in het huis was, alsof hij bang was. Hij deed voorzichtig de kraan uit en keek naar zich zelf in de spiegel. Zijn gezicht was ingevallen. Zijn armen waren mager, niets aan hem was normaal. Hij zag er ongezond uit. Jamiël at haast niet, niet omdat hij zich zelf te dik vond. Omdat hij om aandacht riep in allerlei soorten. Dit was zijn grootste soort. Hij trok zijn shirt omhoog, zijn ribbenkast stak uit, zijn heupen. Overal zag je bot. Hij deed ze shirt weer omlaag en keek achter zich naar het bad. Het bad waar hij wel miljoen keer is misbruikt. Het aller ergste was, Jamiël had het verteld aan zijn ouders, maar ze geloofde hem niet. Niemand geloofde Jamiël. Niemand geloofde in Jamiël, hij zelf ook niet. Hij voelde zich de on opvallendste jongen die er bestond. Het was alsof zijn leven gewoon bestond, en... het bestond. Maar niemand wist het. Jamiël voelde zich ook niet een levend persoon. Hij voelde zich niet normaal, en dat was hij ook niet. Maar zelfs hoe abnormaal hij ook was, niemand keek naar hem. Morgen zou het de eerste dag van school worden, een nieuwe school. Jamiël was een knappe jongen, als hij zich zelf beter verzorgde. Maar wie kon het schelen dat hij knap of lelijk was? Dik of dun, het kon niemand schelen. Het was een super vriendelijke jongen, waar niets mee mis leek te zijn. Hij was heel vrolijk. Maar op zijn vorige school wou niemand met hem omgaan. Gewoon omdat ze allemaal wisten dat er iets niet klopte. Hij was zo mager, en op een rare manier. Niemand zei wat tegen hem daarover. Ze lieten hem met rust. Hij zat ook op een kleine school met net aan tweehonderd kinderen. Misschien was dat ook een grote reden. Hij hoorde zijn vader praten, hij hoorde hem huilen. Al deed het Jamiël niets meer. Waarom zou hij het erg vinden voor ze vader? Alsof zijn vader het erg zou vinden als Jamiël dood zou gaan. Jamiël was dol gelukkig de dag dat hij te horen kreeg dat opa dood was gevonden. Het was als een soort bevrijding. Maar aan de andere kant, voelde hij zich leeg. Nu was er helemaal niemand meer die hem aandacht gaf, het enige mens wat ooit naar Jamiël had gekeken was zijn opa. Toch voelde hij zich er niet verdrietig om. "Jamiël? We gaan, neem je nog afscheid van opa of doe je dat bij de begrafenis?" Jamiël liep snel naar beneden, soms leunde hij tegen de muur aan omdat hij zich zo duizelig voelde. 'Eh, bij de begrafenis.' Zei hij met een zachte stem en liep de trap af. Jamiëls stem klonk erg verrot, het was gewoon verrot. Zijn stem klonk zoals hij er uitzag, zoals hij zich voelde. Hij liep de tra voorzichtig af en liep langs zijn vader. Jamiël had dit aan xxxklikxxx. Gewoon een wit shirt met lange mouwen en wat domme print erop.

Het was de volgende ochtend en zijn wekker ging tegelijk met zeven andere kinderen in het huis, broers en zussen. Jamiël was de enige die echt gebruikt werd, de rest had er nooit iets van gemerkt en wist er niets van. Zijn broers en zussen waren allemaal best knap, er was maar één broer die met Jamiël wat praatte. Day, zijn oudste broer. Ze leken wel wat op elkaar maar niet xxxveelxxx "Jamiël, moet ik je naar school brengen samen met xxxLivlyxxx?" Jamiël kwam overeind en keek naar zijn broer. "Jeetje, gaat het wel met je?" Day was vaak niet thuis, hij had een vriendin en kwam een keer in de drie weken langs. 'Emmh, ja leuk.' Jamiël reageerde niet op dat wat Day daarna zei. Day liep op hem af en keek naar zijn gezicht. "Je ziet er zo..-" Voordat hij ze zin kon afmaken duwde Jamiël Day weg. Day keek een beetje verbaasd naar Jamiël. "Sorry hoor..." Day liep meteen weg en deed de deur achter hem dicht. Jamiël keek naar zijn kleding kast, het zou vandaag een hete dag worden, ongetwijfeld. Hij trok xxxdezexxx kleding aan. Hij liep de trap snel af en probeerde zich tussen de andere zeven broers en zussen te wurmen. Ze gingen niet echt aan de kant, Jamiël pakte alleen een broodkapje en nog een fles water. Toen hij voorzichtig het boordkapje at zag hij Day naar hem kijken. Day had duidelijk wat door. Jamiël liep snel de woonkamer uit zodat Day hem niet ging aanspreken. Hij ging op de trap zitten en at heel snel het boordkapje toen op. Hij nam een slok water en stopte die in zijn schooltas. Hij zag alweer Day aankomen lopen. "Hier, neem mijn brood mee naar je school. Het is nogal moeilijk om boord klaar te maken als Mesjien zo zit de duwen." Jamiël keek verbaasd naar het broodzakje en nam het maar aan. Hij deed hem in ze tas en mompelde : 'Dankje, gaan we?' Day knikte en riep Livly. Ze liepen naar de auto in en stopte de tassen achterin. "Hebben jullie een beetje zin in de nieuwe school? Hij is natuurlijk twintig keer zo groot als jullie oude school." Livly gaf antwoord, Jamiël zat alleen naar buiten te staren. Het was een mooie zwarte xxxautoxxx waar ze in zaten. Day was een slimme jongen en had super veel geld, hij had nu al een eigen bedrijf en apart een restaurant. Ze stopte na een tijdje bij een groot gebouw, overal stonden auto's, het was echt de xxxschoolxxx die je altijd in films zag. (Op dat plaatje niet echt X'DDD) Hij zag echt van die cheerleaders lopen en rugby mensen, populair, nerds, gothics, en ze zagen er ook extreem uit als hoe ze moesten voorstellen. Jamiël glimlachte breed, dit zou nog wel eens leuk kunnen worden. Livly liep dicht naast hem, "Doeg!" Riep Day, hij toeterde waardoor ook meteen iedereen keek. Er werd meteen gefluisterd, ze waren natuurlijk alle drie vrij knap. Livly pakte Jamiëls hand vast, Livly was niet een meisje zoals andere, ze was afwezig, altijd aan het dagdromen. Maar ze voelde zich snel verlegen en pakte dan meestal de hand van haar broers of zussen vast. Jamiël had altijd het idee dat ze misschien autisme had. Maar zo erg was het nou ook weer niet. Ze was een jaar jonger dan hem. "Ik heb straks eerst frans, jij?" Jamiël had zijn rooster in zijn hoofd staan en mompelde, 'Scheikunde...' Livly knikte en keek naar iedereen die voorbij liep. Het was duidelijk, je moést ergens bij horen. Of het nou de nerds of de populaire kinderen waren, anders werd het hier onmogelijk. Jamiël wou eigenlijk alleen lopen, maar hij kon ze zusje niet alleen laten. Ineens kwam er een xxxblondxxx geval op hen af. Ze was duidelijk een barbie bitch. "Hé, ik ben Leonie, stem op mij!" Ze drukte een blaadje in zijn handen en liep snel door. Jamiël keek der na, aangezien ze gewoon inkijk had. Hij liep naar zijn kluisje toe waar hij de sleutel al binnen had gekregen en keek naar Livly die nog al te verlegen bij hem stond. Hij deed echt meteen een Megan Fox xxxposterxxx in zijn kluis. 'Anders ga je alvast naar je klas, de bel gaat toch over vijf minuten.' Livly knikte alleen en liep meteen weg. Hij zuchtte diep, ineens toen hij naast zich keek stond er een andere jongen. Iets in de richting van populair. "Hé, nieuw hier?" Hij had blond haar en glimlachte vriendelijk naar hem. 'Ja, nog..al.' De jongen had een soort van handtasje, en het was al duidelijk dat hij gay was. "Oh, maak je geen zorgen. Ik wil je wel helpen?" Jamiël grinnikte en deed zijn kluis dicht. Nu pas had hij door hoeveel mensen er om hem heen stonden, die allemaal bij deze jongen hoorde. 'Ja...Is goed?' Hij kon beter bij populair horen dan nerds. Niet dat hij het karakter er voor had. De jongen trok hem zo mee aan ze hand en liep hem een aantal plaatsen zien.

Er was een lesuur voorbij gegaan, en snel ook. Iedereen was geïnteresseerd in hem, waar hij vandaan kwam en alles. Ze hadden al verschillende bijnamen voor hem, sommige waren raar. Maar ze bedachten die bijnamen alleen maar om te zorgen dat hij aandacht kreeg. Precies wat hij wou. Gee-lerd. Het moest voor geil geel staan. Mensen zeiden vooral die bijnaam. Hij liep in de pauze over het school plein heen met een jonge genaamd Gio. Gio was de jongen waar hij naast zat en de jongen die hem wat had uitgelegd. Hij liep langzaam richting de bankjes totdat er een meisje op hen afliep met blond haar. Gio riep het meisje bij zich, Jamiël had niet echt een idee waarom maar vroeg het ook niet. Het meisje keek Jamiël heel erg aan, alsof ze iets van hem wist. Maar Jamiël kon zich niet voorstellen wat ze moest weten. Ze keek niet zoals andere meisjes naar hem keken, de andere meisjes keken naar hem van dat hij nieuw was en ze hem knap vonden. Maar zij niet. Gio wou Jamiël voorstellen maar het meisje wist al zijn naam. Meteen voelde hij zich ongemakkelijk, hoe moest ze dat nou weer weten? Niet iedereen kon Jamiël al. Gio zei wat over promking en queen, al beviel Jamiël dat niet. Zo erg wou hij nou ook weer niet opvallen. Hij keek ook niet weg van het meisje en keek der net zo neutraal aan. Gewoon omdat hij er niet tegen kon dat zij dat ook zo deed. Toen Gio weg liep was het even stil. Hij glimlachte licht toen ze zei over Maggy. Ze was erg opvallend in de klas en vroeg steeds om zijn aandacht. 'Maggy zeker? Ja, ik denk het wel.' Hij keek weg toen ze dat zei, nu ineens vond iedereen hem knap en leuk en eerst keek niemand naar hem. 'Oh..' Zei hij alleen. Hij keek achter zich om, alsof hij iemand anders zocht om naar te gaan. Hij voelde zich raar bij dit meisje en wist niet of het positief of negatief was. Hij keek der weer aan en zuchtte diep. Het leek wel alsof hij wou dat ze weg ging. Hij wist gewoon niets te zeggen. Echt uit het niets sloeg hij ze armen om der heen en trok der tegen zich aan X'DDDD. Hij drukte een kus op der wang en liet der weer los, 'Jamiël dus, en jij....? D.. Sorry, je heb een moeilijke naam.'

Onderwerp: Re: [RS] I Know Who You Going To Be. vr maa 23, 2012 10:52 am

[RS] I Know Who You Going To Be. Tumblr_lroms4qo9u1qgbdl6o1_500_large

Janice Legend BAHA.

Hoe moest ze met deze informatie omgaan? Eén ding wist ze zeker: zij was niet hier degene die gek was, want iets in haar wist namelijk voor de volle 100% zeker dat dit later zou gaan gebeuren. Zij zou met deze jongen gaan trouwen en iets zou dan zo mis gaan dat hij hun kind zou misbruiken. Maar wat kon ze hier tegen doen? Gewoon hem helemaal niet leren kennen? Maar waarom is ze dan nu op hem af gelopen in de eerste plaats? Ze had het nu al verziekt. Net toen ze haar mond opentrok, pakte Jamiël haar vast en trok haar naar zich toe. o.o Ze wilde haar ninjatrics gaan gebruiken, maar toen hij een kusje op haar wang gaf, kon ze alleen maar "ahh" zeggen. XDDDD 'Janice,' zei ze en trok daarna zo'n vage xxbekxx. XDDDDD 'Het is dat je er zo leuk en lief uitziet, anders had ik je doodgemaakt met mijn karatekunsten.' Dat kwam er niet erg overtuigend uit. De bel ging en was duidelijk over het hele schoolplein te horen. Leerlingen liepen op hun gemakje naar binnen en het schoolplein werd qua mensen uitgedund. Zo erg dat alleen zij twee er nog stonden. Ze keek Jamiël aan en zag dat hij al aanstalte maakte om weg te gaan. 'Oké, wacht.' Ze pakte hem best stevig vast aan zijn arm. Daarna liet ze hem weer los. 'Je mag van mij naar de les gaan, maar ik moet je écht iets belangrijks vertellen... Je gaat het niet geloven en je gaat me ook een gestoorde gek vinden die je uit je buurt wilt gaan houden, maar dat heb ik er maar voor over. Misschien is dat juist beter voor onze toekomst, dat we geen contact houden...' Het klonk nu al raar voor hem. 'We kennen elkaar nu pas, maar... Er gaat een moment komen in ons leven dat we verliefd op elkaar worden en dat we...gaan trouwen. Ook krijgen we een huis. En een witte kat, Lucy. En een kind, Sophia.' Omdat ze wist dat hij nu al wel inmiddels zou willen vertrekken omdat hij dacht dat ze haar verstand verloren was, pakte ze opnieuw zijn arm vast. Maar dit keer zijn beiden armen. Ze keek hem indringend aan. 'Je gaat haar verkrachten. En ons huis leek net een spookhuis. Je was ouder, we waren beiden ouder, maar ik herkende je aan je ogen. Ik had vannacht een soort visioen. Het klinkt nu misschien als een droom, maar het was écht een visioen. En het kan geen toeval zijn dat ik jou net na die visioen op school aantref. Jij móét die jongen zijn geweest, ik herken je ogen. Denk na, Jamiël, hoe kon ik anders al je naam weten? Niemand had het mij verteld. Ik wist het omdat ik het droomde. Je tweede naam is Deevielee, is het niet? Die achternaam had ik ook, maar dan in m'n droom. Alsjeblieft, niet denken dat ik gek ben...' Ze keek hem een beetje hopeloos aan. 'Ik weet niet precies wat het beste is. Of we elkaar gewoon vanaf nu nooit meer zien, of... Ik weet het niet...' Er kwam een leraar hun kant op, helemaal kwaad. "Mevrouw Legend, ik wist dat u hier zat! Kom onmiddellijk met me mee, ik breng u naar de directeur! En kijk eens aan, meneer Deevielee, de nieuweling. U neemt de slechte gewoontes van mevrouw Legend nu al over, zie ik?" Janice wilde haar straf onder ogen komen, maar toen kwam haar reddende engel, haar broer. Hij legde zijn hand op de leraar zijn schouder. "Hé meneer Cheng... Wat hebben ze misdaan?" vroeg hij speels. De leraar wist nu al wel hoelaat het was. Hij hief zijn hand op. Zonder dat ze een bedrag hadden afgesproken, legde Janice's broer een briefje van vijftig in zijn hand. "U heb ik al present gemeld in de les, meneer Legend. Ik zal uw zusje en deze jongeman hier dan ook maar present melden in hun les die ze nu missen..." En toen liep hij weg. "Graag gedaan," grinnikte haar broer en liep toen met z'n vrienden weg. Janice glimlachte naar haar broer ter afscheid en draaide zich weer om naar Jamiël. In de hoop dat hij iets zou zeggen waar ze mee kon leven...

niet tevreden met deze post. x.x...

Onderwerp: Re: [RS] I Know Who You Going To Be. za maa 24, 2012 2:03 am

[RS] I Know Who You Going To Be. Tumblr_m1dsq8mT0m1r84a06o2_250

[RS] I Know Who You Going To Be. Tumblr_m1dsq8mT0m1r84a06o1_250

Janice Legend.

Eerst reageerde hij helaas zoals ze gedacht had. Hij vond haar raar, en dat was ook heel logisch. Misschien was het ook maar beter zo, want misschien zou het op deze manier de toekomst gaan veranderen? Hij zou haar raar vinden, zou nooit meer in haar buurt komen, zou niet verliefd op haar worden en vervolgens werden hun levens niet verpest; tenminste, aan dat visioen te zien zag het er redelijk fucked up uit. Hij deed zijn bril af, hij zag er niet zo gezond uit als ze dacht. Het nam zijn schoonheid echt niet af, want ze kon nog steeds zien wat een knappe jongen hij was. 'Gaat het...goed met je?' vroeg ze heel erg zachtjes, want eigenlijk durfde ze het niet te vragen. Het waren haar zaken toch ook helemaal niet, waarom hij er zo uitzag? 'Jamiël, luister nou...' Hij duwde haar weg, schopte tegen d'r been aan. Ze was nu niet van plan om hem met rust te gaan laten, totdat hij normaal tegen háár zou gaan doen. 'Alsjeblieft, probeer het te begrijpen. Ik snap ook niet waarom ik dat visioen kreeg en vervolgens jou tegen het lijf liep vandaag... Maar omdat ik dit weet, moet ik het ook tegen jou zeggen, gewoon om je te waarschuwen...' Ze keek weg toen hij zei dat hij haar eng vond. Ja, het was ook niet leuk om dat te horen. Maar ze zou er alles aan doen om de toekomst te veranderen. Als dit echt haar zou gebeuren, als dit echt haar dochter zou gaan gebeuren, moest en zou ze er iets aan doen totdat het rechtgezet zou worden. Het stomme was, in dat visioen voelde ze wel hoe erg ze van Jamiël hield. Daarom dat het haar ook veel pijn deed dat ze het hem zag doen. Maar sinds ze dat visioen had gekregen en hem nu tegen het lijf was gelopen, hield ze al van hem. Nu al. Alleen dat kon ze hem niet vertellen. Dat zou hen alleen maar meer in de problemen brengen. Dat zaten ze al, want haar toekomst zag er niet al te best uit. En de zijne ook niet. 'Waarmee geloof je me dan wel?' vroeg ze toen hij zei dat hij één ding wel geloofde. Want nu wou ze het weten ook. Ze fronste, hij leek er niet al te veel mee te zitten dat hij in de toekomst met haar zou gaan trouwen. Het leek eerder alsof hij er al helemaal vanuit ging. 'Abortus? Nee, ik denk dat we elkaar al helemaal niet hadden moeten ontmoeten. Maar ik liep al te snel op je af...' Want dat was ook alweer zoiets. Ze kon toen nog weglopen. Maar dat wilde ze niet, omdat ze hem wou spreken. Het was te duidelijk voor haar dat ze al het gevoel had dat ze om hem gaf, alleen maar vanwege dat fucking visioen. 'Ik snap dat je me op deze manier waarschijnlijk wel nooit meer leuk zult vinden en ik w-... Wacht, wat zei je?' Ze viel stil. Hij zei dat als zij verliefd op hem zou worden, hij dat zou willen. Dat was wel het laatste wat ze van hem zou verwachten, dat hij dat zou zeggen. Het was iets waar ze zó blij mee was om het te horen. Want of ze het nou wilde of niet, ze kon niet ontkennen dat ze nu al van hem hield. En om dat te horen van degene van wie je hield, was dat geweldig. 'J-je...' Ze sloeg haar hand tegen haar voorhoofd en zuchtte diep. 'Wat moeten we hier nou mee.' Hij wist het nu kennelijk al wel. Maar zij wist echt niet wat ze moest doen. Moest ze het zekere van het onzekere nemen en hem gewoon leren kennen? Ze hadden nog zóveel kansen om alles in de toekomst te voorkomen. Als ze elkaar nu zouden leren kennen, kon dat echt geen kwaad. Voorzichtig haalde ze zijn hand bij zijn mond weg, omdat hij op z'n nagels aan het bijten was van waarschijnlijk de zenuwen. Met haar vingers wreef ze liefjes over de zijne. Hij hield haar pink hard vast, maar dat maakte haar niet zoveel uit. 'Hoe kan je het voor iemand over hebben die je niet eens kent?' fluisterde ze haast. Toen sloeg hij zijn armen weer om haar heen en leunde helemaal op haar. 'Wow, eh. Gaat het wel met je?' Ze slikte, ze wist niet hoe ze hiermee om moest gaan. Ze raakte een beetje in paniek, wat moest ze doen? 'Kom, ga even zitten...' Ze hield hem nog heel stevig vast omdat ze niet wilde dat hij viel. Hij had nu vertrouwen in haar, dus zou ze hem ook niet laten vallen. Ze liet hem heel voorzichtig zakken op een bankje bij een picknicktafeltje, die op het schoolplein stond. Ze ging naast hem zitten en legde voorzichtig haar hand op zijn been. 'Oké, ik geef "ons" een kans,' zei ze best wel schattig. Toen hij vroeg of ze vanavond bij hem wilde eten, schudde ze haar hoofd. 'Vanavond moet ik bij een of ander liefdadigheidsfeest zijn van een vriendin van mijn moeder. Zij zit ook als één van de organisatoren in de club of zo. Het betekent echt super veel voor m'n moeder dat ik ook kom, sorry...' Ze zuchtte. Maar toen keek ze ineens op. 'Kom naar het schoolfeest,' zei ze opgewekt. 'Overmorgen is het schoolfeest, het is HÉT schoolfeest van het jaar... Elke jongen moet in pak komen en de meisjes in jurken... Het is best wel leuk. Ik heb al een date, maar...ik kom sowieso naar je toe. En na het schoolfeest kunnen we nog naar jouw of mijn huis, als je dat goed vindt?' Ze hoopte er echt op dat hij zou komen, want ze zag er best tegenop. Maar als hij van de partij zou zijn, zou ze er extra goed uitzien die avond. Daar zou zij wel voor zorgen.

~ prom night. ~

Janice had zich helemaal opgedoft, ze zag er xxzoxx uit (zoals bij Vanity Fair dus). Ze werd opgehaald door haar escort, James. Hij was in een nogal afgezaagde zwarte smoking. Ze vond die jongen echt totaal niet leuk, maar omdat hij de enige was wie haar vroeg, zei ze maar ja. Janice werd eigenlijk bijna nooit gevraagd naar een schoolfeest als date. Misschien waren ze te bang, ze wist het niet. "Heb je er zin in?" vroeg James toen ze naast hem in de auto zat en ze richting het schoolfeest reden. 'Ja,' zei ze glimlachend, al bleef ze voor zich uit kijken. Maar ze had er niet zin in om met anderen om te gaan. Ze had er zin in omdat ze hoopte dat Jamiël er bij zou zijn. Ze was er niet zeker van of hij nog zou komen. Misschien vond hij wel niets aan schoolfeesten. Of hij vond ze te druk. Wilde hij liever op een rustige plek met haar praten. Of misschien wilde hij wel helemaal niet met haar praten. Ze hoopte heel erg dat hij er was, maar ze rekende er niet op; het zou haar alleen maar teleurstellen als bleek dat hij er niet was. Ze kwamen aan bij het schoolfeest en best wel ouderwets deed James de deur voor haar open en pakte haar hand om haar uit te laten stappen. Ze liepen richting de lange rij. "Jan, Jan!" riep één van haar vriendinnen die al vooraan stonden. "Kom hier staan!" Het was eigenlijk voordringen natuurlijk, maar niemand had er wat tegenin te brengen. Wie zou er zo dom zijn om er wat van te zeggen, als iedereen wist dat ze één van de Legends was? Ze zou heel de school tegen ze op kunnen zetten. James pakte haar hand vast en toen ze naar binnen werden gelaten, kwamen ze in een chique hal. Het was een afgehuurd landhuis, met super mooie zalen. Het huis lag erg afgelegen, aan de rand van een bos en een groot veld. Het plafond van de hal was gewoon één grote spiegel en de vloer was van glanzend marmer. Het behang van de muren was heel sierlijk. De zalen werden opgevuld met allemaal witte en rode rozen. "Janice? Jan, ben jij het? Oh mijn God!" Maggy kwam met haar prachtige jurk en op hoge hakken op James en Janice afgelopen. Ze gaf Janice een knuffel. "Je ziet er echt zó mooi uit Jan, jeetje!" Janice bloosde een beetje, ze vond het echt super lief om te horen. 'Huh, maar Mag... Ik dacht dat je had gezegd dat je niet zou komen? Je haatte toch dit soort "bekakte" feesten?' Maggy knikte. "Ik haat ze ook," grinnikte ze. "Maar om het leuk te maken is het gewoon een kwestie van de juiste persoon te zoeken..." Janice keek haar raar aan, ze begreep niet wat ze bedoelde. Maar Maggy seinde naar een persoon die verderop stond, met zijn rug naar hen toe. Hij was aan het praten met iemand. Janice herkende hem meteen, ook al had hij een pak aan. "Jamiël, kom eens hier! Ik moet je aan iemand voorstellen!" Jamiël draaide zich langzaam om en liep naar hen toe. Maggy vond dat hij te langzaam liep, dus zuchtte ze geïrriteerd en liep naar Jamiël toe en trok hem aan zijn hand sneller naar Janice en James toe. "Janice, dit is..." 'Jamiël.' Maggy keek een beetje raar. "Ja. Kenden jullie elkaar al?" Janice knikte en keek echt met een super bewonderende blik naar Jamiël. Ze was zó blij dat hij was gekomen en hij zag er echt zó goed uit. Hopelijk zou hij zich nu wat beter voelen dan de vorige keer. Hij zag er nog steeds wel een beetje bleek uit, maar dat maakte hem er echt niet lelijker op. "Oké, jullie kennen elkaar dus al... Ehm James, dit is Jamiël." James schudde de hand van Jamiël en pakte toen Janice's hand weer vast. Janice kon haar ogen niet van Jamiël af houden. "Oké, dus ehm..." James en Maggy voelden zich beiden ongemakkelijk vanwege Janice's blik naar Jamiël. "Zullen we maar naar de zaal gaan?" stelde Maggy toen voor. James knikte en trok Janice meer naar zich toe toen ze richting de zaal liepen. "Hé, in de tuin worden er trouwens foto's gemaakt van koppels en die kan je dan laten afdrukken als je 'm leuk vindt! Jamiël, zullen wij zo gaan?" vroeg Maggy opgewekt. In de zaal speelde redelijk rustige muziek, al zou dat in de avond wel gaan veranderen. Dan zou niemand meer denken dat het een super formeel feest was. James legde zijn handen op Janice's middel en Janice legde haar handen om zijn nek. Ze schuifelden een beetje, al was Janice heel erg afwezig. De hele tijd keek ze over James' schouder om te zien waar Jamiël was. XDDDD "Wat is er met die jongen?" Janice glimlachte zonder naar James te kijken. Ze bleef zwijgen. "Jezus, je kijkt naar hem alsof hij later je man gaat worden of zo..." Janice's ogen schoten terug naar die van James toen hij dat zei en ze grinnikte. 'Niets is onmogelijk.' Ze begreep wel dat het voor hem nu helemaal niet meer leuk was om met haar te dansen, maar hij bleef toch maar bij haar. 'Sorry,' zei ze zachtjes. 'Het is gewoon.. Ik heb laatst nogal een...serieus gesprek met hem gehad. Niets serieus of zo, maar... Nou ja. Ik had gewoon niet gedacht dat hij vanavond op zou komen dagen.' James probeerde haar te doorgronden met zijn blik, maar hij kreeg het niet voor elkaar te zien wat ze dacht. "Ja, hij is op komen dagen met je vriendin Maggy, Janice. Dus laat hun twee gewoon voor wat ze zijn en probeer hun niet al te veel lastig te vallen. Net zoals zij ons niet lastig moeten vallen. Ik heb je hiermee naartoe gevraagd, weet je nog? Als je met hem had willen gaan, had je hem moeten vragen." Janice wilde bijna zeggen dat ze dat ook wilde, maar dat James haar toen al gevraagd had. XDDD Maar ze hield haar mond maar. Zo'n twee nummertjes bleven ze zo schuifelen, net zoals Maggy dat deed met Jamiël. Steeds zocht Janice oogcontact en glimlachte wanneer hij zich weer omdraaide zodat hij in Janice's ogen keek. Op een gegeven moment liep Jamiël de dansvloer af en was Maggy alleen. Ze liep naar Janice en James toe en tikte op Janice's schouder. "Zou ik even met jouw date mogen dansen? De mijne zei ineens dat hij niet zo van dansen hield. Ik wil me niet de hele avond vervelen, dus zou ik James heel even van je mogen delen?" Dit was Janice's kans. Ze liet dit zich geen tweede keer vragen. 'Oh ja, tuurlijk mag dat.' Ze liet James meteen los. XDDDD Maggy ging voor Janice in de plaats staan, al keek James nog geërgerd. Hij wist namelijk wel dat Janice van plan was om naar Jamiël toe te gaan. X'DDDDD De zaal was groot en was al aardig gevuld met mensen, dus het duurde lang voordat ze überhaupt de dansvloer af kwam. Ze zag Jamiël nergens, zelfs toen ze echt naar hem op zoek ging. Ze ging zelfs even de zaal uit en bleef in de hal staan. Ook daar was hij niet. Ze ging terug de zaal in en liep maar naar een lange tafel waar hapjes en drankjes lagen. Ze haalde wat punch en zag Jamiël toen verderop staan, met zijn armen over elkaar geslagen tegen de muur aan leunend. Er verscheen een speelse glimlach rond Janice's lippen. Ze liep op hem af en ging tegenover hem staan. 'Hé.' Ze glimlachte weer vriendelijk. 'En bedankt hè, nu heeft mijn vriendin mijn date gestolen.' Ze grinnikte en kwam naast hem staan. 'Ik vind het echt lief van je dat je gekomen bent.'

Onderwerp: Re: [RS] I Know Who You Going To Be. za maa 24, 2012 4:08 am

Jamiël Dévielé.

"Dus, ga je?" Jamiël keek Day aan, Day zou morgen avond weg gaan, vanavond zou de prom night zijn. 'Ik weet niet... Ik denk het wel, want ik zou met Maggy gaan. Maar er is zo'n meisje...' Hij hoefde zijn zin niet af te maken of Day vroeg al, : "Hoe heet ze? Heb je foto van der?" Jamiël grijnsde licht en knikte van ja, hij had der een beetje gestalkt, hij had der twitter foto wel gevonden. 'Ze heet Janice, ze is écht heel mooi.' Hij liet een foto zien die hij had opgeslagen bij zijn foto's op zijn iPhone. Hij liet xxxdezexxx zien. Day keek met grote ogen, hij klikte de foto weg en zag toen dat hij der als achtergrond had staan, alleen dan een andere foto, xxxdezexxx "Jezus... Hoe... Zij is écht, écht sexy... En ze vind jou ook leuk?" Die laatste foto koste Jamiël veel moeite om te krijgen, hij zag hem tussen haar facebook foto's staan. Alleen de computer liep steeds vast. 'Emh.. Nee, maar ze is wel heel lief voor me en zei dat we misschien na prom night naar mijn of haar huis konden gaan.' Day grijnsde breed. "Jezus Jamiël, als je dat voor elkaar krijgt, ga ik drie taarten voor je kopen. Ze heeft geen vriend dus?" Jamiël schudden zijn hoofd van nee en glimlachte breed. "Je moét naar dat prom gebeuren. Kom, ik heb wel kleding voor je."
Hij stapte in de auto van Day, hij zou waarschijnlijk de enige jongen zijn met xxxdeze kledingxxx Het was super opvallend, en dat beviel hem wel. 'Dit was toch vet duur?' Day knikte van ja, het was toen hij ging trouwen met zijn vriendin, ze gingen in het goud. En nu mocht Jamiël hem dus aan, dat was best een eer. Hij had wel een normale zwarte broek aan, niet zo'n echte saaie broek. Gewoon laag B). Day liet hem uitstappen, "Ik wil je meisje zien," Jamiël zuchtte diep, 'Als je me wilt ophalen misschien, want nu staat Maggy op me te wachten.' Day lachte en knikte, hij reed weg. Jamiël liep langzaam door. Hij zuchtte diep om wat Janice gister zei. Hij was blij dat ze zag dat het niet goed met hem ging, want dat was wat hij wou. Dat mensen het zagen. Zodat ze er iets gingen tegen doen. Maar het enige wat Jamiël toen zei wat dat hij slecht geslapen had. Hij moest toen breed glimlachen toen ze haar hand op zijn been legde. Hij vond het helemaal geweldig toen ze zei dat ze hun een kans gaf. Dat was gewoon perfect. Hij had vanavond niets gegeten, naja, hij had het uitgespuugd. En hij had het misschien dit keer niet moeten doen. Want het zou erg benauwd daar worden, maar ze hadden daar natuurlijk hapjes. Hij zag Maggy staan en pakte haar hand vast omdat ze dat zo graag wou. "Je ziet er echt... wauw uit." Hij grinnikte lief en knikte van ja, 'Dankje, jij ook.' Zei hij duf. 'Wil je wat eten of drinken?' Hij hoopte dat ze ja zou zeggen, maar ze vertelde hem dat ze al had gegeten en nog geen dorst had. Hij liep met haar naar de dansvloer. Het was een groot prom feest, buiten was het mooi versierd, je kon binnen en buiten dansen. Hij zag een paar jongen staan die hem riepen, dus hij begon er mee te praten. Maar al snel riep Maggy hem weer en liep richting haar, hij zag Janice erbij staan en glimlachte breed. Hij werd sneller naar hun toe getrokken en glimlachte lief naar Janice. Maar al snel wouden hun dat ze gingen. 'Hé,' Zei hij alleen, maar toen wou haat date al weer dansen. Hij was er niet echt bij en liet zich maar steeds mee sleuren. Jamiël knikte van ja toen Maggy vroeg of ze er heen zouden gaan, om een foto te maken. Hij zou dat wel even gaan uitrekken, hij wou het liefst nu zitten en wat eten. Maar Maggy was nogal druk. Ze trok hem de dansvloer op en begon met hem te dansen. Jamiël zocht Janice op en glimlachte steeds naar haar. Maggy begon met hem te schuivelen aangezien hij nogal stil stond en maar wat keek. Hij sloeg zijn armen lief om Maggy heen en leunde nogal veel op haar. "Jamiël... Ben je moe ofzo?" Hij probeerde meteen wat weer overeind te komen en schudden zijn hoofd van nee, 'Ik verloor me evenwicht, sorry. Maar... Wil je nu wat drinken, of eten?' Maggy keek hem wat bezorgd aan en schudden haar hoofd weer van nee. Hij leunde weer té erg op der maar zo kon hij wel de hele tijd naar Janice kijken. Maggy vond het niet leuk dat Jamiël da zo deed, ze zag niet dat hij naar Janice keek, maar hij hoorde haar wel zuchten dat hij maar op der bleef leunen. "Ik eh.. Wil met James even dansen, is dat goed? Dan kan jij met Janice of zo?" Jamiël glimlachte meteen breed, 'Ja, is goed...' Maar toen zij op hun afliep dwaalde Jamiël af. Hij liep naar de hapjes tafel en pakte maar wat blokjes kaas en worst. Hij wou niet te opvallend overkomen, hij had genoeg na een tijdje, niemand zag dat hij zoveel aan het eten was, naja, veel. Hij bleef zich niet goed voelen, hij pakte een fles water en liep snel naar een muur toe om tegen aan te leunen. Hij zakte wat naar beneden tot hij kon zitten op de bank. Hij zag Janice naar hem toe lopen, hij kwam weer overeind, hij had er helemaal geen zin meer in. Hij wou naar huis toe en gaan slapen. Maar hij bleef wel glimlachen toen hij Janice zag. 'Hoi,' Zei hij niet al te hard, 'Je vriendin vond mij niet zo leuk, dus wou ze met jou date.' Hij grinnikte speels en trok Janice naast zich op de bank. Hij nam een slokje van zijn water. Hij zuchtte toen ze dat zei. Hij keek naar de grond en twijfelde erg. Hij was hier net een halfuur en hij wou nu al naar huis. 'Naja, dan ga je me nu niet meer lief vinden... Ik ga naar huis, ik voel me niet lekker.' Hij keek der kort aan en pakte der hand vast. 'Denk ik.' Hij zuchtte diep en mompelde toen, 'Ga je mee naar buiten?' Hij stond op en probeerde der overeind te trekken maar het lukte hem niet, beschamend. Hij hield der hand alsnog vast en wachtte tot ze zelf opstond. Hij trok der mee richting buiten, waar allemaal lichtjes branden. Gister zaten ze hier en het was gewoon een schoolplein met gras en water. Nu zag het er echt betoverend mooi uit. Hij nam nog een slokje van ze water. Het was nogal stil, hij zei namelijk niets. Hij zuchtte en zei toen maar weer wel wat, 'Me broer was nieuwsgierig naar je, omdat hij wou weten waarom ik hier naar toe wou...' Hij keek naar de grond en stopte weer met praten. Hij pakte ze mobiel erbij en gaf die aan haar, 'Ik emh.. Vond je foto op twitter... En.,' Moest hij hier wel uitleg bij geven. Ze zag nu wel dat zij het was op zijn achtergrond. 'Je bent zo mooi, dus... Ik voel me nogal een stalker.' Hij pakte ze mobiel weer terug en stopte die in z'n broekzak. 'Deze dag is zeker heel belangrijk voor je? Vorig jaar was je ook al promqueen zag ik.' Hij zat tegen der aan. Hij haakte zijn vingers in die van haar, al wist hij niet of hij dat wel moest doen. 'Ik...ga.' Hij stond op en liet der hand los. 'Ik...Je wilt vast niet mee hè?' Hij bloosde en keek weg. 'Sorry, ik had het niet moeten vragen, nu voel je je misschien wel verplicht.' Hij pakte ze mobiel uit ze broekzak en sms'te Day. Hij keek naar Janice, 'Doei,.' Zei hij kort en liep richting de uitgang.

sorry kort ;( En ik deed er lang over, nu brb.

Onderwerp: Re: [RS] I Know Who You Going To Be. zo maa 25, 2012 2:45 am

[RS] I Know Who You Going To Be. Tumblr_m1fwzkKgnz1r4var9o3_250

J a n i c e

Toen hij zei dat hij naar huis wilde gaan, kon ze haar oren niet geloven. Was ze dan echt helemaal niets waard voor hem? Had ze dan voor niets zo haar best gedaan om er zo uit te zien? Als dat allemaal zo was, waarom zou hij dan überhaupt gekomen zijn? Ze vond het maar raar. Eigenlijk was ze helemaal niet meer blij, maar ze zei toch heel erg lief: 'Oké, ik snap het. Jammer.' Als het echt zo was dat hij zich niet lekker voelde... Tja, dat kon natuurlijk ook gewoon. 'Als je je niet lekker voelt, moet je gewoon gaan.' Maar toen vroeg hij of ze mee naar buiten wilde. Ze knikte. 'Ik blijf zo lang bij je als jij wilt.' Ze kon nu aan hem merken dat hij de waarheid sprak dat hij zich niet lekker voelde. Hij kreeg haar amper omhoog getild. Het was voor haar maar een kleine moeite, dus ze ging gewoon uit zichzelf omhoog. 'Wat heb je eigenlijk? Hoofdpijn? Heb je dat vaker?' Ze liep met hem mee naar buiten, haar voeten begonnen pijn te doen van die hoge hakken dus trok ze ze uit en hield ze maar vast. Ze keek hem vragend aan toen hij begon over zijn broer. 'Oh?' Dat zei ze overduidelijk omdat ze wilde dat hij er meer over vertelde. Hij zou dat toch niet zomaar zeggen? Hij pakte zijn mobiel uit zijn broekzak en gaf haar zijn mobiel. 'Eh... ja, en waarom z-...' Toen zag ze pas dat zij het was op de achtergrond. o.o 'Oh.' Daar was ze even stil van. Ze keek naar de foto die hij van haar had gepikt, die had hij inderdaad van haar Twitter. Ze moest nu bedenken wat ze moest zeggen, maar ze wist niets. Ze was er helemaal stil van, omdat ze het gewoon echt niet verwacht had. Eerst vond ze het inderdaad nogal ongemakkelijk, maar toen begon ze te grinniken. 'Eigenlijk...vind ik het wel leuk,' bekende ze. 'Maar het is niet eerlijk. Als jij een foto van mij hebt, wil ik ook een foto van jou. Of misschien beter een foto van ons?' Zonder nog te vragen of hij het goed vond, pakte ze haar mobiel erbij. Hij had ook niet aan haar gevraagd of zij het goed vond dat hij haar als achtergrond had. Ze ging naar camera en ging dichter bij Jamiël zitten en gaf hem een kusje op zijn wang. Toen maakte ze de foto. 'Ahhh, lief.' En ook nu zonder te vragen gebruikte ze die foto gewoon als achtergrond. XDDDD 'Ehmm... Het betekent niets als je niet bij degene bent waar je voor bent gekomen.' En toen keek ze hem even met een veelbetekende blik aan. Dat hij zijn vingers in de hare haakte, zei voor haar al genoeg. Ze dacht echt dat het zo'n "eerste kus moment" tussen hen was, maar dat gebeurde niet, want hij zei dat hij ging. Ze trok zich weer terug en knikte. 'Ja. Oke. Inderdaad. Snap ik.' Het was een beetje een awkward moment. 'Wat? Oh, ja tuurlijk!' Ze stond meteen op en ging achter hem aan. Ze pakte zijn hand vast. 'Nee, Jamiël, ik meen het.' Ze keek hem serieus aan. 'Ik wil écht meegaan.' Ze glimlachte liefjes.

Onderwerp: Re: [RS] I Know Who You Going To Be. do maa 29, 2012 4:48 am

[RS] I Know Who You Going To Be. Tumblr_m1ng255JGb1rsdcuvo4_500

Janice

'Natuurlijk vind ik het hier lekker ruiken... Ik ruik niks vreemds, het ruikt hier gewoon naar Jamiël. Dat is alles.' Ze knipperde een beetje sneller en glimlachte liefjes naar hem. Hij was zo lief voor haar. Ze snapte nu wel waarom ze later met hem zou gaan trouwen. Hij leek gewoon nu al de ware. 'Vind jij het niet een...raar idee dat je nu al iemand hebt gevonden waar je mee gaat trouwen waar je nu nog amper wat voor voelt?' Zij voelde al heel veel voor hem, maar zij wist niet of hij wel zoveel voor haar zou voelen. Hij ging naar haar toe om haar jurk los te maken. Ze liet haar haren over één schouder hangen, zodat hij makkelijker de rits omlaag kon trekken. Net op dat moment kwam Day binnen o.o. Ze hield aan de bandjes haar jurk nog wel gemakkelijk omhoog. Ze wachtte tot Day weer wegging. Meteen bloosde ze weer een beetje toen hij 'm verder uittrok. De rits was helemaal naar beneden, dus ze trok 'm gewoon makkelijk uit. Ze grinnikte toen hij wegkeek. Ze vond het wel schattig. 'Vind je me zo lelijk?' Ze trok het shirt van hem aan dat hij klaar voor haar had gelegd, hij was niet te groot maar wel te breed voor een meisjeslichaam. Toen trok ze de joggingbroek aan die hij ook voor haar had klaargelegd. 'Hmm, daar heb je wel kans op. Misschien staan de jongens nu al voor je deur,' grijnsde ze. Ze liep naar hem toe toen hij haar jurk had opgevouwen en deed zijn stropdas af, omdat hij die nog om had. Hij begon het te hebben over hun dates. Ze haalde haar schouders op. 'Ze leken het wel met elkaar te vinden. Misschien zijn zij wel promking en queen geworden.' Of misschien wel Jamiël en Janice, en dan bleken ze er niet eens te zijn. XDDD Dat was wel grappig geweest. 'Het is inderdaad wel anders gelopen dan ik dacht, maar...het is leuker dan welke keer ook. Er zijn niet veel jongens die zo lief tegen me doen. Meestal willen ze maar één ding.' Ze grinnikte toen ze op zijn schoot kwam te zitten en keek naar haar voeten, ze had nog steeds zijn sokken aan. 'Ik weet het niet... Ik geloof niet eens meer dat het die kant op zou kunnen gaan. Maar...ik geloof wel dat het wat tussen ons kan gaan worden.' Ze giechelde en legde haar hand op zijn wang. Toen drukte hij zijn lippen op de hare o.o. Ze wilde haar lippen terug op de zijne drukken, maar Day kwam weer binnen. Ze keek een beetje geïrriteerd, dit is nu al de zoveelste keer dat hij hun ondrerbrak. Ze kon niet eens antwoorden op wat Jamiël vroeg. Ze zuchtte en liet Jamiël maar meegenomen worden. Hij was eventjes weg, maar in die tussentijd werd ze bang. Waarom zou ze dit doen als het 100% zeker was dat hij later hun kind zou verkrachten? Ze liet zich nú al meegesleept worden, wat nou als ze vanavond verkracht door hem zou worden? De kleren van hem trok ze gewoon weer uit en probeerde haar jurk aan te trekken, maar ja, weer zat ze met dat probleem van die rits. Ze kreeg 'm voor een heel klein stukje omhoog. 'Hoi, eh, ja,' zei ze toen hij weer binnenkwam. 'Ik...kreeg net te horen dat ik écht moet gaan. Sorry...' Ze trok de sokken uit en deed haar hakken weer aan. Het zag er heel vreemd uit, haar jurk zat heel raar en je zag d'r bh nog heel zichtbaar. Ze liep gehaast zijn kamer uit. Wat deed ze nou x.x? Ze liep gewoon over straat en het was al midden in de nacht, ze moest haar bandjes steeds omhoog trekken omdat de rits los zat. Har hakken trok ze weer uit, ze kon er amper op lopen. Ze had de deur van Jamiël's huis gewoon open gelaten. -.- Ze liep vlug door, hoe moest ze nu thuis komen? Verderop zag ze drie mensen aan komen lopen, toen ze erlangs liep lachten ze om haar. Ze maakten een opmerking over d'r bh die echt de hele tijd nu zichtbaar was.