Thgiew on

Thgiew on



People whose skin is just a plastic bag.
They do not need to breathe, smell, eat.
They have a second chance, and if they improve themselves...

they return as a human, again.



Spel ; http://thgiewon.weebly.com/

Ze loopt met een broodzak in der hand langs het slootwater. Ze maakt het brood zakje open en verscheurt het brood in kleine stukjes. Ze gooit een stukje brood in het water, en meteen komen er een paar eenden op af. Ze zucht zacht, haar dag begon vrij slecht. Mick kwam in de ochtend om negen uur voor der huis deur met een grote bos bloemen. De meeste mensen vinden het schattig, Mick is ook schattig. Alleen irritant. Hij is zestien, zij zeventien. Hij is pàs zestien, en zij word binnenkort achttien. Hij is stier vervelend.
- Ik vorm doen we toch maar -
Ik kan hem moeilijk elke keer de deur toewijzen, gelukkig ware alle keren terecht. Hij wou date, date was vreselijk. Het was saai, en hij wist zo weinig te vertellen. En toen kwam hij aan de deur op een rondje te lopen met ze hond. En dat was saai. Toen kwam hij aan me huis, ik ging net douche. Dus hij ging weg, en toen voelde ik dat me huid zachter werd, echt oneerlijk. En hij begint irritant te sms'en. Dan sms'en we de hele avond. En ik sms vet droog, en dat duurt dan tot één uur. Ik zeg alleen ja of nee, want hij stelt steeds van die vragen waar je niets anders op kan zeggen. En als ik zeg dat hij me met rust moet laten word ik weer helemaal Thgiew.. En dat wil ik ook niet, maar nu vind ik het genoeg. Als hij nog een keer ongevraagd aan me deur komt, want ik had tegen hem gezegd dat ik dat dus niet leuk vind, maar als hij dat nog één keer doet scheld ik hem verrot. En het boeit me niet meer of ik dan weer helemaal opnieuw moet beginnen. Ik ben nu al drie jaar bezig met me tweede kans. Maar de mensen die met me om willen gaan zijn zo hinderlijk. Ik heb een tweede kans gewoon omdat ik een bitch ben. Ik ben wel lief. Maar mensen deden in me vorige leven nooit lief tegen mij, of wouden mij helpen. Dus waarom zou ik lief tegen hun doen ? Hun zagen mij als een bitch. En dat was ik ook, maar hun ook !? Dus ik snap niet waarom ik nou expres ben vermoord, om eerlijk te zijn boeit het me vrij weinig dat ik vermoord ben. Ik weet wel door wie, door me broer van 21. Hij is niet gestoord, maar hij had me hulp nodig. En dat wist ik, heel hard. We zaten in een pleeg gezin, en hij heeft zo vaak iets aan mij gevraagd. Elke vraag die hij ooit stelde antwoordde ik nee op. Als hij alleen al mijn naam zei, zei ik al meteen ''nee'' En op het laatst had hij het echt nodig, hij zat aan der drugs, en hij wou stoppen, maar hij wist niet hoe. En vroeg dus aan mij of ik hem wou helpen, ik antwoordde toen. ''Nee, jij begon, je zoekt het uit.'' Ik heb nooit gezegd dat hij er aan moest beginnen, of er juist niet aan moest beginnen, het enige wat ik zei was. ''Kost geld.'' Ik was altijd bezig met schilderen thuis, of een nieuwe opmaak methode te vinden. En bezig met kleding en mode, ik liep iedereen voor. Alles wat ik droeg was raar, maar een week later was het in. Er waren veel jongens die mij wel wouden, nog steeds. Maar zodra ze met me gingen praten vonden ze me best wel arrogant. En dat ben .. wàs ik ook. Ik moet dat nog verbeteren. Ik had alle technieken om iemand pijn te doen, van buiten en van binnen. Iedereen wist dat, helaas voor hun maakte het niet uit of je nou wel of niet met me praatte. Als ik je zag lopen met een sjaal wat ze vorig jaar droegen lachte ik ze hard uit en begon ik ruzie te maken. Uiteindelijk ben ik verdoemd tot het lichaam van een plastic zakje. Het voelt zo raar, ik kan en hoef niet te douche. Als het buiten regent kan ik niet naar buiten omdat de regen druppels te hard zijn. Je ziet mij dan een soort van duikjes in me gezicht en overal. Ik kan wel gewoon zitten, dingen op pakken. Maar regen kan ik niet tegen. Ik heb het nooit meer te heet of te koud, wat wel lekker is. Nog steeds als ik door de winkel loop beschouw ik mezelf als een prinses. Ik wil geholpen worden, in alles. Ze moeten me schoenen aantrekken, wat ze helaas niet doen, dan schoppen ze gewoon mij de winkel uit -.- En ik loop als een model. Iedereen kijkt naar me, dat weet ik. Daarom kijk ik niet naar hun, ik keek naar Mick, omdat hij knap was voor .. dus zijn leeftijd. Maar ik nu weet hoe irritant hij is hoef ik hem niet meer.

Jamie.

Met een ondoorgrondelijke blik staar ik voor me uit. Ik haat hem. En haar haat ik ook. Wat een vreselijke dag was het vandaag voor mij geweest. Het leek niet zo te verschillen als alle andere dagen, maar deze keer kwamen de woorden van mijn vader en moeder harder aan dan normaal. Het houdt ook gewoon nooit op. Met al hun beledigingen naar mijn kop gegooid, alleen maar omdat ik de enige niet getalenteerde jongen uit de familie ben. Mijn oudste broer, een goed lopend eigen bedrijf. Mijn andere oudere broer, universiteit. Mijn jongere zusje, wint kampioenschappen met turnen. En ik? Ik vul de saaie tijd van m'n korte leventje door meiden te neuken die denken dat ik wat in ze zie. Heel gemeen, zo klinkt het inderdaad. Maar ze hebben een geweldige avond met me gehad. En dan ga ik weer op naar de volgende, om het volgende meisje voor één avondje gelukkig te maken. Een doel in mijn leven heb ik nooit gehad. Geen één moment dacht ik; ja, dat wil ik gaan doen. Hooguit dat ik dacht, laat ik maar mijn broers opvolgen, die zijn zo goed bezig. Maar echt een idee, een plan? Niet echt. Als kind was ik de enige uit de kleuterklas dat zijn schouders ophaalde wanneer de meester vroeg wat ik later wilde worden als ik groot was. Ik zat net bij het avondeten weer erg ongeïnteresseerd onderuitgezakt aan tafel, amper aan het eten. En ineens uit het niets, sloeg mijn vader met zijn platte hand op tafel waardoor iedereen opschrok en schreeuwde: "BASTA!". Niemand zei wat en dat maakte hem nog kwader. "Jamie, je bent nog luier dan een varken! Je bent de enige nietsnut in deze familie, je maakt onze familie ten schande! Hoor je me?!" En dat was de eerste keer dat mijn moeder niet mijn vader in de rede viel. Ik keek haar ook aan, hopend dat ze nog wat zou zeggen. Maar ze knikte instemmend met mijn vaders woorden in en zei zachtjes: "Je zult voor altijd nutteloos zijn voor de samenleving." Toen werd ik het zat en liep zonder nog wat te zeggen het huis uit. En nu zit ik hier. Op een bankje, kijkend naar de sloot voor me. In mijn ooghoeken zie ik uit het niets een meisje verschijnen met iets in haar hand. Ik volg haar met mijn blik en zie hoe ze naar de oever loopt en de eenden voert. Dit is wat ik zocht, afleiding van een meisje. Ik ben niets van plan. Misschien ben ik dat zo nog wel. Maar nu niet. Ik bekijk haar alleen nog even.

Marilynn.

Ik blijf wat met brood stukjes gooien in het water. Ik begin diep te zuchten en loop dan wat verder en zit dan iets verderop een jongen zitten. Ik kijk zo kort mogelijk naar hem, gelukkig, geen Mick. Ik zie dat dat jongen nogal voor zich uit staart, wat zal ik doen ? Een brood stukje tegen ze kop aan ooien ? Maar dan kan ik weer overnieuw beginnen -.- Ik loop iets meer naar hem toe, ongeveer twee meter van hem voer ik de eendjes maar. Vanaf me ooghoeken kijk ik naar hem, en hij naar mij. Ik zeg alleen heel kort verlegen. 'Hoi.' En dan kijk ik weer vooruit. Het ziet er uit als een vrij jonge jongen. Ik schat hem zestien, en .. eigenlijk ook weer even oud als mij, maar niet ouder. Ik heb het niet echt door maar ik neurie al de hele tijd een liedje. Het klinkt niet eens zo slecht. Maar het kan vrij irritant zijn, dus stop ik er maar mee. Als me brood op is, wat best snel is sta ik met me handen achter me rug met het brood zakje in me hand te kijken naar de eendjes. Meer durf ik eigenlijk niet te zeggen, hij maakt er vast wel een gesprek van. Als ik merk dat hij zo'n Mick type is, hoef ik niets meer van hem te weten. Zo'n kleuter als Mick is irritant. Verliefde jongens zijn in het geheel vervelend. Ik heb geen make up op, wat er vaak wel mooier uit ziet dan als ik een hele make-up face heb. Dan zie ik er gewoon hoerig uit. Me haar is ook niet echt gestijld dus me krullen lopen over me schouders heen.

Soaaaarryyyy, ik had geen inspo, wel als je hierop reageert.

Jamie.

Mijn ogen gaan via het water weer terug naar het meisje. Ze is knapper dan de meeste meiden waar ik iets mee..."doe". Niet omdat ik niet beter kan krijgen, maar omdat ik niet beter wil. Want de knappere meisjes zijn de meisjes die zonder make-up ook mooi zijn en er gewoon altijd zo...puur uit zien en zo vriendelijk zijn. Ik kan gemeen zijn, maar zo harteloos ben ik niet. Ik neuk niet dat soort meisjes. "Soort". Als ze me dan eindelijk aankijkt en me begroet, zeg ik snel terug: 'Hé, hoe heet je?' Alsof ik haast heb en snel moet weten hoe ze heet. Ik weet dat ze niet echt geïnteresseert is, dus dat wil ik maar zo snel mogelijk veranderen. Ik ben eigenlijk haast beledigd. Ik bedoel, wie denkt ze wel wie ze is? Alle meisjes, echt álle meisjes kijken naar me. En dan zou zij zo'n typ moeten zijn die niet geïnteresseert in me is? Dat zal nog wel veranderen. 'Ik ben Jamie. Maar d-...' Ik wilde eigenlijk zeggen "maar dat wist je waarschijnlijk al", alleen dan zal ik wel een probleem hebben. Dan zal ze waarschijnlijk gewoon weglopen. Als ze nu al bijna geen interesse toont, hoe zal ze dan doen als ik zo'n eigendunk heb? Eigenlijk is het niet eens eigendunk. Het is gewoon de waarheid. De meeste meiden hier kennen me. En dat ben ik gewend. Meestal benaderen meiden mij, deze keer is het toch ietsje anders. Daarom dat ik juist meer met dit meisje wil praten. Ik sta maar op en loop naar haar toe. Ik steek mijn hand uit, niet wetend dat zij me nooit zou aanraken vanwege haar huid. 'Aangenaam,' loop ik op de zaken vooruit.

Marilynn.

Ik kijk verbaast als ze jongen dat zo snel vraagt, maar ik kijk niet naar hem. Boeiend of zo hoe ik heet ? Ja, wel. Aardig blijven Maril. Ik draai kort me hoofd om naar de jongen en zeg zacht en wat verbaast. 'Marilynn, beter Maril.' Ik vraag maar nog niet naar hoe hij heet, omdat het me half boeit. Niet helemaal niet, maar half. Ik kijk weer voor me uit en stop het brood zakje in me broek zak. Ik knik langzaam als hij zegt dat hij Jamie heet. 'Maar dat wat ?' Vraag ik wat fel. Ik heb nog nooit gezien, ik draai me dan met me lichaam naar hem toe en kijk van beneden naar boven hem super arrogant aan. Moet ik dus niet doen want ik voel gewoon dat ik door deze blik zachter word, kut >< Ik verbeter mezelf maar door wat lief te glimlachen, niet met me tanden bloot, dat is weer zo overdreven. Net als de knapheid van deze jongen, is ook overdreven. Ik kijk naar ze hand en dan hem weer aan, die ga ik dus mooi niet schudden he, nu ik weer helemaal zacht ben kan ik dat niet flikken. Ik kijk wat opzij en knik als hij aangenaam zegt. 'Ja, aangenaam.' Ik kijk naar de eenden die snel weer weg ''varen''. Ik kijk de jongen nog een keer recht door borend aan, echt in een keer terwijl ik dat de hele tijd niet doe en kijk dan weer weg. 'Dus... Wat is je naam ook alweer ?' Dit doe ik zo expres, maar het lijkt alsof ik serieus ze naam ben vergeten. Maar ik merk gewoon dat hij beledigd is (;< 'Woon je hier al lang want ik heb je nog nooit gezien ?'

Jamie.

'Maril... Oké. Dus ik mag je nu al bij je afkorting noemen.' Ik grijns breed, dat vind ik wel een pluspuntje. Ik ga met mijn handen in m'n broekzakken staan, echt op zo'n grappige manier. 'Ho, ho, rustig maar,' zeg ik als ze een beetje fel doet. 'Ik wilde zeggen dat je dat misschien al wist, aangezien de meeste mensen me hier wel kennen...' Ik weet niet echt goed hoe ik met dit meisje om moet gaan. Ik probeer in ieder geval zo lief mogelijk te doen. Eerst als ze zo arrogant kijkt, probeer ik zo lief mogelijk te glimlachen, maar dat lukt niet. Totdat zij glimlacht. 'Met een glimlach op je gezicht ben je een stuk knapper,' probeer ik zo vriendelijk mogelijk te brengen en niet op een "ik-probeer-je-te-versieren" manier. Ik trek mijn hand maar weer terug als ik doorkrijg dat ze 'm niet van plan is te schudden. 'Oooooké dan.' Ik glimlach nog steeds, ik wil een goede indruk op haar achter laten. Ik kijk naar waar zij naar kijkt - de eenden dus. En dan kijkt ze ineens mij aan. o.o 'J-je hebt mooie ogen,' stamel ik, verbaasd dat ze me zo ineens aankijkt. Gek genoeg maakt het me niet ongemakkelijk of zo. Haar ogen zijn gewoon mooi. 'Jamie,' zeg ik alsof ik er totaal geen problemen mee heb dat ze m'n naam vergeten is. 'En deze keer wel onthouden he, korte termijn geheugen,' grinnik ik, deze keer wel ongemakkeijk. 'Ja, ik woon hier al wel een tijdje... Maar ik ben niet vaak buiten te zien. Alleen als ik naar school ga of in de avond bij feesten.' Ik kom van best rijke komaf, dus ik word zo graag mogelijk thuis gehouden. Dat is ook het stomme eraan, als ik eens iets van plan ben om te doen mag het niet. >< 'Ik heb jou hier ook nooit eerder gezien, gek dat we elkaar dan misgelopen zijn steeds.' Want zo'n meisje was me echt wel eerder opgevallen.